ตอนที่ 47 ตัดสิทธิ์（1）

ต๭นที่ 47 ตัดสิทธิ์（1） หลังเลิกคาบ จรินทร์มาหาอาจารย์รเมศตามที่นัดหมายไว้ "อาจารย์คะ เรียกหนูมามีอะไรหรือเปล่าคะ"จรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน สายตาฉายแววนับถือ อาจารย์รเมศดันแว่นขึ้น เหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา:"อ้อ ที่ฉันเรียกเธอมา เพราะมันเกี่ยวกับกิจกรรมที่ทางมหา’ลัยและเมืองเมฆกำลังจะจัดขึ้นร่วมกันคืออย่างงี้นะ ผลโหวตที่เลือกกันในห้องฉันเห็นแล้ว เธอได้ที่หนึ่งของห้อง ตามหลักแล้วโอกาสครั้งนี้ต้องเป็นของเธอ แต่.....เนื่องด้วยสถานการณ์เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ฉันจึงตัดสินใจจะให้โอกาสนี้กับกชกร" ได้ยินชื่อกชกรแล้ว ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจรินทร์แข็งทื่อไปทันที กิจกรรมที่อาจารย์รเมศบอก ก็คือกิจกรรมที่ช่วยรัฐบาลวาดรูปฟรีมอบให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือบ้านพักคนชรา กิจกรรมนี้ เป็นกิจกรรมที่ทุกคนต่างก็อยากเข้าร่วมด้วย แม้ว่ามันจะเป็นกิจกรรมเล็กๆที่ไม่โดดเด่นและไม่มีค่าตอบแทน แต่ก็มีผลกระทบต่อการทำงานในภายภาคหน้าไม่น้อย หลังจากจบการศึกษา เกียรติยศที่เคยได้รับในสถานศึกษา อาจจะมีเป็นเกณฑ์สำคัญของบริษัทต่างๆที่รับคนเข้าทำงานก็เป็นได้ จรินทร์ถามอย่างตรงไปตรงมาว่า:"อาจารย์คะ ทำไมถึงต้องเปลี่ยนจากหนูเป็นคนอื่นด้วยล่ะคะ" "เธอแหกตาดูชิ้นงานที่เธอส่งให้ฉันในวันนี้สิ"อาจารย์รเมศตบโต๊ะที่มีภาพวาดวางไว้ ทิวทัศน์ในภาพเต็มไปด้วยอารมณ์ศิลป์ มีดอกบัวบานสะพรั่งลอยอยู่บนผิวน้ำ ข้างๆมีฝักบัวที่เพิ่งฟูมฟักออกมา มีเรือแพล่องลอยในที่ที่ไม่ไกลมากนัก....... จรินทร์รู้สึกว่าภาพวาดตัวเองก็ไม่ได้แย่เลย เธอไม่พบปัญหาอะไร อย่างน้อยๆก็ไม่ต่างอะไรจากปกติที่เธอวาด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์รเมศถึงต้องพูดแบบนี้ อาจารย์รเมศพูดขึ้นต่อว่า:"ชิ้นงานของเธอในอาทิตย์นี้ ดูออกได้ไม่ยากว่าเธอไม่ค่อยจะใส่ใจกับมันนัก แย่กว่าครั้งก่อนๆด้วย เธอดูนี่นะ ฉันไม่เข้าใจว่าเธอจะไปวาดใบไม้พวกนี้ให้ภาพมันดูรกรุงรังอีกทำไม นี่เป็นผลงานที่แย่มากๆ!" "อันนี้หนู......"จรินทร์รีบอธิบายทันที เธออยากบอกว่าที่เธอวาดแบบนี้เพราะได้แรงบันดาลใจจากผลงานของนักวาดชื่อดังเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่อาจารย์รเมศกลับยกมือห้ามเธอไว้ก่อน:"แก่นแท้ของจิตรกรรมจีนคือสื่ออารมณ์ไม่ใช่สื่อทิวทัศน์ ฉันได้ยินจากอาจารย์คนอื่นว่าความสามารถในการใช้สีน้ำมันของเธอโดดเด่นมาก เธอเข้าใจแก่นแท้ของศิลปะทั้งสองแขนงปนกันไปหรือเปล่า งั้นฉันแนะนำให้เธอไปเข้าร่วมกิจกรรมที่เกี่ยวกับภาพวาดสีน้ำมันจะดีกว่านะ" "หนูไม่ได้.....หนูก็แค่....."จรินทร์พูดตะกุกตะกัก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์รเมศถึงต้องตำหนิเธอแบบนี้ ทั้งที่เป็นแค่ชิ้นงานประจำอาทิตย์เอง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้คนวาดไปใส่ใจกับมันเหมือนการแข่งขันศิลปะที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อนและความพยายามสูง จะผิดพลาดบ้างเล็กน้อยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย แต่อาจารย์รเมศทำไมถึงต้องมาทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย ดูก็รู้ว่าอาจารย์ต้องการพยายามตัดสิทธิ์เธอออก อาจารย์รเมศมองเธอด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย:"ฉันได้ยินกชกรบอกว่าช่วงนี้เป็นเพราะว่าเธอมีปัญหาความรู้สึกส่วนตัวเลยทำให้เสียสมาธิและไม่ใส่ใจงานเท่าที่ควร บอกตามตรงนะ ฉันรู้สึกว่าสภาพจิตใจเธอในตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะเข้าร่วมงานครั้งนี้ ในฐานะผู้รับผิดชอบ ยังไงฉันก็ต้องยื่นคำขอส่งกชกรเป็นตัวแทนให้กับทางมหา’ลัย ที่ฉันจะพูดก็มีแค่นี้แหละ คราวหลังเธอก็ตั้งใจมากกว่านี้เเละไว้ไปคราวหน้าก็แล้วกัน" อาจารย์รเมศทิ้งคำพูดยาวเหยียดไว้อย่างไม่แยแส เธอเก็บของและเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินจากไป จรินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอมองแผ่นหลังของอาจารย์รเมศด้วยความขุ่นเคือง