บทที่75 ปล่อยให้คุณรอนาน(3)

บ๗ที่75 ปล่อยให้คุณรอนาน(3) เธอได้ยินได้ฟังมานานแล้วว่าสถานที่เมืองเมฆแห่งนี้ผู้ที่สูงส่งมีชื่อเสียงไม่ธรรมดาทั้งหลายนามบัตรของพวกเขาไม่จำเป็นต้องเขียนตำแหน่งที่ดูวุ่นวายอะไรพวกนั้นง่ายง่ายมีเพียงแค่ชื่อก็เพียงพอแล้ว สำหรับพวกเขาแล้วแค่ชื่อก็เหมือนเป็นยี่ห้อของพวกเขาไม่ว่าไปที่ไหนก็สามารถใช้ได้ ชโนดมสายตาแฝงความสงสัยความมองไปยังกชกรครั้งหนึ่งพูดออกมาประโยคแฝงความหมายลึกซึ้งว่า“เธอบอกว่าความสัมพันธ์แตกหักจึงเลิกรากันฉันอยากรู้จริงจริงว่าแตกหักยังไงเธอแน่ใจว่าไม่ใช่เพราะฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งนอกใจหืมม？” กชกรพอได้ยินคำว่านอกใจสองคำนี้ต้องเกิดความประหม่าขึ้นมาสายตากลอกไปมาคิดหาคำพูดบอกเขาว่า“ที่จริงแล้วณภัทรเป็นคนดีคนหนึ่งณภัทรก็ไม่ได้ยากทำผิดก็พี่สาวของฉันแต่ว่าปกติเขาต้องปกป้องพี่สาวของฉันเป็นเรื่องที่เหนื่อยยากมากบวกกับช่วงนั้นพอดีที่ข้างกายปรากฏผู้หญิงที่อ่อนโยนขึ้นคนหนึ่งพี่เขยคงจะเข้าใจผู้ชายทุกคนไม่อาจปฏิเสธได้” เธอก็ไม่กล้าพูดให้ชัดเจนเกินไปพูดไปพูดมาล้วนมุ่งเป้าไปที่จรินทร์มีความหมายไม่รู้จักโตจึงทำให้ณภัทรปล่อยมือ ชโนดมฟังเสร็จถอดหายใจออกมาครั้งหนึ่ง กชกรมีสีหน้ายินดีเกิดความรู้สึกชื่นชอบในฝีปากของตนเองไม่น้อยจนลืมสังเกตว่าเสียงถอนหายใจของชโนดมนั้นมุ่งตรงไปที่ตัวเธอเองแม้แต่สายตาที่จ้องมองไปยังเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาไร้ความอบอุ่น “พี่เขยนั่งมาตั้งพักใหญ่แล้วพี่หิวหรือยังค่ะ？”กชกรยื่นมือเล็กเล็กสวยงามไปลูบที่กระเพาะพูดเสียงอ่อนหวานว่า：“พูดมาครึ่งค่อนวันท้องฉันรู้สึกหิวแล้วฉันสั่งเค้กมาสักก้อนได้ไหมค่ะ？หรือว่าพี่เขยอยากจะกินอะไรค่ะ？” “ไม่หิว” “ถ้างั้นพี่เขยค่ะเดียวฉันสั่งเองแล้วนะคะ”กชกรเรียกพนักงานบริการมาสั่งนมปั่นและเค้กสตอเบอรี่ ผ่านไปครู่หนึ่งพนักงานต้อนรับยกของหวานเข้ามา กชกรกินค่อยค่อยกินเข้าไปทีละคำเงียบไปสักพักหนึ่งในใจนึกวางแผนว่าจะทำอย่างไรถึงจะสามารถสนทนากับชโนดมสืบต่อไป กชกรไม่พูดจาชโนดมยิ่งไม่เปิดปากพูดคุยกับเธอ เขากำลังเปิดดูอัลบัมภาพอย่างตั้งอกตั้งใจ ทันใดนั้นมีเสียงหัวเราะดังแว่วลอยจากที่ใกล้ๆทำลายความเงียบสงบลง เสียงหัวเราะเพิ่งหยุดลงเสียงผู้หญิงสดใสน่ารักเสียงหนึ่งดัวแว่วลอยมาคณพรเธอต้องให้ฉันหัวเราะจนท้องแข็งถึงจะยอมหยุดใช่ไหมทำไมต้องรีบเดินขนาดนั้นด้วยคเชนทร์ยังไม่มาไม่ใช่หรอเธอจำเป็นต้องตื่นเต้นถึงขนาดนี้ด้วยเหรอ？” ชโนดมทันทีที่ได้ฟังเสียงนี้รีบเงี่ยหูฟัง จากนั้นเสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นอีกว่าฉันขอร้องล่ะเธอกล้ากว่าหน่อยได้ไหมพวกเธอนัดกินข้าวฉันสามารถอยู่เป็นเพื่อนได้แต่ว่ารอสักครู่หากเปิดห้องอย่าพาฉันไปด้วยได้หรือไม่ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ” กชกรตอนแรกคิดว่าคนที่ไม่มีการอบรมที่ไหนกำลังพูดคุยเสียงดังไม่ได้แปลกใจอะไรแต่ว่าพอฟังไปฟังมาสีหน้าหนักอกเริ่มเกิดขึ้นมา “ฮือฮือฮือแต่ว่าฉันกลัวนี้จรินทร์เธอทิ้งฉันไม่ได้น่ะถ้าเธอกล้าทิ้งฉันไปงั้นฉันก็ไม่นัดเดทแล้ว！” “เธอนี้มันช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงจริง！ปกติไม่ใช่บอกว่าไม่กลัวฟ้าดินหรอกเหรอทำไมพอถึงเรื่องรักก็เปลี่ยนเป็นไม่ได้เรื่องขึ้นมาแล้วล่ะ” คำสนทนาของทั้งสองคนเป็นที่น่าสนใจนักคนหนึ่งขอร้องอีกคนปฏิเสธแม้แต่พนักงานบริการยังรับฟังจนอดหัวเราะไม่ได้ แต่กชกรไม่ว่าอย่างก็หัวเราะไม่ออก เสียงสนทนานั้นจากที่ไกลไกลเริ่มใกล้เข้ามาพร้อมกับเสียงรองเท้าลอยเข้ามาอย่างชัดเจนสายตามองดูเพื่อต้องการดูหน้า กชกรสีหน้าเปลี่ยนเป็นอย่างใหญ่หลวง จรินทน์กับคณพร เป็นไปได้อย่างไรสองคนนี้ก็มาที่แห่งนี้ด้วย ในเย็นวันนั้นตนเองได้ลบข้อความออกไปแล้วนี้ ขณะที่กชกรเกิดยังไม่หายสงสัยอยู่นั้นเสียงก้าวเท้าของทั้งสองคนได้ดังลอยมาจากทางด้านซ้ายปรากฏรูปร่างกของเธอออกมา แม้แต่พนักงานบริษัทยังอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง เพียงพบเห็นหญิงสาวสองคนเดินเข้ามาหนึ่งสูงหนึ่งต่ำหนึ่งแข็งแรงหนึ่งผอม คนที่สูงนั้นมีศีรษะที่หล่อเหลาตำแหน่งเหนือหูตัดสั้นแต่งตัวทันสมัยส่วมใส่ตุ้มหูแฝงความหล่อที่น้อยครั้งจะพบในตัวผู้หญิงถึงแม้จะมองเหมือนผู้ชายดีที่ผิวเธอเรียบลื่นค่อนข้างเรียบรื่นยังสามารถมองออกได้ง่ายว่าเป็นผู้หญิง คนที่ต่ำกว่านั้นยิ่งทำให้ผู้คนตกตะลึงแค่มองก็สามารถสร้างความชื่นชมให้กับผู้คนได้ผมยาวพัดปลิวไสวอายตนะภายนอกทั้งห้าสมบูรณ์ไร้ที่ติสวมชุดเอี้ยมสีแตงโมขับเน้นส่วนเอวดูอ่อนราวกับว่าไม่มีกระดูก ทั้งสองมือจับกันไว้พากันเดินไปที่นั่งตรงโซฟา ที่แท้ก็เป็นจรินทร์กับคณพร หัวใจของกชกรเย็นเฉียบลงในฉับพลันห่างกันใกล้เพียงแค่นี้ไม่ถูกพบเห็นจึงเป็นเรื่องแปลก ในเวลานั้นเองดวงตาของเธอกลอกไปมาก็ได้ทำการตัดสินใจ ถึงอย่างไรก็ต้องถูกพบเห็นถ้าอย่างนั้นไม่สู้ การกระทำไวเท่ากับความคิดร่างของกชกรก็ขยับขึ้นเอาศีรษะพุ่งไปทางอ้อมอกของชโนดมพร้อมกับตะโกนขึ้นในเวลาเดียวกันว่า“พี่เขยพี่อย่าทำอย่างนี้สิค่ะ”