ตอนที่ 42 ใต้ชายคาเดียวกัน（2）

ต๭นที่ 42 ใต้ชายคาเดียวกัน（2） หรือว่าเธอควรลดอคติลง แล้วลองคบกับเขาดู แต่พอคิดไปคิดมาเธอก็รู้สึกลำบากใจอีก แล้วพ่อจะรู้สึกยังไง เธอจะพาชโนดมกลับไปพบพ่อให้เขาช้ำใจเล่นอีกก็คงไม่ได้ อีกอย่าง พอเธอนึกไปถึงหน้านภสร ความคิดที่อยากจะลองก็หายสิ้นไปมลายทันที จรินทร์กินข้าวเสร็จ เป็นเวลาเดียวกันที่ชโนดมคุยโทรศัพท์เสร็จเช่นกัน ตอนแรกเธอกะว่าจะต่อรถไปโรงเรียนเอง แต่พอเดินไปถึงโรงจอดรถ ชโนดมก็เรียกเธอขึ้นรถด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เธอจึงทำได้เพียงปิดปากเงียบ ช่วยไม่ได้ ก็ใครสั่งให้เธอคิดไม่ซื่อกันล่ะ ชโนดมขับรถไปสักพักก็มาถึงคอนโดที่พาจรินทร์มาเมื่อกลางวันนี้ ก่อนเปิดประตูรถ เขายัดกุญแจหนึ่งดอกให้เธอ:"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอต้องย้ายมาอยู่ที่นี่" อะไรนะ นี่คือกำลังบอกเธอว่าพวกเขากำลังจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกันเหรอ จรินทร์เหม่อลอยไปเล็กน้อย พอรู้ตัวอีกที ชายหนุ่มก็เดินเข้าไปข้างในเสียแล้ว เธอตามหลังไปอย่างเร่งรีบ เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้ววิ่งเหยาะๆมาข้างชโนดม:"ชโนดม นายช่วยมีเหตุมีผลหน่อยสิ ฉันอยู่กับนายไม่ได้........" ชโนดมนั่งลงบนโซฟา พลางเปิดนิตยสารอ่านไปด้วย ได้ยินคำพูดเธอแล้ว ชายหนุ่มไม่ยี่หระหรือแม้แต่ขมวดคิ้มขึ้นก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ จรินทร์กระทืบเท้า:"ทำไมนายไม่ถามฉันว่าทำไมหน่อยเลยล่ะ" ชโนดมตอบกลับด้วยความเงียบเหมือนเดิม จรินทร์กลอกตาขึ้น แล้วตอบเองว่า:"ฉันรังเกียจนาย เพราะนายสกปรก" พาบ! ชโนดมวางนิตยสารลงอย่างแรง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วถามว่า:"เธอพูดอะไรนะ ลองพูดใหม่อีกทีสิ" จรินทร์เม้มปากแน่น ถึงมันจะไม่น่าฟังแต่เธอก็ต้องพูดอยู่ดี:"ก็ที่นายจูบกับเลขานายไง สกปรก!" ชโนดมชักสีหน้าทันที:"ฉันไปจูบกับเขาเมื่อไหร่ จรินทร์ เธออย่าใช้ความคิดต่ำตมของตัวเองมาตัดสินการกระทำของฉันจะดีกว่า" อะไรนะ เขาบอกว่าเธอความคิดต่ำตมเหรอ จรินทร์เชิดหน้าเถียงกลับทันทีว่า:"ถึงฉันจะความคิดต่ำตม แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น!" สายตาของชโนดมฉายแววกระจ่าง เขายิ้มขึ้นเล็กน้อยเอ่ยว่า:"อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหึงฉัน" "ฉันเปล่าหึงสักหน่อย!"จรินทร์ปฏิเสธทันควันด้วยใบหน้าแดงก่ำ ชโนดมกลับมาจริงจังเหมือนเดิม เขามองหน้าเธอและเอ่ยขึ้นว่า:"ฉันจะบอกเธออีกครั้ง ฉันไม่เคยไปแตะต้องเขาเลยสักครั้ง" จรินทร์อึ้งไปเล็กน้อย แล้วทำไมต้องมาเเก้ตัวกับเธอด้วย นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย แต่พอได้ยินดังนั้นแล้ว อารมณ์ที่คุกรุ่นของจรินทร์ก็เริ่มดีขึ้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เเต่ยังไงเธอก็ยังยืนยันความคิดตัวเองเหมือนเดิมอยู่ดี "นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ฉันคิดว่า ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องค่อยๆทำความเข้าใจซึ่งกันเเละกัน ต้องเริ่มจากการคบกันก่อน แล้วค่อยหมั้นหมายแต่งงานกัน หลังจากนั้นถึงจะมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกันได้ มาทีละขั้นแบบนี้ถึงจะเรียกว่าเป็นการเคารพซึ่งกันและกัน นายเห็นด้วยกับที่ฉันพูดไหม" จรินทร์รู้สึกว่าเธอมีความจำเป็นต้องคุยกับชโนดมดีๆ ชโนดมไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ จรินทร์พูดต่อว่า:"แต่พวกเราเพิ่งทำใบสมรสเสร็จก็จะมีอะไรกันเลย นายไม่รู้สึกว่าเร็วไปหน่อยเหรอ เอาเถอะ ไม่ว่ายังไงฉันก็รับไม่ได้เด็ดขาด" ชโนดมจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย และเอ่ยว่า:"เธอคิดมากไปแล้ว ฉันพูดตอนไหนว่าจะมีอะไรกับเธอ" อะไรกัน หมอนี่กำลังตอกหน้าเธอกลับอยู่เหรอ "นายมัน....."จรินทร์หมดคำจะพูด เธอลุกขึ้นยืน แล้วหันหลังวิ่งขึ้นบันไดไปทันที พลางทิ้งคำพูดที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจว่า:"ดี!งั้นก็นอนแยกห้องซะนะ!"