ตอนที่ 60 พูดไม่ออก（3）

ต๭นที่ 60 พูดไม่ออก（3） น้ำเสียงที่เธอใช้พูด ติดแววล้อเล่นไม่จริงจังจึงทำให้ทุกคนไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดนี้มากนัก แต่กับจรินทร์ มันกลับเป็นคำพูดบาดหูที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย อีกอย่างรอยยิ้มของกชกรในตอนนี้ดูยังไงก็เห็นได้แค่ความสะใจและได้ใจ จากเดิมทีที่กะว่าจะไม่ยุ่งกัยกชกร แต่ดูท่าแล้ว สิ่งที่แลกมาด้วยการอดทนอดกลั้นจะไม่ใช่ความสงบสุขเสียแล้ว ในเมื่อกชกรจงใจเล่นละครตบตาเธอ งั้นเธอก็จะสนองให้ก็แล้วกัน จรินทร์ยกยิ้มอย่างถ่อมตัวและเอ่ยว่า:"ชมเกินไปแล้ว ที่ฉันเป็นตัวแทนได้ เรื่องนี้ก็คงไม่พ้นการที่ทุกคนโหวตให้ฉัน และก็ต้องขอบคุณการสนับสนุนจากอาจารย์รเมศและคนอื่นๆด้วย" กชกรได้ยิน ก็หัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ สายตาฉายแววประกายวับ สีหน้าดีใจตื่นเต้นเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน เธอยิ้มไปพลางพูดไปพลางว่า:"พี่จะถ่อมตัวขนาดนี้ทำไมกัน ในความคิดฉัน ที่พี่ถูกเลือกครั้งนี้เพราะความสามารถตัวเองล้วนๆเลยนะ" แต่ก็ไม่รู้นะว่าถ้ารู้รายชื่อแล้วจะแบกรับตำแหน่งอันดับหนึ่งของห้องได้อยู่ไหม แค่คิดถึงหน้าจรินทร์ที่แข็งทื่อไปตอนที่ได้ยินประกาศรายชื่อ กชกรก็อดที่จะตื่นเต้นและหัวเราะชอบใจไม่ได้:"พี่คะ หนูว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่นานพี่คงจะได้เป็นศิลปินเเนวหน้าของวงการศิลป์เมืองเมฆแน่ๆ ถึงตอนนั้นก็อย่าลืมน้องสาวคนนี้ด้วยล่ะ" จรินทร์ยกยิ้มขึ้นอย่างราบเรียบ:"ว่าไปนั่น ก็แค่กิจกรรมเล็กๆเอง จะเป็นแนวหน้าเมืองเมฆนั้นยังอีกไกล บางครั้งเรื่องแบบนี้มันไม่ได้พึ่งแค่ดวงอย่างเดียวหรอก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสามารถมากกว่า" "จริง จรินทร์พูดถูก"มีคนพยักหน้าเห็นด้วยทันที คนในห้องมีใครไม่รู้ว่ากชกรชอบเอาใจประจบครูมากแค่ไหน ตอนที่เพิ่งเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ อาจารย์ก็แค่เผลอพูดว่าตัวเองมีโรคไขข้อตรงต้นขา พอผ่านไปไม่นานนัก เรื่องนี้ก็ทำเอากชกรยุ่งจนหัวหมุน เดี๋ยวก็ยาจีนเดี๋ยวก็อาหารเสริมจนเรียกร้องความสนใจจากอาจารย์รเมศได้สำเร็จ เรื่องนี้มีหลายๆคนที่เห็นและรู้ และยังมีการวิจารย์กันลับหลังด้วย เพียงแต่ไม่มีใครเคยพูดต่อหน้าเธอก็เท่านั้นเอง แต่คำพูดของจรินทร์อดทำให้คนฟังรู้สึกว่าจะแฝงอะไรสักอย่างไว้ไม่ได้เลย รอยยิ้มบนหน้ากชกรแข็งทื่อทันที เธอฝืนพูดต่อว่า:"เธอพูดถูก เรื่องนี้ฉันเห็นด้วยกับเธอทุกประการ" จรินทร์ยิ้มกริ่ม:"จริงเหรอ แต่ที่จริงแล้วฉันยังต้องเรียนรู้จากเธออีกเยอะเลยนะ ใครๆก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่จะบังคับตัวเองให้ไปประจบประแจงคนอื่น มีแต่ทุ่มเทไปกับการวาดรูปหมดเลย" สิ้นเสียง ใครบางคนอดที่จะกระแอมเสียงไม่ได้ และใครบางคน ก็รู้สึกอยากอ้วกขึ้นมาทันที สองพี่น้องนี่เป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ถึงอวยกันไปมาอยู่ได้ ใบหน้าของกชกรแดงก่ำขึ้นทันที แต่เธอก็ยังคงฝืนพูดต่อไปว่า:"ฉันคงไม่มีอะไรให้เธอเรียนรู้ด้วยหรอก มาพยายามด้วยกันดีกว่านะ" จรินทร์ยกยิ้มบาง เธอไม่คิดจะพูดอะไรอีก ยังไงซะแผนเธอก็สำเร็จแล้ว เดี๋ยวตอนประกาศรายชื่อทุกคนก็คงไม่พ้นที่จะตั้งข้อสงสัยตามคำพูดของเธอเอง กชกรอยากแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง เธอเองก็ยอมให้กชกรเชิดหน้าลอยนวลต่อไปไม่ได้จริงไหม ในขณะเดียวกันก็เหลือเวลาก่อนเริ่มประชุมเพียงสิบนาทีแล้ว อาจารย์หัวหน้าคณะยังไม่มา ส่วนผู้รับผิดชอบอาจารย์รเมศก็มาถึงก่อนแล้ว "อาจารย์รเมศมาแล้ว" "สวัสดีค่ะ/ครับอาจารย์รเมศ" ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นยืนทักทายอาจารย์รเมศ "อาจารย์มาแล้วเหรอคะ"กชกรได้ยินทุกคนทักทายอาจารย์กันก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใสกะจะไปหาอาจารย์รเมศ อาจารย์พยักหน้าให้กชกรอย่างสนิทสนม พร้อมโบกมือห้ามเธอ:"นั่งลงเถอะ ที่ฉันมาหลักๆแล้วก็คือมาแจ้งว่าคนที่ถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนในครั้งนี้คือกชกร" หา?เป็นกชกรไปได้ยังไง? เสียงฮือฮาพลันดังขึ้นทันที ใครบางคนถามขึ้นว่า:"ไม่ใช่ว่าคัดเลือกจากผลโหวตหรอกเหรอ" ใครบางแอบพูดเสียงเบาว่า:"ไม่ยุติธรรมอ่ะ งั้นถ้าอาจารย์ชอบใครใครก็ได้ไปน่ะสิ" คิดไม่ถึงว่าจะมีคนแย้งมากมายขนาดนี้ สีหน้าของอาจารย์รเมศพลันฉายแววไม่ชอบใจนัก เธอพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า:"การโหวตเป็นหนึ่งในเกณฑ์การคัดเลือกเท่านั้น แต่สุดท้ายคนตัดสินก็คือฉันที่เป็นผู้รับผิดชอบ เพราะฉันคิดว่ากชกรสมควรได้เป็นผู้ถูกคัดเลือกมากกว่า ส่วนจรินทร์......"