ตอนที่ 51 ปากไม่ตรงกับใจ（1）

ต๭นที่ 51 ปากไม่ตรงกับใจ（1） จรินทร์เม้มปาก เธอฉีกยิ้มเล็กน้อย แต่ปากกลับไม่ยอมรับว่า:"ไม่นี่ ใครจะกล้าประชดนายกัน" ปากไม่ตรงกับใจเลยสักนิด! ปากบอกไม่กล้า แต่สีหน้ากลับไม่มีท่าทีจะอ่อนข้อให้เลยแม้แต่น้อย ชโนดมหน้าเครียด เขาหรี่ตาลงเดินไปข้างหน้าสองก้าว จรินทร์ถอยหลังกลับอย่างระแวงทันที ไม่ยอมให้ชายหนุ่มเข้าใกล้เธอเด็ดขาด ชโนดมยกยิ้มอย่างเยือกเย็น เขานั่งลงบนโซฟาและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเฉยชาว่า:"พูดต่อสิ ฉันรอฟังอยู่" จรินทร์รับรู้ได้ถึงความขุ่นเคืองของชายหนุ่ม มีหรือที่เธอจะกล้าพูดต่อ เธอเม้มปากเงียบอยู่ข้างโต๊ะอาหาร เธอคิดไว้แล้ว ว่าถ้าชโนดมกล้ามาจับเธอ เธอก็กล้าเล่นวิ่งไล่จับวนรอบโต๊ะอาหารเหมือนกัน เธอไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว แต่เขาที่เป็นถึงท่านประธานบริษัท ถ้าไม่กลัวเสียหน้าแล้วกล้ามาเล่นวิ่งไล่จับกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอีกแล้วล่ะก็ งั้นเธอก็ไม่มีอะไรจะเสียเหมือนกัน แต่โลกแห่งความเป็นจริงนั้นมักจะไม่เป็นดั่งใจคิด เพราะชโนดมไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน พอสั่งอาหารกับพนักงานเสร็จก็นอนหลับพักสายตาบนโซฟาทันที จรินทร์ที่ถูกปล่อยไว้อีกข้างรู้สึกหน้าแตกทันที เธออยากออกไปจากที่นี่ แต่โซฟาที่ชโนดมกำลังนั่งอยู่นั้นอยู่ที่ข้างประตูพอดี ไม่ว่าเธอจะใจดีสู้เสือแค่ไหนก็ไม่กล้าออกไปโต้งๆแบบนั้นหรอก ถ้าถูกจับได้แล้วล่ะก็จะโดนกระทำอย่างทรหดแน่ๆ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยสักนิด จรินทร์รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องเสียเลย ที่เกรงกลัวชโนดมจนไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่าง คนที่โกรธเคืองควรเป็นเธอสิ แล้วทำไมฝ่ายที่ถูกต้อนจนมุมถึงเป็นเธอล่ะ ทั้งที่เขาเป็นคนแอบไปมีผู้หญิงคนอื่นแท้ๆ เธอก็แค่จู่ๆก็รับรู้เรื่องแบบนี้โดยไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ เขามีสิทธิ์อะไรมาอารมณ์เสียใส่เธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ แต่ก็ทำได้เพียงอดกลั้นอดทนต่อไป มันเป็นความรู้สึกที่ย่ำแย่ที่สุดเลย เธอนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เธอจึงพยายามสร้างความรำคาญด้วยการชี้นิ้วสั่งพนักงานไปทำโน่นทำนี่ ยังไงเธอก็ยอมจบเรื่องไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด จนในที่สุด ชโนดมขมวดคิ้วขึ้น เขาเอ่ยขึ้นว่า:"ออกไปซะ ที่นี่ไม่ต้องการคน" พนักงานรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อยและหันหลังเดินออกไปทันที จรินทร์ตบโต๊ะดังป้าบ:"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!" แม้ว่าเธอจะไม่กล้าหือกับชโนดม แต่กับพนักงานคนนี้มันคนละเรื่องกัน เธอจงใจพูดให้ชโนดมได้ยิน พนักงานเลิ่กลั่กทันที จะอยู่ก็ไม่ได้ จะไปก็ไม่ดี จรินทร์เอ่ยขึ้นว่า:"ถึงเขาสั่งให้นายไป แต่ฉันไม่อนุญาต ที่นี่ไม่ใช่ว่าขึ้นชื่อเรื่องการบริการลูกค้าหรอกเหรอ เมื่อกี้นายยังให้บริการฉันอยู่เลย แล้วยังจะไปฟังเขาอีกทำไม แบบนี้เขาเรียก"กิ้งก่าเปลี่ยนสี"ชัดๆ" พนักงานหนุ่มถูกต่อว่าด้วยความงึนงง เขาก็แค่ต้องออกไปตามที่ลูกค้าสั่งเองนี่ ไม่ได้ไปนอกใจใครเสียหน่อย ทำไมอยู่ๆก็ถูกว่าเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีล่ะ แต่ว่า ชายหนุ่มก็ไม่กล้าตอบกลับ ทำได้เพียงก้มหน้ารองรับอารมณ์ของจรินทร์ต่อไป ช่วยไม่ได้ ก็ใครสั่งให้คุณชโนดมเป็นคนใหญ่คนโตของเมืองเมฆล่ะ คนที่เขาพามา พนักงานธรรมดาแบบเขาไม่กล้าไปสร้างความไม่พอใจให้หรอก จรินทร์เหลือบตาเห็นสีหน้ากระตุกเล็กน้อยตอนที่ชโนดมได้ยินคำว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสี ดีมาก นี่แหละคือผลลัพธ์ที่เธอต้องการ ได้ระบายความโกรธแถมยังทำเขาเถียงไม่ออกด้วย สมบูรณ์แบบมาก เธอนี่มันอัจฉริยะจริงๆ เธอนึกบางอย่างขึ้นได้อีกและพูดขึ้นด้วยความน่ารังเกียจว่า:"แก้วใบนี้ ทำไมถึงมีรอยจูบติดมาด้วย เอาไปเปลี่ยนด้วยเดี๋ยวนี้เลย เอาของที่ยังล้างไม่สะอาดให้ลูกค้าใช้ได้ยังไง" "ได้ครับ โปรดรอซักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเอาไปเปลี่ยนให้"พนักงานหนุ่มพูดด้วยท่าทางอดสูประหนึ่งภรรยาน้อยที่ถูกกลั่นแกล้ง จรินทร์ทำได้เพียงแอบแสดงความเห็นใจกับพนักงานหนุ่มผู้น่าสงสาร แต่สีหน้าเธอกลับต่อว่าอย่างเคร่งเครียดว่า:"แล้วนายไม่รู้เหรอว่าของที่คนอื่นเคยใช้มันสกปรก ฉันเป็นคนรักความสะอาด เอาแก้วที่คนอื่นเคยใช้มาให้ฉันใช้ต่อ นี่มันกำลังดูถูกฉันชัดๆ ยังไม่รีบไปเปลี่ยนให้ฉันอีก"