บทที่81 ธรรมสูงหนึ่งคืบมารสูงหนึ่งศอก(1)

บ๗ที่81 ธรรมสูงหนึ่งคืบมารสูงหนึ่งศอก(1) ในใจของจรินทร์ยังไม่หายโกรธสั่นหัวพูดว่า“ฉันไม่หิวต่อให้หิวก็สามารถกลับไปกินข้าวที่บ้านตัวเองได้” ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาแต่ว่าท้องกลับไม่ให้ความร่วมมือกับเธอร้องขึ้นจ๊อกๆสองครั้ง ชโนดมไม่มองเธออีกจับมือเธอลากเดินไปทางลิฟท์วีไอพี จรินทร์คิดในใจอย่างเคืองแค้นรอสักครู่ตนจะต้องเอาคืนชโนดมให้ได้ใครบอกให้เขาแสดงละครหลอกให้เธอหึงหวง แต่ว่าเธอก็ไม่ต้องการให้ชโนดมมองออกถึงสิ่งที่ตนคิดในใจรีบเอาความคิดนั้นเก็บเป็นความลับฝังใต้ก้นบึ้งหัวใจ ยามอยู่ต่อหน้าทำแก้มป่องปากจู๋ลักษณะเหมือนกับว่ากำลังถูกบังคับ ไม่นานเกินรอลิฟท์หยุดลงชโนดมจับมือเธอเดินออกมามาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง จรินทร์ปากจู๋แก้มป๋องอย่างไม่ยินดี“ไม่เข้าใจว่าอาหารญี่ปุ่นมีอะไรน่ากิน？ฉันไม่ชอบกินวาซาบิ” ของสิ่งนั้นทั้งเผ็ดทั้งกลิ่นแรงถ้าไม่จำเป็นฉันไม่ยอมกินเด็ดขาด ถึงแม้เสียงเบามากชโนดมกลับยังได้ยินหันศีรษะไปมองเธอครั้งหนึ่ง“เธอสามารถไม่ใส่วาซาบิ” เหอะเผ็ดให้ตายไปเลย จรินทร์โต้ตอบกลับไปดุร้ายฉันพลันความคิดอย่างหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในหัว ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งคิดว่ามีทางเป็นไปได้อย่างไม่รู้สึกตัวภายใต้ดวงตาปรากฏแสงวาววับ โบกมือไหวไหวพลันเปลี่ยนความตั้งใจตอบกลับไปว่า“ไม่มีเป็นไรฉันแค่พูดเล่นกับคุณแค่นั้นเองฉันกินวาซาบิบ้างก็ดีเหมือนกัน” พูดจบเธอเก็บงำความรู้สึกนั้นไว้คนเปลี่ยนเป็นมีความกระตือรือร้นขึ้นมายื่นมือผลักประตูเดินเข้าไป นั่งลงบนเสื่อทาทามิสองมือเท้าคางไว้รอยยิ้มบนใบหน้าแฝงเลศนัยเป็นความรู้สึกที่ยากจะบอกได้ประเภทหนึ่ง ชโนดมจ้องมองใบหน้าเธอด้วยสายตาอันลึกล้ำขยับริมฝีปากเชิงยิ้มไม่เชิงยิ้ม“เรื่องอะไรทำไมถึงดูมีความสุขจัง” “ไม่มีอะไรนี้”จรินทร์รีบหุบรอยยิ้มลงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า“เอ่อชโนดมค่ะฉันอยากจะถามคุณว่าคุณมีความอดทนมากหรือเปล่า？” ชโนดมมองเธออย่างประหลาดใจ“ทำไมมีเรื่องขอร้องผม？” “ไม่ใช่ไม่ใช่”จรินทร์โบกมือปฏิเสธกลอกตาไปมา“ฉันแค่อยากจะรู้ว่าเพียงแค่คุณออกไปก็สามารถทำให้ฉันถูกไล่ออกจากโรงเรียนอย่างง่ายดายจริงหรือเปล่า？” ชโนดมจ้องเธอด้วยสายแข็งกร้าวสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อคราวก่อนตอนนี้ไม่นับเธอทางที่ดีอย่าได้ทดสอบดู” จรินทร์ผงกหัวยิ้มอย่างไร้เดียงสา“วางใจเถอะฉันจะไม่คิดเรื่องหย่าอีกต่อไป” “งั้นเธอที่แท้ต้องการจะพูดอะไร？”