บทที่79 คุณชอบผม（2）

บ๗ที่79 คุณชอบผม（2） เขาลักลอบพบกับกชกรหลับหลังตนเองก็ไม่เป็นไรตอนนี้กลับมาทำท่าทางสนิทสนมกับกชกรต่อหน้าตนเองแบบนี้ หรือว่าเขาไม่รู้ว่าต่อให้เป็นเพียงแค่สามีในนามเมื่อออกจากประตูอยู่ข้างนอกการกระทำทุกประการมันมีผลต่อหน้าตาของตัวเธอเองด้วย เหมือนกับความโกรธไม่ได้รับการปลดปล่อยหลังจากพูดจบลงเธอยืนแขนออกไปผลักไปที่ชโนดมด้วยความเกรี้ยวกราด ชโนดมแต่เดิมก็ไม่ได้ใช้แรงในการยืนอะไรเมื่อมือของเธอผลักออกมาอย่างนั้นเขาล้มลงไปนั่งบนโซฟาตามแรงที่ผลักนั้นอย่างสบายๆขายาวยื่นออกไปขัดเธอให้ล้มลงมาที่ร่างของเขา “คุณปล่อยฉันน่ะ”จรินทร์โกรธจนหน้าแดงออกแรงดิ้นรนแต่ร่างกายกลับถูกรัดไว้อย่างแน่นหนา ชโนดมมองดูเธออย่างลึกล้ำพูดขึ้นราวกับไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นว่า“ผมทำไมเหรอ？” จรินทร์ไม่รู้ว่าความโกรธมาจากไหนมองเห็นท่าทางของเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นก็รู้สึกถูกไฟความโกรธเผาผลาญจนถึงขนาดต้องโวยวายออกมา “คุณบอกว่าคุณทำไมเหรอ？ตอนนี้คุณเป็นสามีของฉันรู้ตัวเองหรือเปล่า？” เหมือนต้องการไม่อยากให้จบเรื่องง่ายๆต้องการแสดงความสนิทสนมกับสามีของตนเองให้กชกรเห็นต่อหน้าเธอถึงกับใช้วิธีการจูบ ชโนดมนั้นมีความตั้งใจทำให้จรินทร์โกรธแต่เขาคาดคิดไม่ถึงว่าภรรยาตัวน้อยของเขากลับซุกซนถึงขนาดนี้หลังจากตอนแรกที่รู้สึกแปลกใจผ่านไปอย่างรวดเร็วเป็นฝ่ายกลับมาเป็นผู้กระทำแทน คนทั้งสองจูบสลับกันไปมาห้านาทีผ่านไปจึงได้เสร็จสิ้นการจูบ จรินทร์รู้สึกสมใจอย่างยิ่งหันศีรษะกลับไปตาทอประกายมองไปที่กชกร“เห็นชัดเจนหรือยังเขาเป็นสามีของฉัน！ชอบฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นเธอต้องการจะอ่อยรอชาติหน้าเถอะ！” คำพูดนี้หลังจากกล่าวจบกลับไม่มีใครตอบเธอ ทุกคนในพื้นที่นอกจากจรินทร์แล้วเหมือนกับกลายเป็นก้อนหินไป ภาพเมื่อสักครู่พูดไปแล้วเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อใครก็ไม่คาดคิดว่าจรินทร์กลับกล้าทำเรื่องแบบนี้กับชโนดม เมื่อจรินทร์มองเห็นสีหน้าของคณพรถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาว่าตัวเองทำเรื่องที่เกินคาดขนาดไหน เธอใบหน้าแดงก่ำรีบลุกลงมาจากขาของชโนดมในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอารมณ์เสียแค้นที่ในโลกนี้ไม่มียาแก้ความเสียใจถ้าหากว่าให้เธอเลือกอีกครั้งเธอเลือกที่จะเก็บอาการมากกว่านี้ “ฉัน”จรินทร์ต้องการจะอธิบายแต่ก็รู้สึกว่าไม่ว่าจะพูดอะไรจะกลายเป็นว่าต้องการปิดกลับยิ่งเปิดเผย ว่าไปตามจริงแล้วตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่เป็นอะไรไปโดยปกติเธอม่ใช่คนที่มีอะไรเล็กน้อยก็สติแตกยิ่งไม่ใช่เมื่อโกรธขึ้นมาแล้วจะเป็นคนไร้เหตุผล