ตอนที่58 พูดไม่ออก（2）

ต๭นที่58 พูดไม่ออก（2） พอเดินไปรอบหนึ่งเธอถึงเพิ่งสังเกตว่าการออกแบบภายในคอนโดเป็นแบบที่เธอชอบ เฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้ต่างๆเองก็งานฝีมือทำจากไม้ ทำให้ที่ที่แต่เดิมดูกว้างและว่างเปล่าถูกแต่งแต้มไปด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น เธอเลี้ยวไปอีกทาง แล้วมาถึงที่ที่แต่เดิมมี"หมอดู"ถูกแขวนไว้ พอเงยหน้า เธอก็ตกตะลึงทันที "หมอดู"ยังคงถูกแขวนไว้บนกำแพงอย่างดิบดี และมันเป็นของจริงอย่างไม่ต้องสงสัยเลยด้วย ไม่ใช่ว่าเลขานภสรเอาไปแล้วหรอกเหรอ เธอจำได้ว่าเธอเคยตอบตกลงไปแล้วด้วย ว่าถ้าถูกใจภาพไหนก็เอาไปเลย แต่มันยังคงอยู่ที่เดิมได้ยังไงกัน จรินทร์อดยิ้มไม่ได้ เธออยากไปถามชโนดมตอนนี้เลยว่าเขาตั้งใจจะเก็บภาพนี้ไว้ให้เธอใช่ไหม เป็นไปได้ไหมที่วันนั้นเขาจะเดาออกว่าเธอชอบภาพนี้ เลยไม่ได้ให้มันกับเลขานภสร คิดได้ดังนี้ เธอก็ขึ้นไปชั้นบนเอามือถือโทรหาชโนดมทันที ไม่นานนัก ปลายสายก็รับโทรศัพท์ "ฮัลโหล"จรินทร์อ้าปากพูดก่อน:"คือว่าชโนดม ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อยน่ะ" ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่าที่ผ่านมาว่า:"ว่ามา" เขายังโกรธเธอเรื่องเมื่อวานอยู่อีกเหรอ จรินทร์กระอักกระอ่วนไปทันที เธอไม่กล้าที่จะพูดคำถามที่ตัวเองสงสัยออกไป เธอขยุ้มเส้นผมอย่างร้อนรน พลันเหลือบไปเห็นโต๊ะอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก เธอจึงถามขึ้นว่า:"ฉันอยากถามว่า ฉันขอใช้ห้องครัวนายหน่อยได้ไหม ฉันอยากไปซื้อของมาทำอาหารเช้ากินเองด้วย" "ได้"ชโนดมตอบอย่างราบเรียบ:"ถ้าต้องการซื้ออะไรก็ส่งข้อความมาหาฉัน ฉันจะวานผู้ช่วยไปซื้อให้เอง" "หา"จรินทร์ปฏิเสธทันควันว่า:"ไม่ต้องๆ ฉันค่อยไปซื้อเองตอนว่างๆก็ได้" ชโนดมที่กำลังขับรถอยู่ ยกยิ้มขึ้นว่า:"ยังมีอะไรอีกไหม" "ไม่มีแล้ว"จรินทร์แอบรู้สึกได้ว่าเธอกำลังรบกวนเขาอยู่ เธอรีบพูดขึ้นว่า:"งั้นฉันไม่กวนนายเเล้ว ฉันวางล่ะ" สิ้นเสียง ปลายสายก็รีบตัดสายทิ้งทันที ไม่ตอบเธอแม้แต่คำว่า"อืม" จรินทร์ทำแก้มป่อง เธอถอนหายใจยาว แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะจัดการอาหารเช้าตัวคนเดียว เธอกินไปพลางคิดเรื่องมหา’ลัยไปพลาง วันนี้ที่มหา’ลัยน่าจะประกาศรายชื่อผู้เข้าร่วมกิจกรรมแล้วสินะ เธอคิดมาแล้ว ถ้าอาจารย์รเมศไม่ยอมเลือกเธอ งั้นเธอก็จะทุ่มไปที่การวาดภาพสีน้ำมันเเทน เธอได้ข่าวมาพอดีเลยว่าสตาร์โมเดลลิ่งกับสมาคมหอศิลป์เเละกองทุนระดมทรัพย์จะจัดนิทรรศการภาพวาดสีน้ำมันขึ้นในอีกไม่นานนี้ด้วย ถึงเวลานั้นเธอค่อยไปขอเข้าร่วมเป็นอาสาสมัครก็ยังได้ เธอตื่นเต้นและสนใจที่จะได้เห็นผลงานใหม่ของศิลปินคนอื่นๆมากมายมากกว่าการเข้าร่วมกิจกรรมอาสาสมัครเสียอีก แค่คิดเธอก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้แล้ว อารมณ์ที่เดิมทีคุกรุ่นแต่แรกพลันหดหายไปหมด กินข้าวเช้าเสร็จ จรินทร์ก็เดินทางไปมหา’ลัย เพิ่งก้าวเข้ามาในรั้วมหา’ลัย เธอก็ถูกนักเรียนหญิงในห้องเรียกไว้:"จรินทร์ เมื่อกี้เพิ่งมีประกาศว่าให้นักศึกษาทุกคนไปรวมตัวกันที่อาคารอเนกประสงค์ 1 อาจารย์หัวหน้าคณะมีเรื่องจะมาบอกแล้วก็จะแจ้งรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้ทีเดียวเลยด้วย" "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ"จรินทร์ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะยังไงคนที่ถูกเลือกก็ไม่ใช่เธออยู่ดี