ตอนที่ 63 ตำแหน่ง（3）

ต๭นที่ 63 ตำแหน่ง（3） ในสายตาเธอ กชกรเป็นเด็กที่ประพฤติตัวดีและขยันหมั่นเพียรมาตลอด ดีกว่าพี่สาวจอมกลั่นแกล้งของเธอที่ชื่อจรินทร์เป็นหลายร้อยเท่าแน่นอน คนแบบนั้นน่ะ แม้จะมีความสามารถแต่ก็ไร้จริยธรรมศิลป์อยู่ดี เธอไม่มีทางบ่มเพาะเด็กแบบนี้เด็ดขาด แต่ไม่ว่าอาจารย์รเมศจะมองหายังไงก็ไม่เจอกชกรอยู่ดี กชกรที่ปกติมองเธอประหนึ่งแม่คนที่สองจู่ๆก็เลือนหายไปจากฝูงชนทั้งอย่างนั้น อาจารย์รเมศฝืนพูดต่ออย่างไม่ยอมแพ้ว่า:"อาจารย์ใหญ่คะ ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดของฉันเองที่ไม่ได้ทำตามกฎ แต่กชกรเองก็มีความสามารถไม่แพ้จรินทร์เหมือนกัน แม้จะเลือกเธอไปเเทนจรินทร์ก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยแม้แต่น้อย" จรินทร์ยกยิ้มขึ้น เธอรู้สึกว่าภาพตรงหน้านั้นช่างย้อนแย้งเสียจริง อาจารย์รเมศยังคงพยายามทำเพื่อกชกร ทั้งๆที่ยัยนั่นหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวเสียก่อนแล้ว "พอได้แล้ว!" น้ำเสียงของอาจารย์ใหญ่แอบแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน:"ฉันไม่คิดว่าอาจารย์รเมศจะโง่เขลาขนาดนี้นะ!ในเมื่อเด็กที่คุณบอกครบเครื่องขนาดนั้นแล้วล่ะก็ เเล้วทำไมเธอถึงไม่ชนะโหวตล่ะ อาจารย์รเมศสมองฝ่อไปแล้วหรือเปล่า ที่นี่เป็นที่ที่ทุกคนต้องทำตามกฎระเบียบ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเลยนะ การจะเทรนนักเรียนนั้นทางสถานศึกษาของเรามีหน้าที่คัดเลือกคนอย่างยุติธรรม ไม่งั้นเราจะมีการโหวตไปทำไมกัน เอาคนที่คุณเลือกมาเองไม่ดีกว่าหรือไง" อาจารย์รเมศหน้าแดงก่ำทันที เธอคิดไม่ถึงเลยว่าอาจารย์จะด่าเธอว่าโง่เขลา นี่มันไม่ต่างอะไรจากการฟาดฝ่ามือลงบนหน้าเธอเลยสักนิด เธอรู้สึกหน้าร้อนประหนึ่งกำลังถูกไฟเเผดเผา แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะพูดอะไรออกมาต่อหน้าอาจารย์ใหญ่ที่กำลังขุ่นเคืองแม้แต่คำเดียวความคิดที่แต่เดิมกะจะช่วยดันกชกรกับอาจารย์ใหญ่ก็ถูกล้มเลิกทันที เธอหันไปทางพวกนักเรียน พร้อมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูย่ำแย่ยิ่งกว่าร้องไห้ว่า:"ได้ยินที่อาจารย์ใหญ่พูดแล้วนะ ฉะนั้นตัวแทนก็คือจรินทร์เหมือนเดิม" อาจารย์ใหญ่เห็นอาจารย์รเมศไม่พูดอะไรอีก เธอขึ้นเสียงจมูกและหันไปทางพวกนักเรียนเอ่ยถามอย่างยิ้มแย้มว่า:"คนไหนคือจรินทร์ ออกมาให้ครูดูหน่อยสิ" "คนนี้ค่ะๆ"ลีลี่และดลพรรณพร้อมใจกันผลักจรินทร์ออกไปข้างหน้า