ตอนที่ 55 ข้ออ้าง（1）

ต๭นที่ 55 ข้ออ้าง（1） อะไรคือเยือกเย็นประหนึ่งน้ำแข็ง จรินทร์คิดว่าสีหน้าของชโนดม ณ ตอนนี้คือนิยามที่ดีที่สุด "ฉัน..."จรินทร์พูดอะไรไม่ออกไปสักพัก เธอกล่าวต่อด้วยความแข็งกร้าวว่า:"ดึกเหรอ ฉันคิดว่าก็โอเคนะ พอดีชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียวน่ะ ไม่ชอบให้ใครมาตีกรอบบังคับ" เธอจะทำตัวไม่ได้เรื่องอีกไม่ได้เด็ดขาด ถ้าโอกาสมา ก็ต้องรู้จักเชิดหน้ายืดอกต่อหน้าเขาบ้าง ที่จริงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวโดนขู่ว่าจะโดนพักการเรียนแล้วล่ะก็ เธอไม่คิดจะกลับมาที่คอนโดเลยแม้แต่น้อย ที่ยอมกลับมาเพราะไม่อยากหักหน้าเขามากกว่า ชโนดมขมวดคิ้วแน่น สายตาเย็นเยียบจับจ้องไปที่เธอ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า:"มานี่เดี๋ยวนี้" จะไป หรือไม่ไปดี พูดอะไรไร้สาระ ก็ต้องไม่ไปอยู่แล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกได้เพียงความเย็นเยือกที่ถูกส่งผ่านมาจากชโนดม ใครจะกล้าพาตัวเองเข้าถ้ำเสือกัน จรินทร์ไม่ยอมก้าวขาออก เธอพูดเสียงเบาว่า:"ไปทำไม มีอะไรก็พูดตรงนี้เลยไม่ได้หรือไง" "เหอะ"ชโนดมแค่นเสียงเยาะเย้ยอย่างเย็นชา จรินทร์สะดุ้งโหยงเล็กน้อย เธอกล่าวต่อว่า:"หลังจากที่นายออกไป ฉันก็ชวนคณพรมากินข้าวด้วยกัน กินเสร็จก็ไปดื่มกาแฟ ไม่ได้ไปทำไรสักหน่อย อ้อ แล้วก็อย่าลืมจ่ายค่าข้าวให้ฉันด้วยนะ ทั้งหมดก็ประมาณสองหมื่นกว่า......" เสียงพูดยิ่งอยู่ยิ่งเบา ชโนดมเอ่ยถามอย่างเย็นชาว่า:"ดื่มกาแฟงั้นเหรอ ฉันไม่รู้นะว่าเธอดื่มกาแฟยังไงให้ถึงดึกดื่นป่านนี้" เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่งเอง จรินทร์เถียงกลับในใจ ตอนนี้ถึงเพิ่งจะรู้ว่าดึกหรือไง แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงทิ้งให้เธออยู่คนเดียวล่ะ แม้ในใจจะเคือง แต่เธอกลับยักไหล่กล่าวต่ออย่างไม่ยี่หระว่า:"นี่ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลยนะ แบบนี้ก็นับว่าดึกเหรอ" "นี่เธอจะเถียงให้ได้เลยใช่ไหม"ชโนดมกดเสียงต่ำลง:"ฉันอนุญาตให้เธอกลับมาดึกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" แค่กๆ เธอจะกลับมากี่โมงหรือกี่ยาม ต้องได้รับอนุญาตจากเขาตอนไหนกัน เอาเวลาที่มาจุ้นจ้านเรื่องแบบนี้ไปใส่ใจคุณภัสสรซะยังจะดีกว่า ทำไมต้องมายุ่งกับภรรยาแค่ในนามแบบเธอด้วย จรินทร์พูดสิ่งที่คิดในใจออกไปตรงๆว่า:"นายจะมายุ่งกับฉันทำไม ไปใส่ใจเทคแคร์คุณภัสสรของนายไม่ดีกว่าเหรอ" สิ้นเสียง ทั้งชั้นก็ถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดทันที อุณหภูมิในห้องลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว จรินทร์รู้สึกได้เพียงสายตาที่เยือกเย็นบาดผิวประหนึ่งมีดที่กำลังทิ่มแทงลงบนตัวเธอ เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว พลันรู้สึกอีกนิดก็จะโดนแช่แข็งไปแล้วก็ไม่ปาน แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องโกรธ ทั้งๆที่เป็นเขาฝ่ายผิดก่อนแท้ๆ ดูท่าแล้วเธอก็คงจะไม่พ้นถูกเขาลงโทศอีกแน่ๆ แต่ว่าผ่านไปนับเนิ่นนาน ชโนดมก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าเย็นชาและปิดปากเงียบเหมือนเดิม หมายความว่ายังไงกัน ถ้าจะลงโทษเธอก็ควรจะรีบทำทีเดียวให้มันจบๆไปซะ แต่การถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นมันทำเธอใจไม่ดีเลย ตกลงจะเอายังไงกันแน่ จรินท์อดที่จะเงียบไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงพูดขึ้นขัดบรรยากาศมาคุนี้ว่า:"ถ้านายบริสุทธิ์ใจจริง เเม้ฉันจะสืบเรื่องนายลับหลังก็จริง แต่ถ้าคนมันไม่ผิดต่อให้คุ้ยยังไงมันก็ไม่เจอเรื่องไม่ดีหรือพิรุธอะไรหรอก แต่นี่นายทำตัวเองพลาดเอง แล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้" เธอไม่สนแล้ว ถ้าที่ไหนมีการกดดัน ที่นั่นก็ต้องมีการขัดขืน เรื่องอะไรเธอจะพูดออกมาไม่ได้ แต่สักพัก เธอก็ต้องเบิกตาโพลงและเสียใจภายหลังกับความไม่ยั้งปากของตัวเอง ร่างกายที่หยุดนิ่งของชโนดมเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน เขาก้าวเดินมาข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกระชากแขนเธออย่างแม่นยำประหนึ่งจับหมาจับแมวแล้วดึงไปที่ห้องนอน