ตอนที่ 52 ปากไม่ตรงกับใจ（2）

ต๭นที่ 52 ปากไม่ตรงกับใจ（2） สิ้นเสียง ชโนดมลุกขึ้นยืนจากโซฟาทันที สีหน้าท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง "จรินทร์ เธอจะพอได้หรือยัง" คำพูดเย็นเยือกถูกเอ่ยออกมาจากปาก บรรยากาศในห้องเริ่มมาคุเเละอึดอัดขึ้นอย่างฉับพลัน จรินทร์กระพริบตาปริบๆ เธอเอ่ยด้วยใบหน้าไร้เดียงสาว่า:"นายพูดเรื่องอะไรอ่ะ ทำไมฉันฟังไม่รู้เรื่อง" ชโนดมมองตาเธอด้วยสายตาเย็นชา:"ถ้าชอบเล่นละครนัก ก็เชิญเล่นไปคนเดียวเถอะ!" ทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านี้ ชายหนุ่มก็หยิบเสื้อขึ้นเดินออกจากห้องไป เหอะ เดินจากไปอย่างเสียมารยาทไม่พอ แถมยังโกรธซะด้วย จรินทร์มองไปนอกประตูที่ว่างเปล่าอย่างหมดคำพูด เธอเหม่อลอยและจมอยู่ในภวังค์เป็นเวลาเนิ่นนาน "คุณหนูครับ เอ่อคือ.....อาหารที่คุณชโนดมสั่งไว้เมื่อกี้ ต้องเสิร์ฟอยู่มั้ยครับ....."พนักงานหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงอ่อนและมองเธออย่างเห็นใจ จรินทร์ขมวดคิ้วแน่นเป็นปมและพูดเสียงลอดไรฟันว่า:"เสิร์ฟสิ ทำไมจะไม่เสิร์ฟ อ้อ แล้วเอาเมนูอาหารมาให้ฉันด้วย ฉันจะสั่งเพิ่ม ส่วนค่าอาหารไปหักจากบัญชีของคุณชโนดมให้หมดเลยนะ" เธอหิวจนจะแย่อยู่แล้ว เรื่องอะไรต้องช่วยหมอนั่นประหยัดเงินด้วย ดีออกที่หมอนั่นไม่อยู่ เธอจะกินเยอะยังไงก็ได้ พนักงานถอยลงไปอย่างกล้าๆกลัวๆ จรินทร์นั่งลงบนที่นั่งของชโนดม เธอนั่งในท่าที่สบาย พลันล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าโทรหาคณพรพร้อมส่งพิกัดร้านให้ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง คณพรก็มาถึงร้านอาหาร เธอยืนเบิกตาโพลงอยู่ข้างประตูมองไปรอบๆ:"โอ้โห จรินทร์ เธอหาที่แบบนี้เจอได้ไงเนี่ย ที่นี่ครั้งหนึ่งก็เกือบหมื่นเลยนี่" เธอมองไปที่จรินทร์ด้วยความระแวง:"ฉันขอพูดไว้ก่อนนะว่าตอนนี้ทั้งตัวฉันมีแค่สามร้อย กว่าจะสิ้นเดือนก็เหลืออีกตั้งสิบวัน อย่าคิดมารีดไถเงินจากฉันนะ" คณพรดีทุกอย่าง เสียอยู่อย่างเดียวคือรักเงินทองเยี่ยงชีวิตนี่แหละ ถ้าครั้งไหนเธอรีดไถจรินทร์ได้ เธอจะไม่ยอมออกสตังค์แม้แต่แดงเดียว แต่วันนี้ จรินทร์ไม่มีอารมณ์มาเถียงกับเธอ เธอพูดอย่างไร้ชีวิตไร้ชีวาว่า:"วางใจเถอะน่า มีคนเลี้ยงแล้ว เธอมีหน้าที่แค่กินๆไปก็ได้แล้ว" คณพรยื่นหน้ามามองจรินทร์ เธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า:"นี่เธอยังคิดมากเรื่องอาจารย์รเมศอยู่เหรอ ฉันบอกแล้วว่าให้เธอโทรบอกสามีเธอ ทำไม ยังไม่ได้โทรอีกใช่ไหม" จรินทร์พูดด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า:"ไม่อ่ะ ฉันไม่คิดจะบอกเขา" "ดูเธอทำเข้าสิ เอามือถือมา เดี๋ยวเจ๊โทรบอกเอง"พูดเสร็จคณพรก็จะแย่งกระเป๋าจากจรินทร์ทันที "ไม่เอาเด็ดขาด"จรินทร์กอดกระเป๋าเเน่น:"ถ้าเธอกล้าโทรฉันจะตัดเพื่อนกับเธอแน่" ทันทีที่จรินทร์พูดจบ คณพรมองเธออย่างอึ้งทึ่ง:"จรินทร์ ฉันว่าละว่าแกต้องมีปัญหาอะไรกับเขา ถ้าเเกไม่รู้สึกอะไรกับเขา แล้วจะโอเวอร์แอคติ้งขนาดนี้ทำไม" จรินทร์จ้องคณพรเขม็ง:"ยัยคณพร เชื่อมั้ยว่าฉันจะโทรหา孙翔 แล้วบอกเขาว่าอาทิตย์ก่อนเธอไปเต๊าะ......"孙翔คือแฟนที่เพิ่งคบกับคณพรเมื่อไม่นานมานี้ "อุ๊บ....."พูดยังไม่ทันจบคำ ปากของจรินทร์ก็ถูกอุดไว้ด้วยมือของคณพรทันที คณพรเป็นคนว่องไวมาก ยังไม่ทันไรก็มาอยู่ข้างจรินทร์แล้ว คณพรมองจรินทร์ด้วยสายตาอ้อนวอนว่า:"จรินทร์เเสนดีจ๋า อย่าแฉฉันเลยนะ เธอก็รู้นี่ว่าหมอนั่นเป็นคนยังไง ใจแคบจะตาย ฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้" จรินทร์เอามือออก:"เมื่อไม่นานมานี้ฉันเพิ่งกัดฟันจำใจเสียเงินซื้อพู่กันแท่งราคาตั้งสามพันกว่าไปเอง เอาซะฉันโคตรจนเลย....." คณพรกัดฟัน เธอล้วงเงินสามร้อยบาทที่เหลืออยู่ออกมาจากกระเป๋า และฝืนใจเอาออกมาให้จรินทร์สองร้อย:"เธอมันยัยผีดูดเลือดชัดๆ เอาไป! ฉันคืนเธอ!"