เธอก้าวไปข้างหน้าและมองอาจารย์ใหญ่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณ การปรากฏตัวของอาจารย์ใหญ่เรียกได้ว่าได้ดึงเธอออกมาจากสถารการณ์ที่น่าอึดอัดเมื่อกี้นี้เลย ถ้าไม่ใช่ว่าอาจารย์ใหญ่ได้ช่วยเธอไว้ เธอจะยังมีหน้าเผชิญกับคนอื่นอีกได้อย่างไร เธอรู้สึกได้ว่าสายตาที่คนในห้องมองเธอนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว พวกเขาไม่ได้มองเธอด้วยความดูแคลนและเวทนาอีก แต่มันเต็มไปด้วยความยินดีและกำลังใจ อาจารย์ใหญ่ได้เห็นเเล้วพลันยิ้มพร้อมเอ่ยปากชมว่า:"เป็นคนที่ภาพลักษณ์ดูโอเคดีเลยนี่ ตัวแทนก็คือเธอนั่นเเหละ เดี๋ยวอย่าลืมขึ้นไปกล่าวด้วยนะ" อาจารย์ใหญ่ยิ้มแย้มและมองจรินทร์อย่างอ่อนโยน แตกต่างกับคนละคนที่เพิ่งต่อว่าอาจารย์รเมศไปอย่างลิบลับ สีหน้าของอาจารย์รเมศฉายแววเกลียดแค้น เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงก็เป็นความผิดของจรินทร์อยู่ดี อาจารย์รเมศมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชากว่าเดิม จรินทร์เหลือบไปเห็นอาจารย์รเมศ เธอหลบตาไปอีกทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว เธอไม่คาดหวังให้อาจารย์รเมศทำดีกับเธออยู่แล้ว แค่อาจารย์ไม่เกลียดเธอก็เป็นบุญมากโขและดีที่สุดสำหรับเธอเเล้ว "ขอบคุณมากนะคะอาจารย์ใหญ่"จรินทร์ขอบคุณจากใจจริง:"หนูจะทำให้ดีที่สุดและเป็นหน้าเป็นตาให้โรงเรียนแน่นอน" อาจารย์ใหญ่ตบบ่าเธออย่างอ่อนโยน:"เต็มที่เลยนะ ฉันจะตั้งตารอดูก็แล้วกัน" สิ้นเสียง พลันหันไปมองจิกอาจารย์รเมศแล้วเดินจากไป สีหน้าและสายตาของอาจารย์รเมศเต็มไปด้วยความรู้สึกด้านลบ เธอรู้สึกเสียหน้าที่จะเผชิญกับนักเรียนมากมายขนาดนี้ จึงทำได้เพียงส่ายหัวถอนหายใจยาวแล้วเดินตามหลังอาจารย์ใหญ่ไป เพียงแต่ฝีเท้าของเธอไม่ได้มั่นคงเหมือนอาจารย์ใหญ่ มีบางช่วงที่เธอเผลอขัดขาตัวเองแทบล้มแล้วด้วยซ้ำ ทำเอาพวกนักศึกษาที่เห็นภาพตรงหน้าแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อาจารย์รเมศที่รู้สึกขายขี้หน้าก็ไม่มีอารมณ์จะไปประชุมต่ออีก เธอจึงเดินออกจากอาคารอเนกประสงค์ ทันทีที่ก้าวออกจากตัวอาคาร เธอก็เห็นกชกรที่ตอนนี้ตาแดงก่ำน้ำตารื้นคลอเบ้า "อาจารย์คะ เพราะหนูอาจารย์เลยต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หนูขอโทษนะคะ"กชกรวิ่งเข้ามาหาอาจารย์รเมศแล้วยืนอยู่ต่อหน้าเธอ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด