บทที่69 ยิ้มได้ใจ(3)

บ๗ที่69 ยิ้มได้ใจ(3) ปรพลมองดูภรรยาจะทะเลาะกันกับพี่เขยจึงลูบแขนแล้วพูดว่า：“พอเถอะพวกคุณไม่ต้องทะเลาะกันแล้วอย่าทำให้บรรยากาศเสียเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ในเรื่องนี้หากแก้ไขด้วยวิธีการอย่างนี้พวกคุณคิดว่าอย่างไร。” สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ปรพลรอฟังปรพลบอกถึงวิธีการอะไรที่สามารถทำได้ ปรพลลูบคางสายตามองไปที่กชกร“หนูกชกรแบบนี้ดีไหมเงินก้อนนี้เดียวลุงเป็นคนจ่ายให้พวกหนูวาดภาพลุงควรจะสนับสนุนพวกเธอแต่ว่าเงินก้อนนี้สามารถให้ได้แค่ส่วนหนึ่งเดือนหน้าพวกหนูต้องสอบปลายภาคไม่ใช่หรอหนูกับจรินทร์คะแนนของวิชาวาดภาพของใครสูงกว่าลุงก็จะเอาหมึกให้คนนั้นระหว่างพวกหนูก็ให้แข่งขันกันอย่างยุติธรรมดีหรือไม่？” การสอบปลายภาคของสตาร์โมเดลลิ่งคะแนนสอบ60เปอร์เซ็นต์เช็คชื่อเข้าเรียน20เปอร์เซ็นต์ทำรายงานด้านจิตรกรรม20เปอร์เซ็นต์ จรินทร์ตอนนี้ล่วงเกินอาจารย์รเมศภาพวาดที่เธอส่งต่อให้ดีแค่ไหนคะแนน60คะแนนนั้นสามารถได้20คะแนนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ฮาฮาไม่นึกว่าลุงปรพลจะคิดวิธีแบบนี้ออกมาได้ช่างเป็นลุงที่ดีของเธอจริงๆ กชกรรีบเช็ดน้ำตาออกตอบตกลงอย่างรวดเร็วว่า“คุณลุงใจดีที่สุดเลยค่ะหนูเห็นด้วยหนูเห็นด้วย！ทำตามที่คุณลุงบอกมาแบบนี้ถึงจะยุติธรรมถึงเวลานั้นต่อให้หนูเป็นฝ่ายแพ้ก็จะแสดงความยินดีด้วยความจริงใจกับพี่สาวที่ได้รับหมึกชุดนั้น！” ปรพลผงกศีรษะชื่นชมไม่เลวกชกรอายุยังเล็กแต่มีจิตใจกว้างขวางกล้าที่จะพนันกล้าที่จะแพ้ เปรียบกับกชกรที่สีหน้าแสดงความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมสีหน้าของจรินทร์กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แค่ได้ฟังว่าจะวัดกันที่คะแนนปลายภาคของวิชาวาดภาพจิตวิญญาณของเธอเหมือนหายไปนั่งนิ่งอยู่ที่ตรงนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ในใจคิดว่าอย่าว่าแต่แข่งขันเรื่องคะแนนสอบถ้าอาจารย์รเมศตั้งใจจะสร้างความลำบากให้กับเธอแม้แต่โอกาสไม่ผ่านในวิชาสำหรับเธอก็สามารถเป็นไปได้ วิชาจิตรกรรมนี้ไม่เหมือนวิชาอื่นๆที่มีคำตอบที่แน่นอนให้อ้างอิง วิชาอื่นๆนักศึกษาถ้ามีความสงสัยในคะแนนสอบก็สามารถไปยืนยันคำตอบกับอาจารย์ผู้ตรวจข้อสอบได้ แต่ว่าสอบวาดภาพงานที่ส่งออกไปแน่นอนว่าเป็นหัวข้อของภาพวาดสามารถได้กี่คะแนนส่วนใหญ่แล้วอยู่ที่ความชอบของอาจารย์ ความมั่นใจสักเล็กน้อยของเธอก็ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว สายตาอ้อนวอนส่งไปที่ใบหน้าปรพลพูดขอร้องว่าพ่อค่ะหนูไม่เอา