ตอนที่ 53 หดหาย（1）

ต๭นที่ 53 หดหาย（1） การมาเยือนของคณพร ทำให้อารมณ์ที่คุกรุ่นของจรินทร์หดหายสิ้นมลายไป ทั้งสองคนพูดคุยอย่างสนุกสนาน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งห้องที่พวกเธออยู่เป็นห้องวีไอพีระดับพรีเมี่ยม ที่นี่จึงไม่ได้มีแค่โทรทัศน์หรือเครื่องเสียง แต่ยังมีเกมส์ต่างๆให้เล่นอีกด้วย กินข้าวเสร็จ ทั้งสองก็ไปเล่นบิลเลียดที่ทำให้ฆ่าเวลาไปได้เร็วมาก เห็นฟ้าด้านนอกที่เริ่มมืด คณพรลุกขึ้นยืนและตบท้องที่แน่นป่องของตัวเอง:"จรินทร์ นี่ก็จะค่ำเเล้ว ฉันต้องกลับไปละ พรุ่งนี้อาจารย์จะเช็คชื่อด้วย" แต่จรินทร์ไม่อยากกลับ ถ้าพูดให้ถูกก็คือ ไม่อยากกลับที่ที่ชโนดมอยู่มากกว่า เธอพูดอย่างออดอ้อนว่า:"คณพร อย่างเพิ่งกลับสิ อยู่เป็นเพื่อนฉันอีกแป๊บนะ นะ" คณพรทำหน้าตึง เธอคิดว่าจรินทร์ยังคงคิดมากเรื่องอาจารย์รเมศอยู่ จึงพูดด้วยน้ำเสียงตักเตือนว่า:"เอาเถอะน่า ตัวแทนก็ส่งได้แค่คนเดียว ในเมื่อเขาเลือกไว้แล้วก็ทำไรไม่ได้ ก็แค่กิจกรรมอาสาสมัครเอง ไม่ต้องคิดมากขนาดนี้หรอก ครั้งนี้ก็ให้ยัยกชกรโชว์ไปก่อน เพราะยังไงซะยัยนั่นก็ต้องแพ้ให้เธอในการแข่งขันศิลป์สร้างสรรค์อยู่ดี" คณพรมั่นใจในความสามารถของจรินทร์อย่างที่สุด จรินทร์ส่ายหน้า:"ไม่ใช่เรื่องนี้" เธอลังเลเล็กน้อย ถอนหายใจและพูดว่า:"ฉันเพิ่งทะเลาะกับชโนดมไป ก็เลยไม่ค่อยอยากกลับบ้านเร็ว" คณพรถามว่าทำไม แต่จรินทร์กลับปิดปากเงียบไม่ยอมตอบ "ไม่มีอะไรหรอก"จรินทร์เลี่ยงตอบคำถามด้วยการส่ายหน้า เธอสะพายกระเป๋าเดินไปข้างนอก:"ป่ะ ไปที่อื่น ฉันเลี้ยงกาแฟเธอเอง แล้วจะคืนสองร้อยเมื่อกี้ให้เธอด้วย ขอแค่เธออย่ากลับเร็วก็พอ" ได้ยินว่าจะได้ตังค์คืน คณพรจึงพยักหน้าตกลงอย่างไม่มีทางเลือกว่า:"ก็ได้ ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง" แต่ว่า เธอเองก็มั่นใจในความคิดตัวเองมากกว่าเดิม ที่ว่าจรินทร์ต้องแอบรู้สึกอะไรกับชโนดมแล้วแน่ๆ ทำไมถึงพูดแบบนี้งั้นเหรอ เพราะว่าจากที่เธออยู่กับจรินทร์ตั้งแต่เล็กจนโตและรู้นิสัยเธออย่างดี ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนที่เธอไม่ค่อยจะใส่ใจหรือสนิทมากนัก เธอจะยอมบอกเล่าเรื่องทุกอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากว่าเธอมีเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียความรู้สึกหรือคิดมากแล้วล่ะก็ เธอมักจะเก็บไว้คนเดียว ไม่ว่าใครถามอะไรก็จะไม่ยอมพูดเด็ดขาด แต่ว่า คณพรก็ไม่อยากเซ้าซี้เธอต่อ เธอจึงทำได้แค่ยอมรับอย่างช่วยไม่ได้ว่า:"แต่ตอนนี้ก็จะเก้าโมงแล้ว ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ถึงแค่สิบโมงนะ" จรินทร์ได้ยินแล้วก็กอดแขนคณพรลงไปชั้นล่างอย่างดีใจ พอถึงข้างล่าง จรินทร์เผลอเหลือบมองไปที่ลานจอดรถอย่างลืมตัว เห็นที่ที่ควรจะมีรถหรูที่คุ้นเคยจอดอยู่ตอนนี้กลับว่างเปล่า รอยยิ้มบนใบหน้าเธอแข็งทื่อทันที ณ ร้านกาแฟ ทั้งสองสั่งกาแฟมาคนละแก้ว จรินทร์สนิทกับคณพรมาก ฉะนั้นทั้งสองจึงไม่มีช่วงเวลาที่อึดอัดกันเลย หญิงสาวทั้งสองนอนที่เดียวกันห่มผ้าผืนเดียวกันมาตั้งแต่เล็ก ความสัมพันธ์จึงหมือนคนในครอบครัวเดียวกันที่อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ พอนั่งลงแล้ว ทั้งสองก็เล่นมือถือของใครของมัน ไม่มีใครกวนใคร สภาพจิตใจของจรินทร์ไม่ค่อยจะดีนัก เธอเปลี่ยนเกมส์เล่นไปมา แต่ก็ยังไม่มีสมาธิจดจ่อกับมันไปคิดเรื่องอื่นอยู่ดี ไม่ว่าจะเล่นอะไรจิตใจก็ไม่สงบเลย เธอจึงออกจากแอปฯเกมส์ และกดเข้าแอปฯไลน์ ข้อความล่าสุดก็มีแค่ของณภัทร เวลาคือตอนเช้าของวันอังคาร หรือก็คือวันที่สองที่ชโนดมเอาแหวนมาให้เธอในมหา’ลัย จะว่าไปก็แปลก เธอคิดว่าณภัทรจะมาตอแยเธอเสียอีก แต่ตั้งแต่วันนั้น ณภัทรก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและไม่เคยพบเจอกันอีกเลย ณภัทรส่งข้อความมายาวเหยียด