ชโนดมมองดูเธอด้วยสายตารอคอยทนไม่ได้ต้องถามขึ้นอีกคำหนึ่ง จรินทร์พลันขยับกายนั่งตัวตรงใบหน้ามองไปข้างหน้าบ่นรำพึงด้วยความน้อยใจว่า“ชโนดมค่ะถ้ามีคมประกาศไปทั่วว่าคุณเป็นนักเลงที่ไม่เอาถ่านคุณว่าไล่เขาออกจะเกินไปหรือเปล่า？” ชโนดมอาการสงบนิ่งพูดว่า“บอกมาเถอะต้องการให้ผมไล่ใครออกญาติผู้น้องของเธอคนนั้น？” จรินทร์ชะงักเธอแสดงออกชัดเจนถึงขนาดนั้นเชียวเหรอทำไมชโนดมไม่ทันไรก็มองออก แต่ว่าดูจากลักษณะท่าทางของชโนดมเรื่องนี้แปดส่วนคงตอบตกลงเธอ เธออดไม่ได้ต้องยิ้มออกมาเหมือนสุนัขจิ้งจอกพูดแสดงความเห็นขึ้นว่า“ถึงอย่างไรก็เป็นญาติกันที่จริงไม่ต้องไล่ออกอย่างโหดร้ายขนาดนั้นสั่งให้เธอเรียนปีหนึ่งซ้ำอีกปีก็เพียงพอแล้ว” เมื่อเป็นแบบนั้นรอให้เปิดเทอมขึ้นปีสองก็ไม่ต้องเรียนอยู่ชั้นเดียวกันกับกชกรอีก สามารถสลัดทิ้งกชกรที่คอยพัวพันเธอไว้ราวกับวิญญาณทำให้เธอรู้สึกดีใจจนต้องไปเที่ยวกับคณพรสามวันสามคืน แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็ดีใจไม่ออก ชโนดมไม่คิดจะพิจารณาแม้แต่น้อยปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยว่า“ปัญหาของตัวเองก็คิดหาวิธีจัดการเอง” จรินทร์เหมือนถูกทำลายความหวังลงมองดูเขาอยู่นิ่งนิ่ง“ตามที่พูดมาการบังคับข่มขู่พวกนั้นของคุณทั้งหมดเอาไว้ใช้สำหรับฉันคนเดียวใช่ไหม” ชโนดมอดไม่ได้ถูกเธอพูดจนอารมณ์ดีขึ้นมาปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากขึ้น“ผมช่วยคุณครั้งหนึ่งเดียวก็ต้องมีครั้งที่สองคุณแน่ใจว่าต้องการเป็นผู้หญิงอยู่ข้างหลังผม？” จรินทร์ระบายลมหายใจออกยาวยาวฟุบนอนลงไปบนโต๊ะ“ไม่ช่วยก็ไม่ช่วยคุณคิดว่าฉันจะกลัวเธอเหรอ” จรินทร์ตัวเองไม่รู้ว่าลักษณะท่าทางของเธอในตอนนี้เหมือนเด็กที่ขอขนมหวานจากผู้ใหญ่ไม่ได้รับของที่ต้องการ ทำปากจู๋ดวงตาพริ้มเป็นลักษณะอาการคล้ายต้องการออดอ้อนทำให้คนอดยิ้มไม่ได้กลับไม่สามารถโทษว่าตำหนิได้ ชโนดมคิดมาเสมอว่าตนเองใจแข็งมาโดยตลอดแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่อยู่ตรงหน้านี้กลับพังทลายลงอย่างรวดเร็วเปลี่ยนเป็นอ่อนไหว ทนไม่ได้ต้องตามใจ“ถ้าคุณทนไม่ได้แล้วจริงๆผมสามารถช่วยคุณได้”อย่างมากก็ให้เธออยู่ใต้ปีกของตนเองทำการปกป้องเธอ พูดจบยกมือขึ้นลูบไปที่ศีรษะของจรินทร์อย่างแผ่วเบา การกระทำแบบนี้ชโนดมเพิ่งกระทำเป็นครั้งแรกแต่ว่าเขากลับทำได้อย่างธรรมชาติไม่มีติดขัดแม้แต่น้อยเหมือนกับว่าระหว่างพวกเขาสองคนแต่เดิมก็ควรมีความใกล้ชิดแบบนี้แม้แต่ตนเองถึงกับทำใจไม่ได้อยู่บ้างตอนที่ดึงมือกลับมาความอบอุ่นที่สัมผัสนั้น จรินทร์กลับส่ายหัวสีหน้าจริงจังพูดว่า“เมื่อกี้คุณพูดถูกต้องไม่ว่าเรื่องอะไรฉันไม่ควรรู้จักพึ่งแต่คนอื่น” พูดจบเธอเปลี่ยนเป็นเหมือนกับคนที่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจับโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอยู่คนเดียวไปสักพักหนึ่งพลันถามขึ้นว่า“ใช่แล้วชโนดมค่ะคุณมีวีแชทหรือเปล่า？”