บทที่80 คุณชอบผม（3）

บ๗ที่80 คุณชอบผม（3） โรงแรมห้าดาวมีประสิทธิภาพสูงส่งไม่ถึงสิบนาทีมีพนักงานรักษาความปลอดภัยรูปร่างใหญ่โตประมาณเจ็ดแปดคนเดินเข้ามา ผู้จัดการชี้ไปกชกรจับผู้หญิงที่หัวเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกคนนี้โยนออกไป“！” “ครับ！” กชกรไม่เคยพบเคยเจอกับเหตุการณ์เหมือนในวันนี้ผู้ชายเจ็ดแปดคนรูปร่างราวกับหมีเสือเดินล้อมเข้ามาหาเธอ เสี้ยววินาทีนั้นขาของเธออ่อนลงตาสองข้างบวมแดงกลับไม่ลืมที่มองไปที่จรินทร์ด้วยความแค้น“ฉันจะต้องบอกเรื่องนี้กับคุณลุงคุณป้า！” “แล้วแต่เธอสิ”จรินทร์ยิ้มอย่างเย็นชา “พี่”กชกรกำลังจะเปิดปากเพื่อต้องด่าอะไรออกมาปากกลับถูกผู้จัดการที่อยู่ห่างไกลเอามือปิดปากไว้ ผู้จัดการมองไปที่จิรินทร์แล้วยิ้ม“ต้องขอโทษคุณหนูทั้งสองด้วยครับที่ทำให้คุณทั้งสองต้องตกใจ。” เมื่อพูดจบให้ผู้ชายที่แข็งแรงเจ็ดแปดคนหิ้วกชกรออกไปเหมือนกับกระสอบผ้าป่านถุงหนึ่ง กชกรตกใจเหมือนแมวที่ได้รับความตระหนกทำการต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ต่อให้ถูกแบกไว้บนบ่าเธอไม่หยุดดิ้นรนสักครู่ผ่านไปรองเท้าส้นสูงของเท้าทั้งสองข้างถูกเธอถอดลงมาแล้วขว้างลงที่พื้นกระเบี้องมันวาว จรินทร์มองกระทั่งสายตาเหยียดตรง“เธอรอสักครู่อยากเดินเท้าเปล่าเหรอ？” คณพรยินดีในคราวเคราะห์ของคนอื่นยืนค้ำเอวหัวเราะเสียงดังว่า“สมน้ำหน้าถอดรองเท้าเดินจะเป็นไรไปแม่ไม่ต่อยให้ร่วงถือว่าบุญแล้ว！” คำพูดเพิ่งจบลง เสียงของผู้ชายเสียงใสเสียงหนึ่งแฝงไปด้วยความตะลึงงันดังขึ้นมาจากด้านข้างว่า“คณพรคุณเมื่อครู่พูดว่าอะไรน่ะ？” การปรากฏขึ้นของเสียงนี้เหมือนกับน้ำเย็นราดลงบนศีรษะของคณพร ซวยแล้วทำไมเธอถึงได้ลืมว่าเธอมาเพื่อนัดเดทกับคเชนทร์ เงียบไปชั่วขณะคณพรเปลี่ยนเป็นเหมือนกับมะเขือเปราะสีหน้าหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อสักครู่หยุดลงมองไปยังคเชนทร์ที่อยู่ในชุดสูทลำลองด้วยความเคอะเขินหน้าแดงพูดขึ้นว่า“อ่าฮาฮา，คะคเชนทร์คุณมาแล้ว” จบกันทำไมเธอถึงได้โชคร้ายอย่างนี้น่ะถูกคเชนทร์พบเห็นด้านแข็งของตนเองพอดี คณพรหดหู่ใจคิดอยากจะจับแขนของจรินทร์ แต่มือที่เขายื่นออกไปกลับพบแต่ความว่างเปล่า คณพรอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายใจผู้ชายสูงใหญ่เงียบขรึมคนนั้นยืนอยู่ไม่ไกลแต่ว่ามือกลับเร็วกว่าตัวเอง เธอมองไม่เห็นว่าเขาลงมือยังไงถึงได้เดินมาถึงก่อนเธอทั้งทั้งที่อยู่ไกลขนาดนั้นอีกทั้งยังคว้าจรินทร์เข้าไปสู่อ้อมกอดของเขา