ตอนที่ 57 พูดไม่ออก（1）

ต๭นที่ 57 พูดไม่ออก（1） เห็นจรินทร์โดนถามจนพูดไม่ออก ชโนดมจึงพูดต่อว่า:"จรินทร์ เธอลองถามใจตัวเองดู ว่าตกลงเธอชอบฉันและแคร์ฉันไหม เธอลองพิจารณาด้วยว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะถามไถ่และก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉันหรือเปล่า ถ้าเธอยังทำกับฉันเหมือนที่ผ่านๆมาแบบที่รับมือไปวันๆ แล้วฉันจะยังมีความจำเป็นอะไรที่ต้องบอกเธอหรือตามใจเธอทุกเรื่องอีกล่ะ" จรินทร์อึ้งและจุกจนพูดไม่ออก ชโนดมในความคิดเธอ เขาเป็นคนที่พูดน้อยมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ เขากลับพูดยาวเหยียดกับเธอแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน และทุกคำพูดคำจาที่ถูกส่งผ่านมามันหนักหน่วงจนทำเธอจุกจนพูดไม่ออกเลยแม้แต่น้อย จรินทร์อ้าปากเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พูดออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียว ชโนดมยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน เขาเดินเข้าไปหาเธอทีละก้าว:"จรินทร์ เธอเงยหน้าขึ้น แล้วมองตาฉัน บอกฉันมาซะว่าเธอชอบฉัน แล้วฉันเองก็จะบอกเธอทุกเรื่องที่เธอสงสัยเป็นไง" ภายใต้สายตากดดันของชายหนุ่ม จรินทร์ทำไม่ได้แม้แต่เปล่งเสียงออกมา เธอส่ายหัวอย่างสับสน ถอยกรูดไปเรื่อยๆจนชนกับกำแพง แล้วหลบตาอีกฝ่ายไปอย่างเงียบงันและเกรงกลัว เธอควรพูดอะไร ชอบงั้นเหรอ แต่ว่า......... เธอไม่แน่ใจจริงๆว่าเธอชอบชโนดมหรือเปล่า จรินทร์ก้มหน้าลง ถามตัวเองซ้ำๆว่า:เธอรู้สึกแบบไหนกับชโนดมกันแน่ หวั่นไหวเหรอ เธอไม่แน่ใจ รู้แค่ว่า เธอมักใจเต้นแรงตอนที่เขาเข้าใกล้เธอตลอด ณภัทรไม่เคยทำให้เธอรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ แต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจมัน คำถามนี้ จนถึงตอนนี้เองเธอก็ยังคงสับสน แต่ว่า ณ เวลานี้ ชโนดมไม่ว่ายังไงก็จะคาดคั้นเอาคำตอบจากเธอให้ได้ เธอไม่รู้ว่าควรพูดยังไง ทั้งที่เป็นคำสั้นๆง่ายๆ แต่เธอก็พูดไม่ออกอยู่ดี เธอเครียดและสับสนว่าควรตอบยังไงอย่างที่สุด ชโนดมเหลือบมองเธออย่างเย็นชา สักพัก เขาแค่นเสียงหัวเราะแล้วหันหลังเดินออกไป:"ดึกมากแล้ว รีบเตรียมตัวเข้านอนเถอะ" จรินทร์ก้าวไปข้างหน้าอย่างลืมตัว เธอถามขึ้นอย่างร้อนรนว่า:"นายจะไปไหน" เธออยากถามว่าเขาว่ากำลังโกรธเธออยู่หรือเปล่า แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับอ้าปากออกไม่ได้ด้วยซ้ำ ชโนดมยืนนิ่งข้างประตู แต่เขากลับไม่ได้หันมามอง เสียงราบเรียบดังขึ้นอีกครั้ง:"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่างที่เธอต้องการ แยกห้องนอนกันเถอะ" สิ้นเสียง เขาก็ก้าวเดินออกไปเลือนหายไปจากสายตาเธอ จรินทร์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่อกอย่างฉับพลัน น่าแปลก ทั้งที่เธอควรจะดีใจสิ แยกห้องนอนไม่ใช่ข้อตกลงที่เธอขอไว้เมื่อวานหรอกเหรอ ตอนนั้นที่ชโนดมไม่ตอบตกลงยังทำเธอจิตตกไปพักใหญ่อยู่เลย ตอนนี้ ทั้งที่คำขอเป็นจริงแล้ว แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว พรุ่งนี้ยังมีเรียนอีก เธอรีบเข้านอนดีกว่า แต่คืนนี้ จรินทร์กลับไม่ได้หลับสนิทมากนัก พอฟ้าเริ่มสว่าง เธอก็หลับตาลุกออกจากเตียง เธอรีบเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปชั้นล่าง คอนโดในยามเช้าเงียบสงัด แสงอรุณสาดส่องเข้ามาที่พรมขนแกะสีขาวนวล จนเกิดเป็นภาพที่สงบงดงาม ตุ๊กตาแกะขนปุกปุยที่อยู่บนพรม ไม่รู้ว่าชโนดมตั้งใจเตรียมไว้ให้เธอหรือเปล่า ที่ผ่านมา จรินทร์ยังไม่เคยได้เดินดูที่นี่อย่างละเอียดมากนัก