บทที่67ยิ้มได้ใจ(1)

บ๗ที่67ยิ้มได้ใจ(1) ลังเลอยู่นานในที่สุดกชกรทนความอยากรู้ไม่ไหวจึงกดรับโทรศัพท์วางแผนไว้ว่าลองฟังดูก่อนว่าผู้ชายคนนี้จะพูดว่าอะไรค่อยคิดอ่านในภายหลัง หลังจากกดปุ่มรับกชกรอยู่ในอาการตึงเครียด หนึ่งวินาทีผ่านไปมีเสียงผู้ชายราบเรียบเสียงหนึ่งดังมาจากในเครื่องว่า“พรุ่งนี้ผมมีงานยุ่งบ่ายหกโมงครึ่งถึงเสร็จงานไปรับคุณไม่ทันคุณขึ้นรถมาเองก็แล้วกันรอผมที่ห้องโถงด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้。” พูดจบไม่ได้สนใจว่าจรินทร์จะตอบกลับได้ปิดโทรศัพท์ลง กชกรได้ฟังเสียงที่น่าดึงดูดไพเราะน่าฟังอีกทั้งเสน่ห์อันเยือกเย็นมีสง่าเกิดความหลงไหลอย่างระงับไม่อยู่ต้องใช้เวลาอย่างยาวนานถึงจะสามาถสงบสติอารมณ์ลงได้ อาศัยเหตุผลอะไรผู้ชายที่น่าหลงไหลขนาดนี้ถึงสามารถอยู่ด้วยกันจรินทร์ได้ฉันกชกรไม่มีทางยินยอมเด็ดขาด เวลานี้ถือเป็นโอกาสที่ดีที่จะไปพบผู้ชายคนนี้ทดสอบเบื้องลึกดูสักครั้งดีกว่า กชกรเชื่อมาโดยตลอดว่าในโลกนี้ขอเพียงมีความตั้งใจไม่มีเรื่องใดที่ทำไม่สำเร็จ ณภัทรถือเป็นตัวอย่างอันดี เมื่อเผชิญหน้ากับการตามจีบของตนเองณภัทรปฏิเสธหลายครั้งทั้งในที่แจ้งและที่หลับแสดงออกถึงความเป็นสุภาพบุรุษออกมาไม่เพียงแต่ลักลอบส่งสายตาเหยี่ยดหยามให้กับตนเองยังตักเตือนตนเองอย่างไม่เกรงใจด้วยว่าอย่าได้มารบกวนชีวิตของเขา เวลานั้นเธอคิดว่าผู้ชายคนนึ้เป็นความฝันที่ตนเองไม่มีทางไปถึงได้ตลอดกาล แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้นในความคิดของตนเองไม่เคยเกิดความคิดว่าจะยอมแพ้ในที่สุดโอกาสที่ตนเองแสวงหาก็มาถึงอาศัยเวลาตอนที่ณภัทรเมาเหล้าทำให้เขาเป็นของตนเอง ไม่เพียงแต่เกิดความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันยังได้ถ่ายวิดีโอและรูปภาพเก็บไว้ไม่น้อย ถ้าไม่มีรูปภาพและวิดีโอพวกนั้นเป็นหลักฐานก็คงไม่สามารถที่จะทำลายความสัมพันธ์ของณภัทรกับจรินทร์ที่สร้างมาหลายปีด้วยกันได้อย่างสะดวกราบรื่น แม้แต่ผู้ชายอย่างณภัทรสุดท้ายยังต้องสยบอยู่ใต้ชายกระโปรงของตนเองเธอไม่เชื่อว่าต่อให้จรินทร์มีผู้ชายคนอื่นอีกตนเองจะไม่สามารถจัดการได้ แค่ได้คิดว่าผู้ชายที่แย่งมาเป็นผู้ชายที่จรินทร์ให้ความสำคัญเธอก็จะรู้มีความสุขอย่างประหลาด กชกรทำการลบข้อความและบันทึกการโทรออกไปกลับเข้าไปในห้องรับแขกเอาโทรศัพท์กลับไปวางไว้ที่เดิมด้วยความระมัดระวังหลังจากนั้นก็รีบเข้าไปในห้องครัวร่วมความครื้นเครง อยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสกรชรปากหวานมาโดยตลอดและมีความยินดีที่ใช้เวลาและจิตวิญญาณทั้งมวลเพื่อแสดงภาผลักษณ์ที่มีชีวิตชีวาสดใสและน้ำใจดีงามต่อหน้าพวกเขา เมื่อมาถึงห้องครัวก็คุณลุงอย่างนั้นคุณลุงอย่างนี้พูดกระทั่งปรพลยิ้มเบิกบานมีความสุขอย่างที่สุด จรินทร์เปิดประตูห้องนอนเดินออกมาพอดีได้ยินกชกรกำลังพูดถึงเรื่องซื้อหมึก “ไม่ว่าหนูจะต่อรองราคายังไงคนขายก็ไม่ยอมลดราคารให้จะขาย30000เท่านั้นแต่ว่าทุนการศึกษาของหนูมีนิดแค่นั้นจะพอได้อย่างไรหนูก็คิดว่าวิธีการรออีกสองเดือนแต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อสองวันก่อนผ่านไปดูราคาเพิ่มอีกสองพันบาท……” ในสายตาคนทั่วไปวาดภาพแค่ใช้พู่กันดีๆสักด้ามก็เพียงพอแล้ว แต่ว่าคนที่วาดภาพกับเขียนอักษรจริงๆถึงจะรู้ว่ามีหมึกดีๆสักอันนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญกว่าพู่กันมากมาย ในโลกของภาพเขียนมีอยู่ประโยคหนึ่งซึ่งผู้คนมักจะพูดกันติดปากว่า“มีหมึกที่ดี，ก็เหมือนกันมีม้าที่ดีมีชื่อเสียงตัวหนึ่ง ที่ตลาดขายของโบราณของเมืองเมฆหมึกโบราณที่ตกทอดมาจากนักขายของโบราณโดยตรงในจำนวนเหล่านั้นที่พบบ่อยที่สุดคือหมึกในสมัยราชวงค์หมิงและราชวงค์ชิง หมึกโบราณประเภทนี้คุณภาพละเอียดอ่อนสีดำสนิทต่อให้ผ่านการเขียนมานับร้อยปีก็ไม่มีการเบลอแน่นอนว่าน้ำหมึกหาสิ่งที่เปรียบได้ยาก ของที่กชกรหมายตาเป็นหนึ่งในสมัยราชวงค์ชิงเรียกว่าหยกประกายม่วงแต่น่าเสียดายกลับมีราคาสูงมากถึง30000 กันต์ธีร์ถึงแม้เป็นผู้จัดการรัฐวิสาหกิจแต่ก็ไม่สามารถรับภาระของทั้งสองแม่ลูกไหวปกติค่าใช้จ่ายในการกินการส่วมใส่ก็จ่ายประจำอยู่แล้วในแต่ละเดือนยังมีวันพิเศษต้องควักเงินออกมาร่วมหลายหมื่นนอกจากจะยืมไม่อย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ “ต้องโทษที่พ่อหนู，คราวก่อนตกลงกับหนูไว้เรียบร้อยแล้ว，แต่ไม่ยอมทำให้มันเป็นจริงสักที。” จรินทร์มองดูท่าทางแง่งอนของกชกรนั้นก็เข้าใจขึ้นมาได้ในทันทีครอบครัวลุงใหญ่ที่มาในวันรับประทานอาหารเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้วแต่ว่าเหตุผลที่จริงคือตั้งใจมาพร้อมกับกชกรก็เพราะมีจุดมุ่งหมาย ตนเองถ้าไม่รีบเข้าไปล่ะก็พ่อของเธอต้องถูกพวกเขาหวาดล้อมให้ซื้อหมึกชิ้นนั้นให้กับกชกรแน่ ไม่ได้การหมึกถืงแม้จะแพงแต่ปรพลกลับเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ยินยอมจ่ายเพื่อลูกหลานถึงแม้โดยปกติตนเองจะยอมลำบากแต่ไม่มีทางสนใจในด้านนี้ สายตามองดูปรพลที่กำลังลูบคางอยู่เหมือนกำลังตัดสินใจที่จะเป็นธุระเรื่องนี้ให้ด้วยความใจกว้างจรินทร์รีบก้าวยาวๆเข้าในห้องครัวเรียกขึ้นด้วยเสียงอันดังว่าพ่อค่ะ เธอเข้าไปในทันทีรีบตัดบทคำพูดของปรพลที่กำลังจะพูดออกมา กชกรสีหน้าอาการที่กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่ออารมณ์เปลี่ยนไปในทันทีสายตาแสดงออกถึงความไม่ยินยอม