ตอนที่ 62 ตำแหน่ง（2）

ต๭นที่ 62 ตำแหน่ง（2） เดาได้ไม่ยากแล้วว่า จรินทร์คงจะไม่รอดแน่ๆ ยังไม่ต้องพูดถึงหรอกว่าคนรอบข้างตกตะลึงกับสถานการณ์ตรงหน้ามากแค่ไหน ตัวจรินทร์ก็อึ้งจนแข็งทื่อและพูดไม่ออกเช่นกัน คำพูดแต่ละคำของอาจารย์รเมศไม่ต่างอะไรกับมีดอาบพิษที่ทิ่มแทงลงในใจเธอเป็นพันๆเล่มจนอดที่จะรู้สึกปวดใจไม่ได้ ตัวเธอสั่นเทาเล็กน้อย พลันขบเม้มปากล่างของตัวเอง สายตาที่ฉายแววเจ็บปวดจับจ้องไปที่อาจารย์รเมศอย่างเหลือเชื่อ จรินทร์ที่แข่งศิลปะมาตั้งแต่ประถม ได้รับเกียรติยศและรางวัลมาไม่น้อย มีน้อยมากที่เธอจะถูกบั่นทอนจิตใจเเบบนี้ นี่เองก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เธอมั่นใจและภูมิใจในตัวเองจนกล้าที่จะท้ากชกร แต่การที่อาจารย์รเมศมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอเเบบนี้ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน เธอไม่ได้ต้องการให้อาจารย์เท่าเทียมกับนักเรียนทุกคน แต่อาจารย์เองก็ไม่ควรจะลำเอียงขนาดนี้ ภายใต้สายตาเย็นชาของอาจารย์รเมศ หน้าของจรินทร์แดงก่ำ แม้ว่าเธอจะโดดเด่นมีความสามารถมากแค่ไหน แต่ยังไงเธอก็เป็นนักศึกษาปีหนึ่งเหมือนคนอื่นๆที่ต้องการแค่กำลังใจและการสนับสนุนจากอาจารย์เท่านั้น แต่การกระทำและคำพูดของอาจารย์ในวันนี้ไม่ต่างอะไรกับลากเธอลงเหวเเล้วเหยียบเธอจมดิน สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่จรินทร์ มีตะลึง มีดูแคลน มีขุ่นเคือง แต่ที่มีมากกว่าสิ่งเหล่านั้นคือความเวทนา....... จรินทร์กำหมัดแน่น ในใจรู้สึกหมดแรงและอับอาย เธออยากหนีออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย แต่โชคยังดี ที่จู่ๆลีลี่และดลพรรณปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองยืนขนาบข้างจรินทร์:"จรินทร์ ฉันกับลีลี่เป็นกำลังใจให้เธอเสมอนะ หวังว่าเธอจะเต็มที่เเละโชคดีในการแข่งขันศิลป์สร้างสรรค์นะ" "ใช่ เป็นกำลังใจให้นะ" "ฉันด้วย จรินทร์ ฉันก็เป็นกำลังใจให้เธอนะ" อาจารย์เห็นดังนั้นก็แค่นเสียงเย็น เตรียมหันหลังเดินจากไป ตอนนี้เองที่อาจารย์ใหญ่เดินมาจากที่ไม่ไกลนักอย่างร้อนรน พลางเรียกอาจารย์รเมศไว้ว่า:"อาจารย์รเมศ! รายชื่อของห้องคุณฉันดูแล้ว มันไม่ใช่คนนี้นี่ คนที่ชนะโหวตไม่ใช่เด็กที่ชื่อจรินทร์หรอกเหรอ" อาจารย์ใหญ่เป็นหญิงวัยห้าสิบกว่าๆ เป็นคนที่เคร่งครัดและน่ายำเกรงมากกว่าอาจารย์รเมศ เธอเดินมาอย่างรีบร้อน และจับจ้องไปที่อาจารย์รเมศอย่างคาดคั้น อาจารย์รเมศก้มคำนับเล็กน้อยและพูดเสียงอ่อนว่า:"อาจารย์ใหญ่ พอดีเรื่องนี้ฉันยังไม่ได้ปรึกษากับอาจารย์ก่อนเลย คือแบบนี้ค่ะ ฉันคิดว่าเด็กคนนั้นไม่มีความเหมาะสมที่จะเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ฉันเลยตัดสินใจเองว่า......." อาจารย์ใหญ่ไม่เว้นให้อาจารย์รเมศพูดอธิบายเลยเเม้เเต่น้อย เธอพูดเสียงแข็งขึ้นทันทีว่า:"ใครให้สิทธิ์คุณตัดสินใจด้วยตัวเองกัน คนที่พวกเราจะเลือกต้องเป็นคนที่ได้ที่หนึ่งของห้องเท่านั้น!" ยังดีที่เธอเห็นเข้าซะก่อน