บทที่76 ฉกฉวยโอกาส(1)

บ๗ที่76 ฉกฉวยโอกาส(1) ไม่สามารถไม่กล่าวได้ว่ากชกรเมื่อก่อนที่สามารถทำให้ณภัทรยอมสยบได้แน่นอนว่าไม่ได้พึ่งโชคช่วยเพียงอย่างเดียว เธอคนนี้ชมชอบฉกฉวยโอกาสเป็นที่สุดขอเพียงมีโอกาสสักเล็กน้อยเธอจะสามารถหยิบจับมาใช้ได้ตลอดเวลา กชกรพุ่งศีรษะเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่คาดฝันว่าจะมีคนที่เร็วกว่าเธอ ไม่รู้ว่าชโนดมรู้แผนการของเธอได้อย่างไรบังคับมือที่กำลังเปิดอัลบัมภาพอยู่นั้นมาบังไว้ตรงกลางการตอบสนองรวดเร็วเหมือนดังสายฟ้าฟาด น่าเสียดายต่อให้กชกรมองเห็นก็ไม่สามารถหยุดการกระทำได้ เธอพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วด้วยกำลังที่มากมายไม่สามารถหยุดศีรษะไว้ได้ทันจมูกของเธอจนเข้าไปที่แขนของบุรุษหนุ่มอย่างแรง โอ้ยยจมูกของฉัน ข้างในเป็นของปลอมทั้งสิ้นไม่อาจเกิดความเสียหายใดใดได้ ได้ยินเพียงเสียงแหลมเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากที่นั่ง กชกรยกมือขึ้นปิดจมูกสีหน้าแสดงความเจ็บปวดตาทั้งสองข้างเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาเธออดลั้นต่อความเจ็บปวดจนต้องกรีดร้องขึ้น“พี่เขยฉันเจ็บมากเลยค่ะ！” ขณะที่เสียงดังขึ้นจรินทร์กับคณพรทั้งสองคนหันหน้ามองมา การเคลื่อนไหวของกชกรแน่นอนว่าไม่เล็กน้อยคนที่อยากรู้ต้องหันมามองดูจรินทร์ก็เช่นกันได้มองไปทางต้นเสียงที่มานั้น การมองในครั้งนี้เธอถึงกับชะงักอยู่กับที่ตาเบิกกว้างครึ่งค่อนวันไม่สามารถกล่าวคำใดออกมาได้ บุรุษหล่อเหลาคมคายนั่งอยู่บนที่นั่งสีหน้าเย็นชาปานน้ำแข็งถึงกับเป็นสามีที่เพิ่งแต่งงานใหม่ของเธอชโนดม ข้างกายมีร่างของกชกรแนบสนิทอยู่ที่ดวงตาของเธอยังมีน้ำตาเกาะติดหยุดมองดูไปท่าทางน่าสงสารบวกกับเมื่อสักครู่เสียงทีร้องว่าพี่เขยอย่าค่ะพี่เขยฉันเจ็บจังเลยเป็นต้นทำให้คนอดคิดไปในทางที่ไม่ดีไม่ได้ สีหน้าของจรินทร์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมารู้สึกว่าตนเองอาจถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัว จ้องมองไปที่ชโนดมม่านตาเริ่มเล็กลงความโกรธเคืองผ่านวูบเข้ามาในแววตา เขาบอกว่าตนเองยุ่งที่แท้ยุ่งอะไรยุ่งกับการมาพบกับกชกรเป็นการส่วนตัว มิน่าล่ะเมื่อวานเธอเองส่งข้อความไปบอกว่าไม่กลับอาพาร์ทเม้นท์เขากลับตอบตกลงอย่างไม่ลังเล น่าหัวเราะที่ตัวเธอเองกลับโง่งมตั้งแต่เมื่อวานเป็นต้นมารอข้อความจากเขามาโดยตลอด สุดท้ายไม่มีข้อความใดใดส่งมาเธอกลับคิดว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับการทำงานนอกจากจะไม่โทษว่าเขาแล้ววันนี้ยังเข้าไปที่อาพาร์ทเม้นท์ทั้งซื้ออาหารทั้งทำความสะอาดคิดอยากจะให้เขามีบรรยากาศที่ดีในการอยู่อาศัย เธอช่างเป็นคนโง่จริงจริง ชโนดมสายตามองไปยังเธอแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างยิ่งต่อสีหน้าของเธอในขณะนี้ขมวดคิ้วกล่าวว่า“จรินทร์เข้ามานี้” เขายังมีหน้าเรียกให้เธอเข้าไป ถูกตนเองจับได้เขายังพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จรินทร์รู้สึกโกรธจนปวดกระเพาะสบถออกมาอย่างเย็นชาครั้งหนึ่งส่งสายตาไปอย่างไม่แยแสยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับไปไหนเท้าทั้งสองเหมือนกับตั้งใจว่าไม่ต้องการเดินไปไหนทั้งสิ้น กชกรเห็นเหตุการณ์สายตาปรากฏความชอบใจขึ้นแกล้งร้องถามขึ้นว่า“พี่สาวพี่มาได้ยังไงค่ะ” ทางหนึ่งร้องถามพร้อมกันนั้นก็ขยับตัวออกห่างจากชโนดมเล็กน้อยแกล้งทำสีหน้ารู้สึกเสียใจลุกขึ้นยืนอธิบายอย่างกล้ากล้ากลัวกลัวว่า“พี่สาวพี่มาได้ยังไงค่ะฉันกับพี่เขยเมื่อสักครู่เพียงแค่ล้อเล่นกันเท่านั้นที่จริงไม่เหมือนกับที่พี่คิดเลยนะคะ” “หุบปาก！”จรินทร์พูดด้วยความโกรธ มีฉัตรฤดีอบรมสั่งสอนกชกรตั้งแต่เล็กก็มีความสามารถรู้จักซ้ำเติมผู้คนหลายปีมานี้ยิ่งทำได้อย่างสมบูรณ์ขอเพียงเธอมีโอกาสได้พูดเธอสามารถพูดเปลี่ยนดำกลายเป็นขาวได้ จรินทร์มองไปที่กชกรประกายความแค้นค่อยค่อยลุกโชนขึ้นในแววตา เธอล่อลวงณภัทรไม่เป็นไรตอนนี้กลับวิ่งมาเกาะแกะชโนดมหรือว่าขอให้เป็นสิ่งของของตนเองเธอจะต้องแย่งกับตนเองไปให้ได้ กี่ปีมาแล้วเห็นแก่หน้าของพ่อและแม่เธอจึงอดทนต่อกชกรตลอดมาแต่ว่าวันนี้ความโกรธแค้นทั้งหมดถึงจุดที่สุดจำต้องระเบิดออกมาแล้ว