ตอนที่ 43 เหม่อลอย（1）

ต๭นที่ 43 เหม่อลอย（1） จรินทร์ขึ้นไปชั้นบน ที่นี่กว้างใหญ่มาก เพียงกวาดสายตาไปรอบห้องแวบเดียวก็เห็นห้องนอนเจ็ดแปดห้องแล้ว แต่จรินทร์ไม่มีอารมณ์จะไปเปิดดูทีละห้อง เธอยื่นมือสุ่มเปิดประตูห้องหนึ่ง แล้วเดินตรงไปนอนลงบนเตียงโดยที่ไม่แม้แต่ไปเปิดสวิตช์ไฟ เธอเอาผ้าห่มคลุมหน้าไว้ พลันรู้สึกได้ว่าใบหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อย เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปจริงๆด้วย คิดไปเองว่าชโนดมคิดไม่ซื่อกับตัวเอง แต่หมอนั่นกลับไม่เคยคิดจะแตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่ความคลุมเครือหรือกำกวมเลยด้วย ไม่ว่ายังไง หมอนั่นก็เห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือบังหน้ารับมือคนอื่นเท่านั้น จรินทร์อยากจะตะโกนออกมาดังๆให้กับความขายหน้าของตัวเองในวันนี้ ทำไมเธอต้องไปคุยเรื่องแบบนั้นกับหมอนั่นอย่างจริงจังขนาดนั้นด้วย เธอรู้สึกว่าตัวเองดูเป็นคนคิดไม่ซื่อกว่าหมอนั่นเสียอีก ในขณะที่เธอตกอยู่ในภวังค์ ที่ข้างประตูก็มีเสียงพูดดังขึ้น:"มาเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้ ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนซะ" จรินทร์หันไปมองต้นเสียงอย่างอึ้งๆ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันทีที่เห็นหน้าชโนดม ยังดีที่ในห้องไม่ได้เปิดไฟไว้ ชายหนุ่มจึงมองไม่เห็นพิรุธอะไร เธอหันตัวไปอีกข้าง:"นายจะนอนก็ไปนอนเอง ฉันจะนอนตอนไหนไม่เกี่ยวอะไรกับนาย" "ไปอาบน้ำ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้"ชโนดมเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงรำคาญใจ เธอปฏิเสธว่าไม่ได้ซะที่ไหนล่ะ จรินทร์ลุกตัวขึ้นนั่งบนเตียง พลางคิดว่าหมอนี่ช่างน่ารำคาญเสียจริง แต่เธอเองก็ไม่กล้าพอที่จะขัดขืนคำสั่งเขา ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาเดินไปที่ห้องอาบน้ำ พอเข้าไปแล้วเธอถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมเอาเสื้อซักรีดเข้ามา เธอหันไปมองชโนดม:"ไม่มีเสื้อซักรีดให้ฉันเหรอ" ชโนดมสีหน้าเฉยชา คำพูดแฝงไปน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย:"เธอไม่รู้จักไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหาเองหรือไง" สิ้นเสียง ชายหนุ่มเปิดสวิชต์ไฟ แล้วเดินเข้าห้องและนั่งลงบนโซฟาทันที เขาหันไปอีกข้างและคร้านจะไปสนใจหญิงสาว จรินทร์เดินมาที่ตู้เสื้อผ้าด้วยความสงสัย เธอตกตะลึงทันทีที่ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออก ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าสตรี แม้กระทั่งในลิ้นชักก็มีถุงเท้าเตรียมไว้ให้เสร็จสรรพแล้ว เสื้อผ้าทุกชิ้นล้วนแต่เป็นของใหม่ที่ยังไม่ได้เอาป้ายออก เธอพลิกป้ายมาดูและต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นจนแทบอ้าปากค้าง เธอหันหน้าไปมองชโนดมและกำลังจะพูดอะไร แต่ก็เห็นเพียงแค่ชายหนุ่มกำลังก้มหน้าก้มตาดูมือถือท่าทางไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเธอนัก หญิงสาวจึงทำได้เพียงหยิบเสื้อมาหนึ่งชุดและเดินเข้าห้องอาบน้ำ ทันทีที่ประตูห้องอาบน้ำถูกปิดลง ชโนดมจึงจะละสายตาจากมือถือและมองไปทางห้องอาบน้ำด้วยสายตายากที่จะหยั่งถึง สักพัก ชายหนุ่มกดโทรออกไปที่เบอร์โทรศัพท์หนึ่ง "เรื่องของทรงภพที่ให้ไปสืบเป็นไงบ้าง" "คุณชโนดม ต้องขอโทษจริงๆที่ยังไม่พบอะไรเลย แต่ตอนนี้เราได้ปิดเส้นทางบนเกาะรอบๆเกาะฮาวายแล้ว คิดว่าคงจะพบเบาะแสในอีกไม่ช้า" "งั้นพยายามเร่งมือให้มากที่สุดหาตัวเขาให้เจอ" ชายหนุ่มกดวางสาย เขาเดินมาที่หน้าบานกระจกแล้วกวาดสายตาไปที่วิวยามราตรีของเมืองแห่งนี้ เมื่อตอนอยู่คนเดียว เขามักจะมีสีหน้าเรียบเฉย หน้าข้างให้ความรู้สึกเย็นชาและเคร่งเครียด นี่คือภาพที่จรินทร์เห็นเมื่อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ชายหนุ่มภายใต้แสงเงายืนหยัดอย่างมั่นคง หน้าข้างที่หมดจดคมคายไม่ว่าจะมองดูอีกกี่ครั้ง ก็อดที่จะตะลึงไม่ได้เลย