ปรพลมองดูจรินทร์แสดงอาการอย่างนั้นรู้สึกมีความผิดหวังขึ้นมาพูดเสียงแข็งว่าไม่ได้ให้ตกลงตามนี้ในเมื่อเป็นการแข่งขันที่ยุติธรรมหนูจะกลัวอะไร? จรินทร์ขบฟันกรอดต้องยอมรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า：“อาจารย์รเมศของพวกหนูชอบกชกรไม่ได้ชอบหนู，ถึงเวลาตรวจข้อสอบต้องลำเอียงแน่นอน。” ปรพลตนเองก็เป็นครูได้ฟังคำนี้รู้สึกไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งขมวดคิ้วตัดบท：“ถ้าหนูคิดอย่างนั้นพ่อก็จะแนะนำหนูน่ะในโลกนี้ไม่มีอาจารย์คนไหนตั้งใจสร้างความลำบากให้นักเรียนหรอกโดยเฉพาะอาจารย์ในมหาวิทยาลัยขอเพียงหนูมีพรสวรรค์ตั้งใจจริงอาจารย์ต่อให้ไม่ชอบหนูแต่จะไม่สร้างความลำบากให้หนูแน่นอน！” จรินทร์เพิ่งจะอ้าปากตอบโต้ไม่เห็นด้วยปรพลก็พูดขึ้นอีกว่า：“หนูดูน้องสาวของหนูสิเธอยังสามารถยอมรับได้แล้วทำไมหนูถึงไม่สามารถล่ะหรือเป็นเพราะว่าปกติอยู่ในโรงเรียนหนูไม่ตั้งใจเรียนความจริงคะแนนไม่ได้ดีเหมือนอย่างที่หนูบอก？” “ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ！”จรินทร์โกรธจนหน้าแดงตอบโต้ด้วยเสียงดังว่า“คะแนนของหนูดีหรือไม่ดี，พ่อกับแม่สามารถไปตรวจสอบได้ที่โรงเรียน，หนูไม่มีความจำเป็นต้องโกหก。” “ดี，ในเมื่อหนูพูดแบบนี้，พ่อก็วางใจงั้นเรื่องนี้ก็เป็นอันว่าตกลงตามนี้！” จรินทร์ถูกตัดบทมองดูปรพลอยู่อย่างนั้นไม่สามารถกล่าวคำพูดใดออกมาได้ โกรธอยู่ในใจโกรธที่พ่อสับสนยิ่งโกรธกชกรที่ไม่มีความหวังดี กชกรเมื่อเป้าหมายประสบความสำเร็จแล้วยิ้มออกมาเหมือนกับดอกไม้แรกบานรีบหยิบผลลิ้นจี่ออกมาจากตะกร้าผลไม้อย่างรวดเร็วแกะเปลือกออกเบียดออกมาจากด้านข้างมาถึงตรงกลางระหว่างจรินทร์กับปรพลส่งไปยังมุมปากของปรพลพูดด้วยเสียงอ่อนหวานว่า“คุณลุงกินลิ้นจี่สิค่ะอย่าโกรธพี่สาวเลยพี่สาวคงกลัวแพ้สามารถเข้าใจได้ค่ะ。” ขณะที่พูดพลางออกแรงก้นดันจรินทร์ที่อยู่ด้านข้างให้เขยิบออกไป จรินทร์ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป กำลังทำอะไรตอนแรกก็แย่งผู้ชายของตนเองตอนนี้ยังมาแย่งพ่อของตนเองอีกเธอหน้าด้านไร้ยางอายขนาดไหน แย่งผู้ชายของตนเองตนเองยังสามารถทำเหมือนขยะที่โยนทิ้งไปแต่แย่งพ่อของตนเองเธอไม่สามารถเอาพ่อของตนเองทิ้งไปได้เรื่องนี้ถึงอย่างไรก็ยอมรับไม่ได้ จรินทร์โกรธจนตัวสั่นเธอไม่เคยรู้สึกโกรธมากถึงขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆมองดูสีหน้ายิ้มระรื่นอย่างได้ใจของกชกรอยากจะตบลงไปที่ใบหน้านั้นโดยไม่ต้องสนใจสิ่งใดทั้งสิ้น สายตามองดูเธอกำลังจะเข้าไปตบกชกรทันใดนั้นข้างหลังถูกคนดึงไว้ “จรินทร์！”มณีจันทร์ส่งสายตาห้ามปรามมาผลักเธอให้เดินออกไปข้างนอกห้องครัวเพื่อต้องการจะแยกเธอออกไป“ไปลูกไปเสียบน้ำร้อนให้แม่หน่อยสิขาแม่รู้สึกปวดนิดหน่อย。”