ตอนที่45 เรื่องเล็ก（1）

ต๭นที่45 เรื่องเล็ก（1） ตายละ เธอลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน จรินทร์ใบหน้าแดงก่ำทันที เธอจุกจนพูดอะไรไม่ออก ก็แค่หยิกเขาไปทีหนึ่งเอง ต้องแค้นขนาดนี้เลยเหรอ ชโนดมได้ยินเพียงความเงียบจากปลายสาย เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยและพูดต่อว่า:"อย่าลืม กินข้าวเช้าเสร็จค่อยไปโรงเรียน" เสเเสร้ง!ใครเขาอยากได้ความห่วงใยจากหมอนี่กัน! จรินทร์ขึ้นเสียงจมูกไปทีหนึ่งและกดวางสายทันที เธอกลับเข้าไปในห้องน้ำจัดการตัวเองต่อ กว่าจะปิดรอยแดงนั่นได้ก็ทำเอาลำบากไปไม่น้อย หลังจากนั้นก็เดินลงไปที่ห้องครัวชั้นล่าง เธอเห็นนมหนึ่งแก้ววางอยู่บนโต๊ะ ในจานยังมีพวกถั่วอบแห้งและแผ่นขนมปังเล็กน้อย ข้างๆเป็นแก้วนมที่ว่างเปล่า คาดว่าชโนดมน่าจะดื่มก่อนออกไปทำงาน คิดไม่ถึงเลยว่าคนรวยมีฐานะแบบชโนดมจะกินอาหารเช้าที่เรียบง่ายขนาดนี้ จรินทร์เป็นคนไม่เลือกกินอยู่แล้ว เธอเอานมไปอุ่นในไมโครเวฟแล้วจัดการกับอาหารตรงหน้า กินถั่วอบแห้งไปได้เล็กน้อยก็เห็นว่าจะสายแล้ว เธอจึงหยิบขนมปังกินไปพลางวิ่งลงบันไดไปมหา’ลัยไปพลาง จรินทร์มีชิ้นงานที่ต้องส่งในคาบศิลปะ เธอจึงกลับหอไปเอางาน ทันทีที่ประตูถูกผลักออก เธอก็เห็นลีลี่และดลพรรณกำลังเปลี่ยนเสื้ออย่างเร่งรีบเตรียมตัวไปเรียน อาจารย์รเมศที่สอนคาบศิลปะเป็นคนเคร่งครัดมาก ทั้งสามคนรีบลงไปเรียนเพราะไม่มีใครกล้าสาย ระหว่างทางลีลี่ก็ต่อว่าจรินทร์ที่ไม่กลับมาทั้งคืน:"ยัยจรินทร์ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นแกเลยนะ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเมื่อวานไปทำอะไรมา ไม่ใช่กลับบ้านแน่ๆ อย่าคิดเอาเรื่องกลับบ้านมาอ้างกับฉันเด็ดขาด" จรินทร์ถอนหายใจ เธอสารภาพว่า:"ลีลี่ ดลพรรณ หลังจากนี้ฉันคงต้องย้ายออกจากหอแล้วล่ะ" "ย้ายเหรอ"ลีลี่และดลพรรณเบิกตาโพลง พวกเธอจับแขนจรินทร์คนละข้างและถามด้วยความอยากรู้ว่า:"กับใคร?จะไปอยู่กับสามีเธอเหรอ?บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น" จรินทร์กำลังจะอ้าปากพูด แต่เสียงประชดประชันข้างๆกลับดังขึ้นเสียก่อน:"แหม โลภจริงๆเลยนะ มีคนใหม่ที่ดีกว่า ที่เขี่ยณภัทรทิ้งเลยนะ" เสียงนี้สะกดทุกสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาทันที คนที่ชอบหาเรื่องเธอเป็นประจำในมหา’ลัยแห่งนี้ ถ้าไม่ใช่กชกรแล้วจะใครกันล่ะ จรินทร์สูดหายใจเข้าลึก เธอหยุดฝีเท้าลง และหันไปพูดด้วยความโกรธว่า:"โลภงั้นเหรอ กชกร เธอนี่มันเป็นผู้หญิงที่หน้าด้านหน้าทนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย" "เหอะ ไม่ว่าพี่จะแก้ตัวยังไง แต่ยังไงซะก็ปิดบังความจริงที่พี่ทิ้งณภัทรไปไม่ได้หรอก วันนั้นมีคนมากมายเห็นด้วยกับตาว่าเขามาหาพี่ที่โรงเรียน แต่พี่กลับหันหัวกลับไปแต่งงานกับคนอื่น แหม พี่นี่ทำให้ฉันอดดูแคลนไม่ได้จริงๆ!" "กชกร!"ลีลี่ทนปิดปากเงียบอีกต่อไปไม่ไหว เธอชี้หน้ากชกรและพูดด้วยความโกรธว่า:"ถ้าเธอจะมาพูดแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่แคร์ที่จะเปิดโปงเรื่องของเธอเหมือนกัน แม้จรินทร์จะไม่อะไรกับเธอแล้ว แต่นั่นไม่ได้เเปลว่าเธอจะมีสิทธิ์มาพูดจามั่วซั่วหรือชักแม่น้ำทั้งห้าได้!" กชกรเหยียดยิ้มด้วยท่าทางไม่ยี่หระ:"พวกแกสามคนเป็นพวกเดียวกัน ใครเขาจะมาเชื่อที่แกพูดกัน" "ยัยกชกร แล้วใครไม่รู้บ้างว่าเธอไปแย่งว่าที่สามีของจรินทร์ แถมตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดจามั่วซั่วอีก หน้าไม่อายจริงๆ!"ลีลี่พูดเสียงดังฟังชัดตอกกลับกชกร ลีลี่เป็นคนตรงไปตรงมา ถ้าเธออารมณ์ดีไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ดีไปหมด แต่ถ้าอารมณ์เสียขึ้นมาแล้วล่ะก็ เธอไม่สนหรอกว่าคนอื่นจะมองเธออย่างไร กชกรพูดคำลีลี่ก็เถียงคำ เธอด่ายาวเหยียดตอกกลับกชกรอย่างไม่ยั้ง กชกรเป็นคนช่างพูดอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอไม่ได้เปิดปากพูด เหมือนวันนี้ซะที่ไหนกัน ที่ทำได้เพียงรับฟังคำด่าอยู่ฝ่ายเดียว เธอต้องมีหลายอย่างที่อยากพูดอยู่แล้ว แต่ก็โดนเสียงของลีลี่อุดไว้จนไม่มีโอกาสได้อ้าปากพูด กชกรกัดลอดไรฟัน หน้าแดงก่ำจนเกือบม่วง เธอโกรธจนตัวสั่น แต่เธอจะยอมออกไปแต่โดยดีไม่ได้หรอกนะ