เช้านี้ผู้อำนวยการเพิ่งโทรมาบอกเองว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องให้เด็กที่ชื่อจรินทร์เข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้ให้ได้ ผู้อำนวยการออกคำสั่งมาขนาดนี้แล้ว เธอจะยังมีสิทธิ์อะไรไปขัดขืนคำสั่งกันล่ะ นอกเสียจากว่าไม่อยากอยู่ที่มหา’ลัยนี้อีกแล้ว พอดิบพอดีที่อาจารย์รเมศดันเป็นคนลำเอียงซะด้วย ยังไม่ทันไรก็เอาคนที่ได้ที่หนึ่งเปลี่ยนเป็นอีกคนไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตรวจสอบรายชื่ออีกรอบเห็นว่าไม่มีชื่อของจรินทร์แล้วล่ะก็ เรื่องนี้ได้เละไม่เป็นท่าบนมือของอาจารย์รเมศแน่ๆ . คิดได้ดังนั้น อาจารย์ใหญ่อดที่จะส่งสายตาคาดโทษไปที่อาจารย์รเมศไม่ได้ "ฉันจำได้ว่าเคยกำชับไปแล้วนี่ ว่าตัวแทนต้องคัดเลือกจากผลการโหวตเท่านั้น ประชุมคราวก่อนฉันก็ย้ำไปหลายรอบแล้วด้วย คนที่อยู่ในนั้นถ้าได้เอาหูไปไม่มีทางที่จะจำไม่ได้ว่าฉันได่แจ้งและกำชับไปยังไง" ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดทันที .นักเรียนทุกคน รวมทั้งจรินทร์ด้วย ต่างก็มองไปอาจารย์ใหญ่ที่มีสีหน้าขุ่นเคือง ไม่คิดเลยว่าอาจารย์ใหญ่จะเคร่งครัดถึงขนาดที่ว่ากล้าตำหนิอาจารย์คนหนึ่งต่อหน้านักเรียนมากมายขนาดนี้ อาจารย์รเมศหน้าถอดสีทันที เธอยังไม่ทันจะได้อ้าปากแก้ตัวก็โดนอาจารย์ใหญ่ตำหนิต่ออีกว่า:"ฉันไม่รู้ว่าคุณมีสิทธิ์อะไรที่จะฝ่าฝืนกฏของคณะ หรือคุณคิดว่าตัวเองเหมาะสมกับตำแหน่งอาจารย์ใหญ่มากกว่างั้นเหรอ" คำพูดนี้แรงจนทำให้อาจารย์รเมศหน้าซีดเผือดเป็นกระดาษขาว เธอคิดไม่ถึงว่าอาจารย์ใหญ่จะต่อว่าเธอต่อหน้านักศึกษามากมายขนาดนี้ให้อับอายขายขี้หน้าเพียงเพราะแค่เรื่องโควตาเข้าร่วมกิจกรรม อาจารย์รเมศที่ส่วนสูงมากกว่าอาจารย์ใหญ่แทบจะก้มตัวลงติดกับพื้นให้ได้:"ดิฉันขอโทษจริงๆค่ะท่านอาจารย์ ฉันไม่ทราบจริงๆว่ากฎครั้งนี้จะเคร่งครัดขนาดนี้......ฉันจำได้ว่าแต่เดิมอาจารย์ผู้รับผิดชอบมีสิทธิ์ในการตัดสิน....." อาจารย์ใหญ่ขัดขึ้นอีกว่า:"แต่เดิมงั้นเหรอ ดูท่าว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่อาจารย์ฝ่าฝืนกฎสินะ!" อดพูดไม่ได้ว่า ถ้าอาจารย์ใหญ่ได้ตำหนิใครขึ้นมาแล้วล่ะก็เธอจะไม่เห็นแก่ใครหน้าไหนทั้งนั้น อาจารย์รเมศเองก็อายุสามสิบกว่าแล้ว เธอมีภาพลักษณ์ที่น่าเกรงขามในสายตานักศึกษามาโดยตลอด แต่ตอนนี้เธอกลับโดนต่อว่าจนอดสูต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับให้โดนเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเอง "อาจารย์ใหญ่เข้าใจดิฉันผิดไปแล้วล่ะค่ะ ฉันเห็นด้วยกับการตัดสินใจของท่านอย่แล้ว" อาจารย์รเมศพลันเงยหน้าขึ้นมองหากชกรในฝูงคน เธอต้องการให้อาจารย์ใหญ่ดูว่าคนที่เธอเลือกไว้นั้นเป็นเด็กที่โดดเด่นครบเครื่องมากแค่ไหน ไม่ว่ายังไง ก็ต้องลองดูสักตั้ง เพราะกชกรเป็นคนที่เธอเล็งและคาดหวังไว้ ที่มากกว่านั้นคือ เธอแอบคิดไว้แล้วด้วยว่าจะรับเด็กคนนี้มาเป็นลูกศิษย์ แล้วถ่ายทอดวิชาความรู้ให้กับเธอเพื่อหวังว่าสักวันเธอจะได้เป็นแนวหน้าของวงการศิลป์เมืองเมฆ