เธอเดินมาอาคารอเนกประสงค์อย่างไม่รีบร้อนมากนัก พอมาถึงจุดนัดหมายเธอก็เป็นจุดสนใจทันที ยังไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอโดนตัดสิทธิ์ ทุกคนจึงยิ้มแย้มกับเธอด้วยความยินดีพร้อมหยอกเธอว่าอย่าลืมเลี้ยงข้าวด้วย "จรินทร์ ยินดีด้วยนะ ได้โหวตที่หนึ่งของห้องไปขนาดนี้ โควตารอบนี้คงเป็นของเธออย่างไม่ต้องสงสัย" "ได้ยินมาว่าจะได้เห็นท่านนายกเทศมนตรีด้วยนะ อย่าลืมขอลายเซ็นมาล่ะ" "อย่าลืมเลี้ยงข้าวพวกฉันด้วยล่ะ พวกฉันน่ะไม่มีใครเลือกกชกรเลยนะ โหวตให้เธอคนเดียวหมดเลย เลยทำให้ผลออกมาห่างกันแค่สองคะแนน จรินทร์ฉันว่าเธอควรชวนพวกฉันไปซัดหมูกระทะสักทีไหมจ๊ะ" สิ้นเสียง พวกคนที่โหวตให้กชกรที่อยู่ข้างๆก็หันหลังเดินไปอย่างเงียบๆ ได้ยินคำพูดยกยอชื่นชมพวกนั้นแล้ว จรินทร์ฝืนยิ้มหนักกว่าเดิม เธอถูกตัดสิทธิ์แล้ว........ กำลังจากอ้าปากบอกเรื่องที่เธอถูกอาจารย์รเมศตัดสิทธิ์ แต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน "พี่คะ ยินดีด้วยนะ"กชกรที่สวมชุดกระโปรงประณีตสวยงามปรากฏตัวขึ้น "ขอบคุณ"จรินทร์ตอบเธออย่างเรียบเฉยเตรียมจากไป เพราะไม่อยากยุ่งกับกชกรไปมากกว่านี้ แต่กชกรกลับเรียกเธอไว้เสียก่อน:"พี่อย่าเพิ่งรีบไปไหนสิ หนูยังไม่ทันจะได้แสดงความยินดีกับพี่ดีๆเลยนะ" สิ้นเสียง เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที เรียนด้วยกันมาเกือบปีแล้ว ทุกคนจึงรู้กันหมดแล้วว่ากชกรกับจรินทร์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ว่า นอกจากลีลี่และดลพรรณ คนที่รู้ว่าพวกเธอไม่ถูกกันกลับมีไม่มากนัก ทุกคนจึงตามน้ำกันไปหมดว่า:"นั่นสิจรินทร์ อย่าเพิ่งรีบไปไหนเลย เธอยังไม่ได้ตกลงกับพวกฉันเรื่องเลี้ยงข้าวเลยนะ รีบไปไหนซะล่ะ" กชกรมองจรินทร์ด้วยความยิ้มแย้ม:"บอกตามตรง ฉันเองก็อยากไปเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้บ้างนะ การได้เจอบุคคลระดับนายกเทศมนตรีมันเป็นเกียรติมากจริงๆ โอกาสแบบนี้มีไม่มากด้วย รู้สึกว่าหลังงานจบจะได้ร่วมโต๊ะทานข้าวกับท่านอีกด้วย พี่นี่น่าอิจฉาจริงๆเลยนะ" มีคนเห็นด้วยว่า:"นั่นสิ โอกาสทองแบบนี้ ถ้าพวกฉันได้ไปบ้างก็คงจะดีไม่น้อยเหมือนกัน" "เหอะ....เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ ตัวแทนน่ะถูกคัดเลือกมาจากนักเรียนพันๆคนเชียวนะ"กชกรพูดขึ้นอย่างชอบใจว่า:"ต้องรู้ไว้ก่อนนะ ว่าตัวแทนที่ถูกคัดเลือกมาครั้งนี้น่ะเป็นคนที่เพียบพร้อมและโดดเด่นที่สุด" จรินทร์แสยะยิ้ม ไม่ว่าจะฟังยังไง คำยกยอพวกนี้ก็ทำให้เธอคลื่นไส้อยู่ดี ขนาดนักเรียนบางคนยังอดสงสัยและแปลกใจไม่ได้เลย บางคนงึนงงที่ทำไมจู่ๆกชกรถึงอวยจรินทร์ขนาดนี้ ในเมื่อเป็นลูกพี่ลูกน้องจำเป็นต้องประจบกันขนาดนี้ไหม แม้จะต่างคนต่างรู้ว่าเก่งมากแค่ไหน ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอวยกันต่อหน้าทุกคนขนาดนี้หรอกมั้ง จรินทร์ทำได้เพียงยกยิ้มบางและไม่ตอบอะไร เธอรู้ดีว่าทำไมกชกรถึงต้องยกยอเธอขนาดนี้ มีคำพูดหนึ่งกล่าวไว้ได้ดีมาก:ยิ่งอยู่สูงก็ยิ่งหนาว กชกรต้องรู้แล้วแน่ๆเรื่องที่เธอถูกเลือกเป็นตัวแทนแทนจรินทร์ไปแล้ว เพียงแต่การมาเหยียบคนอื่นด้วยวิธีการที่ร้ายกาจแบบนี้ มันสนุกมากหรือไงกัน กชกรยิ้มอย่างจริงใจมากขึ้นว่า:"ฉันอยากไปจริงๆนะ แต่เสียดายตรงที่ความสามารถไม่เพียงพอ จะโทษก็คงโทษได้แค่ตัวเองแต่ไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในห้อง"