จรินทร์เหมือนกับลูกสุนัขน้อยในอ้อมกอดของมารดาในดวงตาฉายแววกระวนกระวายและตกใจกลัวส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังคณพร“คณพร” ตามนิสัยดั้งเดิมของคณพรครั้งนี้ต้องร่ำร้องวุ่นวายหรือตรงเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนสุดที่รักอย่างแน่นอน แต่ผู้ชายคนนั้นร่างกายแผ่ซ่านกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดาทำให้เโธอเกิดความรู้สึกกลัวอย่างไม่ทราบสาเหตุ เพียงแค่เขากวาดสายตามองมาคณพรก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว อีกทั้งคเชนทร์อยู่ด้านข้างเธอจะต้องรักษาอาการของกุลสตรีไว้ สองวินาทีผ่านไปคณพรตัดสินใจอย่างไม่ลังเลส่งสายตาเป็นสัญญาณไปให้จรินทร์หัวเราะแล้วพูดขอโทษว่า“อิอิจรินทร์เธออวยพรให้ตนเองมีความสุขมากมากเถอะถึงอย่างไรเขาก็เป็นสามีของเธอคงไม่ทำร้ายอะไรเธอหรอกถ้างั้นฉันกับคเชนทร์ขอตัวก่อนน่ะ” พูดจบก็ไม่กล้ามองดูตาของจริทร์อีกต่อไปพาคเชนทร์ที่กำลังงุนงงเดินจากไปอย่างรวดเร็ว คณพรยัยคนขายเพื่อนกิน จริทร์ร้องอยู่ใจเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยหนึ่ง พร้อมกับดิ้นรนเพื่อออกจากวงแขนอันแข็งแรงถึงกับร้องไห้แต่ไร้น้ำตาว่า“ชโนดมไอ้คนบ้าปล่อยฉันน่ะฉันจะไปหาคณพร！” ชโนดมยกคางของเธอขึ้นบังคับให้เธอมองมาที่ตาของเขา“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ？เมื่อสักครู่ตอนที่จูบผมเก่งกล้ามากเลยไม่ใช่หรอ？” “นาย！”พูดถึงตอนนี้จรินทร์ก็โกรธสึกโกรธขึ้นมาดวงตาที่สดใสทั้งคู่พริบตาเดียวเปลี่ยนเป็นเต็มไปด้วยความโกรธ“ชโนดมไอ้คนโกหกรู้จักแต่รังแกฉันฉันเกลียดนายเกลียดนายกลียดนายเกลียดนาย。” ชโนดมมองดูเธออย่างลึกซึ้งกุมมือของเธอไว้แล้วพูดเสียงเรียบว่า“ยอมรับเถอะว่าเธอชอบฉันไม่เช่นนั้นการแสดงออกของเธอเมื่อก่อนหน้านั้นจะไม่รุนแรงขนาดนั้น” จรินทร์ใจเต้นขึ้นมาพริบตารู้สึกเขินอายไม่กล้ามองตาเขาอีก เธอขมวดคิ้วยกมือขึ้นอุดหูแกล้งพูดอย่างไม่มีเหตุผลว่า“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดว่าอะไรรู้แค่ว่าคุณมันคนโกหก” ชโนดมจับมือของเธอลงใช้ริมฝีปากเข้าไปสะกิดแดกดันอย่างไม่เกรงใจว่า“ก็ยังดีกว่าคนโง่อย่างเธอ” จิรินทร์ยิ่งงุนงง“ด่าฉันทำไม？” “คราวหลังจำไว้เก็บโทรศัพท์ของตัวเองให้ดีอย่าปล่อยให้ฉวยโอกาสได้” จรินทร์ผ่อนลมหายใจลง“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะไร้มารยาทขนาดนั้น” พูดถึงจรินทร์ที่จริงเป็นหญิงสาวที่ฉลาดคนหนึ่งชโนดมเพียงแค่พูดถึงโทรศัพท์คำเดียวเธอก็สามารถเข้าใจถึงเหตุผลก่อนหลังได้ แต่ว่าคำเพิ่งพูดจบชโนดมจับมือลากเธอออกไปจากที่นั่ง “คุณจะพาฉันไปไหน？” “กินข้าว”