ตอนที่ 44 เหม่อลอย（2）

ต๭นที่ 44 เหม่อลอย（2） ชายหนุ่มในตอนนี้ ได้สลัดภาพลักษณ์ผู้ดีชั้นสูงที่แต่งตัวเรียบเนียบออก มีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำที่ถูกสวมใส่ลงบนตัวบนตัวโชยไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ แม้แต่สีหน้าก็ดูนุ่มนวลขึ้นไม่น้อย ภาพตรงหน้าทำให้จรินทร์รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขาสองคนก็ไม่ได้ห่างไกลมากขนาดนั้นแล้ว...... ตอนกลางวัน เขาเป็นท่านประธานผู้สูงส่ง แต่ว่าในตอนนี้ เขากลับดูเหมือนผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จรินทร์ตระหนักได้เล็กน้อย เธอจึงไปยืนหลังเขาและเอ่ยขึ้นว่า:"คือว่า.....ชโนดม ไม่ใช่ว่านายไล่ให้ฉันรีบไปอาบน้ำนอนหรอกเหรอ แล้วทำไมนายยังไม่เข้านอนอีกล่ะ" มาป้วนเปี้ยนในห้องเธอนี่หมายความว่ายังไง ชโนดมหันหลังกลับ เขายกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย สายตาขึ้นแววประกายวับ:"ก็รอเธออยู่ไง" "รอ.....รอฉันทำไม.....ไม่ใช่ว่าจะนอนแยกห้องหรอกเหรอ"จรินทร์กระพริบตาปริบๆ "ใครบอกว่าจะนอนแยกห้อง ในเมื่อเธอเป็นภรรยาฉันแล้ว ก็ควรจะทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะภรรยาด้วย"ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง เขาเดินก้าวใหญ่เข้าไปหาเธอและลากเธอไปที่เตียง จรินทร์ตกใจจนเหงื่อตก นอนด้วยกันเหรอ ล้อเล่นกันหรือไง เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดไปเองไม่ใช่เหรอว่าพวกเขาเท่าเทียมกัน หมอนี่มันจอมโกหกชัดๆ! เธอรู้สึกในอกเต็มไปด้วยไฟโทสะ เธอขัดขืนอย่างเป็นเอาตายแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรชายหนุ่มได้เลยแม้แต่น้อย หลังจากอาการวิงเวียนศีรษะไปสักพัก พอรู้ตัวอีกทีเธอก็นอนลงบนเตียงแล้ว พอเธอขยับตัวเล็กน้อย น้ำเสียงที่ไม่พอใจของชโนดมก็ดังขึ้นที่ข้างหูทันที:"อย่าดิ้นมาก ถ้าอยากปลอดภัยก็นอนดีๆซะ" สิ้นเสียง จรินทร์หยุดดิ้นและข่มตาหลับทันที จนกระทั่งเสียงหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะของชายหนุ่มดังขึ้นที่ข้างหูเธอจึงจะรู้สึกโล่งใจ คืนนี้คงจะเป็นคืนที่ข่มตาหลับยากสำหรับจรินทร์แน่ เธอไม่เข้าใจ ว่าเธอกับผู้ชายคนนี้ทำไมจู่ๆถึงมาอยู่ด้วยกันได้ อยู่ๆเขาก็เข้ามาแทรกแซงชีวิตของเธออย่างเผด็จการ ข่มขู่เธอ กลั่นแกล้งเธอ ลงโทษเธอ แต่พอคิดดูดีๆแล้ว เขาก็ไม่เคยทำร้ายเธออย่างจริงๆจังๆมาก่อน ถ้าหากเขาเห็นเธอเป็นเพียงเครื่องมือ แล้วทำไมเขาถึงต้องมาสารภาพรักกับเธอด้วย แต่จะให้เธอคิดว่าเขาชอบเธอจริง ก็ดูจะเเปลกๆไปหน่อย จรินทร์ไม่เข้าใจ เธอคิดว่าถ้าชโนดมไม่พูดมันออกมาด้วยตัวเอง แม้ว่าตัวเธอจะเป็นอัจฉริยะไอคิว150ก็ทำความเข้าใจยากอยู่ดี ฉะนั้นเธอจึงล้มเลิกความคิดที่จะไปทำความเข้าใจ มาถึงขนาดนี้แล้ว ก็คงต้องทำใจให้สบาย เพียงแค่เธอไม่ถลำลึกจนเกินไป ไม่ว่าจะเมื่อไหร่หมอนั่นก็ทำร้ายเธอไม่ได้ เช้าวันรุ่งขึ้น จรินทร์ตื่นมาก็เห็นชโนดมออกไปทำงานแล้ว เธอลุกออกจากเตียงอย่างเกียจคร้านและเดินเข้าห้องน้ำกำลังจะแปรงฟัน แต่จู่ๆเธอก็เห็นความผิดปกติของตัวเธอที่หน้าบานกระจก เธอจ้องมองและพบว่ามีรอยแดงที่ล่างหูของเธอ เธอมั่นใจได้ว่าเมื่อวานตรงส่วนนี้ยังขาวสะอาดอยู่เลย ต้องเป็นฝีมือหมอนั่นแน่ๆ จรินทร์วางแปรงสีฟันแล้วเดินไปที่ห้องนอนเอามือถือกดโทรหาชโนดมทันที ชโนดม:"ว่ามา" จรินทร์:"ชโนดม นายช่วยมียางอายหน่อยได้ไหม ใครอนุญาตให้นายมาแอบจูบฉันมิทราบ" ชโนดมตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบปนด้วยความเคร่งเครียด ราวกับว่ากำลังพูดกับลูกน้องอยู่:"ฉันว่าเธอควรว่าตัวเองดีกว่านะ จรินทร์ ฉันจะรื้อฝืนความจำให้เอาไหม เมื่อวานตอนอยู่ในรถ เธอทำอะไรไปบ้าง"