แต่ว่าเมื่อสักครู่เธอได้แสดงอาการโวยวายกับชโนดมอีกทั้งยังผลักเขาสุดท้ายยังบังคับจูบเขาอีก ครึ่งค่อนวันผ่านไปกชกรเรียกสติกลับมาจากอาการตาค้าง มองดูสองคนกำลังจะคืนดีกันจิตใจเธอหดหู่จนคล้ายเลือดไหนออกมาก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ยอมตัดใจมองดูชโนดมด้วยความน้อยใจ“พี่เขยพี่รีบอธิบายกับพี่สาวสิค่ะว่าเมื่อสักครู่พี่ไม่ได้จูบฉันและไม่ได้กอดฉัน” ชโนดมสายเย็นเยียบมองไปรอบกายแผ่ซ่านความเยือกเย็นออกมา“พอได้แล้วอย่าอยู่ตรงนี้ให้ขายหน้าผู้อื่นให้เวลาเธอหนึ่งนาทีถอยไปซะถ้าไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ” กชกรออกอาการไม่ยินยอมขบรมฝีปากล่างลักษณะอาการคล้ายถูกกลั่นแกล้ง“พี่เขยพี่พี่ทำไมทำอย่างนี้” กชกรในทุกทุกวันตนเองแต่งตัวสวยสวยงามงามไม่ว่าจะไปที่ไหนมักจะได้รับความเกรงอกเกรงใจและความเอาอกเอาใจจากบุรุษมาโดยตลอด ชโนดมกลับไม่อยากที่จะสนใจเธอหันศีรษะกลับไปมองจรินทร์พูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า“เข้ามา” นับตั้งแต่จรินทร์แสดงความหึงหวงออกมาพุ่งร่างมาที่เขาโดยไม่สนใจอะไรอีกทั้งประกาศความเป็นเจ้าของต่อหน้ากชกรจิตใจของชโนดมก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกแม้แต่การพูดจาก็อ่อนโยนขึ้นมาหลายส่วน แต่ว่าของทั้งสองข้างจรินทร์กลับยึดติดแน่นอยู่กับพื้นไม่ยอมขยับสำหรับการเรียกหาของชโนดมล้วนไม่ได้สนใจใยดีอะไร เธอไม่อยากเข้าไป ชโนดมน่าเกลียดเกินไปรู้ทั้งรู้ว่าเธอรังเกียจกชกรมากขนาดไหนยังกล้าใช้กชกรเหยื่อเพื่อตั้งใจให้ตนเองติดกับ เธอโกรธมากตั้งใจว่าจะไม่ยอมเชื่อฟังเขาอย่างง่ายดายโดยเร็วเขาเรียกให้เธอเข้าไปเธอกลับไม่ยอมไป แต่ว่ากชกรที่อยู่ด้านข้างกลับยอมรับไม่ได้ที่ถูกมองข้ามพูดขึ้นด้วยความน่าสงสารอีกครั้งว่า“พี่เขยพี่ก็รู้ว่าเย็นวันนี้ฉันกับพี่ไม่ได้มีอะไรกันเป็นพี่สาวเองที่เข้าใจผิดถึงกับแกล้งฉันอย่างไม่มีเหตุผล” ขณะที่พูดน้ำตาไหลออกมาจากตาทั้งสองคข้างเป็นที่น่าสงสารอย่างยิ่ง เหอะเหอะหนึ่งนาทีใกล้ถึงแล้วใช่ไหมทำไมถึงได้น่ารำคาญเหมือนกับแมลงวันคณพรอดไม่ได้ต้องพูดถากถางขึ้นประโยคหนึ่ง คำพูดเพิ่งกล่าวจบลงด้านข้างมีผู้ชายในชุดสูทเดินเข้ามากลับเป็นผู้จัดการห้องโถงที่จากไปเมื่อก่อนหน้านั้น เนื่องจากว่าทางด้านนี้มีคนสร้างความวุ่นวายเกิดขึ้นผู้จัดการห้องโถงเข้ามานานแล้วเพียงแต่หลบอยู่ด้านข้างรอดูสถานการณ์ ตอนนี้พบเห็นโอกาสที่ดีรีบเดินเข้ามาพูดด้วยความอาสาว่า“คุณชโนดมถ้าคุณคิดว่าเสียงดังพวกเราสามารถจัดการคนที่สร้างความวุ่นวายเอาออกไปไม่ต้องให้เปื้อนนิ้วมือของคุณแม้สักครึ่งนิ้ว” ขณะที่พูดยังมองไปยังกชกรด้วยความจงใจ ชโนดมรับด้วยเสียงเฉยเมยครั้งหนึ่งผู้จัดการคักคักแจ่มใสขึ้นมารีบเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา