ตอนที่64ขมขืน(1)

ต๭นที่64ขมขืน(1) อาจารย์รเมศที่จิตใจกำลังตกต่ำเนื่องจากถูกหัวหน้าคณะตำหนิมายิ่งมาเจอกับนักเรียนที่ตนเองชมชอบโดยตลอดมาเข้ามาปลอบโยนตนเองในจิตใจยิ่งเพิ่มความรู้สึกไร้รสชาติ。 ยิ้มอย่างข่มขื่นโบกมือพูดขึ้นว่า：“ไม่มีอะไร，เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ，เป็นหัวหน้าคณะเธอ……” กชกรรีบก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วพูดว่า：“เรื่องนี้หนูอยากจะพูดกับอาจารย์อย่างตรงไปตรงมามาโดยตลอด……ที่จริงพี่สาวของหนูไปหาหัวหน้าคณะเมื่อก่อนหนูเห็นพี่สาวของหนูไปหาหัวหน้าคณะที่ห้องทำงานโดยบังเอิญตอนนั้นหนูไม่ได้คิดว่าเธอไปหาหัวหน้าคณะเพราะพูดถึงเรื่องนี้ดังนั้นหนูต้องขอโทษอาจารย์จริงๆค่ะหนูต้องขอโทษแทนพี่สาวของหนูด้วยนะคะ。” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจสายตาที่มองไปยังอาจารย์รเมศเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้”มุมปากอาจารย์รเมศยกขึ้นยิ้มออกมาอย่างเยียบเย็น เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยถึงกับต้องวิ่งไปหาหัวหน้าคณะแค่นี้ก็รู้แล้วว่านักเรียนคนนี้เก่งและร้ายกาจเพียงไร วันเวลายังอีกยาวนานหัวหน้าคณะสามารถช่วยเธอครั้งหนึ่งคงไม่ถึงกับลงมาจัดการกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วยตนเองไปทุกครั้งหรอกเธอไม่เชื่อว่าจรินทร์สามารถตบตาของทุกคนได้ตลอดไป ประเภทนี้ถือเป็นความฉลาดไปบ้างแต่นักเรียนที่คุณภาพไม่ดีไม่คู่ควรได้รับการศึกษาขั้นสูงเธอเองจะต้องหาวิธีทำให้เธอออกไปจากโรงเรียนให้ได้…… ประชุมเสร็จจรินทร์กลับมาที่ห้องเรียน คาบเรียนแรกของตอนบ่ายเป็นวิชาจัตรกรรมจีนของอาจารย์รเมศ อาจารย์รเมศผู้ไม่เคยเช็คชื่อสายเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างเชื่องช้าด้วยใบหน้าแข็งทื่อหลังจากที่เวลาเริ่มเรียนผ่านไปได้ห้านาที เมื่อจรินทร์เงยขึ้นพอดีสบกับสายตาของอาจารย์รเมศที่กวาดสายตามองมา สายตาอาจารย์รเมศรวมรั้งจับจ้องไปยังจรินทร์ยิ้มเยือกเย็นอย่างไร้เสียงออกมาครั้งหนึ่งพร้อมกับสายตาที่จ้องมองก้าวเดินไปที่โพเดี่ยมสอนหนังสือ จรินทร์แน่นอนว่ามองเห็นแล้วริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นในจิตใจเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ นึกไม่ถึงว่าเป็นถึงระดับศาสตราจารย์ถึงกับมีเป้าหมายมุ่งมาที่ตนเอง เรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องโถงจัดงานในวันนี้แน่นอนว่าเธอมีส่วนแต่เมื่อมองให้ละเอียดกลับไม่ใช่เกิดขึ้นเพราะเธอ หากจะโทษก็ต้องโทษตัวอาจารย์รเมศเองที่ไม่มาตามกฎลงคะแนนอีกอย่างหัวหน้าคณะก็ไม่ใช่เธอเรียกมาอีกด้วย