ตอนที่48 ตัดสิทธิ์（2）

ต๭นที่48 ตัดสิทธิ์（2） เธอแอบรู้สึกได้ว่าอาจารย์รเมศดูจะมีอคติบางอย่างกับเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอทำไม่ดีตรงไหน หรือเพราะมีใครไปพูดอะไรกับอาจารย์กันแน่ เป็นที่รู้กันว่าหากครูมีอคติกับนักเรียนคนไหนล่ะก็ ไม่ว่านักเรียนคนนี้จะทำดีแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี แต่ว่า จรินทร์ไม่ใช่คนยอมอะไรง่ายๆแบบนั้น เธอรับได้ที่อาจารย์ตำหนิผลงานของเธอ เพราะเรื่องแบบนี้มันแล้วแต่วิจารณญาณส่วนบุคคล แต่อาจารย์ไม่ได้มีอำนาจใหญ่สุดเสมอไป ดังนั้นเรื่องอื่น เธอยอมไม่แย้งเพื่อตัวเองไม่ได้ จรินทร์ไล่ตามอาจารย์รเมศ เธอหยุดเท้าลงเเละพูดว่า:"อาจารย์คะ อาจารย์ตำหนิผลงานหรือความสามารถหนูได้ แต่อาจารย์ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินพฤติกรรมของหนูถ้าอาจารย์ไม่รู้จริง จริงที่ช่วงนี้หนูมีปัญหาความรู้สึกส่วนตัว แต่หนูมั่นใจได้ว่าหนูตั้งใจและใส่ใจกับชิ้นงานของหนูทุกครั้ง เพราะนี่เป็นคุณสมบัติพื้นฐานที่นักจิตรกรรมทุกคนต้องพึงมี" อาจารย์รเมศหยุดเท้าลง เธอตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจรินทร์ที่ปกติดูว่าง่าย จะมีด้านที่เข้มแข็งและตรงไปตรงมาแบบนี้ด้วย แต่ตัวแทนถูกเลือกไว้แล้ว แล้วเด็กคนนี้ยังจะมาบ่นอะไรกับเธออีก ผู้หญิงที่คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้นี่มันไม่เป็นที่ชื่นชอบเสียจริง สายตาของอาจารย์รเมศฉายแววรำคาญใจ เธอกำลังจะอ้าปากพูด แต่จรินทร์กลับยกยิ้มและพูดขึ้นก่อนว่า:"เดินทางปลอดภัยนะคะอาจารย์ หนูมีธุระต้องขอตัวก่อน สวัสดีค่ะ" สิ้นเสียง จรินทร์ก็เดินจากไป เดินไปเนิ่นนานและระยะทางที่เริ่มไกล จรินทร์จึงลดความเร็วลง และเดินบันไดทีละขั้น สิ่งที่อาจารย์รเมศพูดกับเธอ บอกตามตรงว่าทำให้เธอเสียความรู้สึกไม่น้อย จรินทร์โทรหาคณพรที่เป็นเพื่อนสนิท เธอระบายสิ่งที่เธอเจอมาเมื่อกี้ให้คณพรฟัง เธอพูดต่อเนื่องกันเกือบยี่สิบกว่านาที คณพรจึงจะมีโอกาสเปิดปากพูด คณพรเอ่ยว่า:"สามีเธอไม่ใช่ว่ารวยหรอกเหรอ ครั้งก่อนเองก็ได้รับอนุญาตจากผอ.มาสารภาพกับเธอถึงที่ได้ง่ายดายสุดๆ เรื่องแค่นี้คงแทบไม่ต้องกระดิกนิ้วเลยด้วยซ้ำมั้ง" "ไม่เอาเด็ดขาด!"จรินทร์ปฏิเสธ แค่คิดว่าตัวเองต้องไปร้องขอชโนดม ในหัวก็ปรากฏภาพที่เด็กน้อยร้องไห้ขี้มูกโป่งไปหาผู้ใหญ่ขอลูกอมกิน แค่คิดก็ขนลุกแล้ว เธอส่ายหัวรัวๆปฏิเสธว่า:"แค่เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ก็ไปร้องขอให้หมอนั่นช่วย น่าอายจะตาย อีกอย่างเขาคงไม่คิดจะช่วยฉันหรอก....ถึงช่วยแต่ฉันก็ไม่อยากไปอยู่ดี" คณพรเงียบไปสักพัก และเอ่ยถามขึ้นว่า:"จรินทร์ นี่เธอเริ่มหวั่นไหวกับเขาแล้วใช่ไหม" จรินทร์อึ้งไปสักพัก จะเป็นไปได้อย่างไรกัน เธอจะไปชอบหมอนั่นได้ยังไง เธอปฏิเสธว่า:"วางใจเถอะ ไม่มีทางอ่ะ ทำไมถึงถามแบบนี้" "เธอไม่รู้ตัวเหรอว่าทุกครั้งที่เธอพูดอะไรเกี่ยวกับเขาเธอจะชอบคิดมากตลอดเลย ก็แค่ไปขอให้เขาช่วย ต้องเล่นตัวขนาดนี้ไหม อันนี้ไม่เรียกชอบแล้วเรียกว่าอะไร เผลอๆเธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ" . "ชอบที่หน้าเธอสิ ฉันไม่พูดกับเธอแล้ว!"จรินทร์กดวางสายอย่างขุ่นเคืองทันที พอกลับไปที่หอ เธอก็ต้องมารับมือกับความอยากรู้ของรูมเมทอีกสองคนอีก จนกระทั่งเธออธิบายเรื่องที่เธอแต่งงานกับชโนดมให้เข้าใจแล้ว รูมเมททั้งสองจึงจะปล่อยเธอไป "พระเจ้า มันโรแมนติกมากจริงๆ"ลีลี่พูดขึ้นด้วยความอิจฉาเล็กน้อย ดลพรรณถามขึ้นว่า:"แล้วเมื่อไหร่สามีเธอจะนัดฉันกับลีลี่ไปเลี้ยงข้าวล่ะ" จรินทร์ยิ้มแห้ง:"เอ่อ เขางานยุ่งทุกวันเลย ไว้ว่างๆละกันนะ" พูดเสร็จ เธอก็หอบกระดานวาดรูปออกไปข้างนอกทันที:"ฉันมีเรียนอีก ไปก่อนละนะ บายๆ" เรื่องเลี้ยงข้าวรูมเมทตัวเอง จรินทร์ไม่กล้าคาดหวังมาก เธอเดาว่าชโนดมเองก็คงต้องปฏิเสธและต้องรู้สึกว่าเพื่อนเธอเสียงดังน่ารำคาญแน่นอน