แต่ว่าสีหน้าของอาจารย์รเมศนั้นจรินทร์มีความสงสัยอย่างยิ่งว่าเธอจะเอาเรื่องนี้มาคิดบัญชีกับตนเอง เธอถึงแม้เป็นคนสงบเสงี่ยมพูดน้อยแต่หากอาจารย์รเมศคิดสร้างความลำบากให้กับเธอเพราะเรื่องในวันนี้จริงๆเธอก็จะไม่ยอมอดทนไม่ส่งเสียงอะไรแน่นอน ดีที่ว่าต่อมาอาจารย์รเมศถึงแม้อารมณ์ไม่ดีแต่ก็ไม่ได้มองจรินทร์อีก หลังจากเลิกเรียนจรินทร์เดินออกจากโรงเรียน วันนี้เป็นวันศุกร์ตอนบ่ายไม่มีวิชาเรียนจรินทร์กำลังคิดว่าจะกลับไปดูที่บ้านสักรอบดีไหม ตั้งแต่ที่ทะเลาะกับที่บ้านและออกจากบ้านมาเมื่อคราวก่อนเธอก็รู้สึกไม่สบายใจติดต่อกันมาหลายวัน การแสดงออกของชโนดมทำให้เธอชัดเจนวาตอนนี้การแต่งงานครั้งนี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ว่าหากจากกำหนดที่พ่อได้วางไว้ครึ่งเดือนผ่านไปอีกสามวันแล้วเธอต้องรีบกลับไปหาแม่ทดสอบโทนเสียงอีกครั้งจะดีกว่า เพิ่งเดินไปถึงปากทางเข้าประตูโรงเรียนข้างหน้ากลับมืดลงในทันใดถูกคนผู้หนึ่งบังทางไว้ จรินทร์อย่าคิดว่าสามารถเข้าร่วมกับกิจกรรมในครั้งก็เป็นที่หนึ่งในชั้นได้ฉันไม่ยอมรับตลอดไป จรินทร์มองดูกชกรนิ่งแต่แล้วก็อดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา กชกรเลิกคิ้วขึ้นสายตาเย็นตาจ้องไปที่เธอ“เธอหัวเราะอะไร？” จรินทร์หัวเราะอยู่นานก็หยุดลงมือกุมที่ทรวงอกพูดว่า：“ฉันหัวเราะ，วันนี้ในที่สุดเธอก็ไม่เรียกฉันว่าพี่สาวแล้วเธอไม่รู้หรอว่าทุกครั้งที่เธอเรียกฉันว่าพี่สาวฉันรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวอยากจะอ้วกเป็นพิเศษแต่ลักษณะเธอในตอนนี้ถึงแม้จะดูน่าเกลียดแต่ดูจริงใจ。” กชกรมองดูเธออย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกพูดอย่างเย็นชาว่า：“ยังมีเธออย่าคิดว่าพาณภัทรไปแล้วฉันจะยอมแพ้หรือฉันไม่เชื่อเขาจะไม่กลับเมืองเมฆตลอดไป！” พูดถึงณภัทรรอยยิ้มบนใบหน้าจรินทร์ในที่สุดแข็งค้าง“เธอชื่นชอบการแย่งของของคนอื่นหรอ？ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้คุณประสบความสำเร็จเพียงแต่ฉันขอแนะนำเธอว่าของบางอย่างต่อให้เธอตั้งใจแย่งแค่ไหนก็แย่งไปไม่ได้！” สีหน้าของกชกรเปลี่ยนแปลงไปทันที“เธอหมายความว่ายังไง，คิดว่าฉันเอาณภัทรไม่ได้ยังงั้นหรอ？” จรินทร์ผงกศีรษะรับคำพูดกับเธอด้วยความจริงใจเป็นพิเศษว่า：“ฉันเชื่อจริงๆว่าเธอสามารถจัดการณภัทรได้。” แต่ว่าเมื่อคำพูดนี้หลุดออกมาสายตาของเธอสาดประกายเย็นเยียบตักเตือนด้วยความตั้งใจจริงว่า“กิจกรรมการกุศลในอาทิตย์หน้าเธอไปด้วยกันกับฉันใช่ไหม？ฉันจะพาเธอไปเปิดหูเปิดตาด้วยความเต็มใจ。” “เธอ！”สีหน้ากชกรเปลี่ยนเป็นปั้นยากมองดูเธอด้วยความแค้น“ครั้งนี้เธอแย่งชื่อเสียงของฉันไป，ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องมันจบลงไปแบบนี้แน่！”