บทที่ 82 ธรรมสูงหนึ่งคืบมารสูงหนึ่งศอก(2)

บ๗ที่ 82 ธรรมสูงหนึ่งคืบมารสูงหนึ่งศอก(2) ชโนดมชะงักครู่หนึ่งรีบพูดขึ้นว่า“ไม่มี” เขาไม่เคยเล่นของพวกนี้และไม่มีเวลาไปศึกษาค้นคว้าด้วย เสียงตังดังขึ้นจรินทร์วางโทรศัพท์ลงเบิกตาขึ้นมองชโนดมสเหมือนกับมองดาราอย่างนั้น“จืดชืดจังงั้นทุกวันหลังจากเลิกงานคุณทำอะไร？” ชโนดมชะงักขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เขาไม่เคยได้สัมผัสเวลาส่วนตัวเป็นของตนเองมานานมากแล้ว ก่อนที่จะพบกับจรินทร์ปกติหลังจากเลิกงานเวลาทั้งหมดก็หมดไปกับการงานอื่นๆอีกมากมาย ครั้งที่แล้วที่ทานอาหารร่วมกันกับกนต์รพีและพวกก็เป็นเวลาประมาณสามเดือนที่แล้ว แต่ว่าชีวิตแบบนี้สำหรับชนชั้นแบบพวกเขาแล้วไม่ใช่เป็นเรื่องปกติหรอกเหรอในสายตาของเธอกลายเป็นจืดชืด? เขาต้องบริหารจัดการบริษัทใหญ่ข้ามชาติเธอคงไม่คิดว่าตลอดทั้งวันเขาจะไร้สาระเหมือนเธอหรอกน่ะ ปรับสีหน้าแล้วกล่าวว่า“จรินทร์คุณแต่งให้ผมผมทุกวันหลังเลิกงานทำอะไรหรือว่าคุณยังไม่ชัดเจน？” จรินทร์มองดูเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ“ฉันรู้สิคุณทำงานล่วงเวลาต่อเอ๊ะคุณคิดว่าเป็นเพราะทำงานล่วงเวลามากเกินไปหรือเปล่าดังนั้นอารมณ์จึงไม่ดีปกติชอบทำงานเย็นชาตลอดเวลา？” เธอพิจารณาถึงปัญหาข้อนี้อย่างละเอียด ชโนดมโยกศีรษะเบาๆนึกใคร่ครวญสายตามองดูจรินทร์อย่างลึกล้ำ“ฉันสามารถไม่ทำหน้าเย็นชากับคุณก็ได้แล้วคุณล่ะเมื่อไหร่จะรู้ตัวเองเสียทีรู้จักทำหน้าที่ของภรรยาบ้าง？” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จรินทร์ความมีชีวิตชีวาลดลงในทันทีสายตาหลบเลี่ยงมองไปยังด้านข้างจ้องมองที่หน้าต่างพูดขึ้นว่า“ดาวสว่างจังเลย。” ชโนดมสายตาสาดประกายความเย็นชากำลังคิดจะเปิดปากพูดทันใดนั้นประตูถูกผลักเปิดออก พนักงานบริการสี่ห้าคนเดินเข้ามาถือจานอาหารเลิศรสวางบนโต๊ะ จรินทร์ขยับริมฝีปากยิ้มขึ้นด้วยความดีใจจับตะเกียบขึ้นอย่างสุขใจโอเคค่ะโอเคค่ะคุณไม่เคยได้ยินนิทานเรื่องหนึ่งเหรอช่วงกินข้าวห้ามโกรธไม่อย่างนั้นจะเปลี่ยนเป็นแม่มดแก่อ้อไม่ใช่คุณเปลี่ยนเป็นแม่มดแก่ไม่ได้คุณจะเปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่มีจมูกต่างหาก” ความคิดเด็กเด็ก เด็กผู้หญิงสมัยนี้ความคิดเปลี่ยนเป็นต่ำกว่าอายุแบบนี้แล้วเหรอ ชโนดมสีหน้าเย็นชาปานน้ำแข็งมองจรินทร์อย่างเฉยเมยเพื่อแสดงออกว่าเขารู้สึกไม่พอใจยิ่ง ยังดีที่ว่าจรินทร์รู้จักเห็นว่าพอก็หยุดคำพูดล้อเล่นหลังจากพูดไปเพียงประโยคเดียวก็เริ่มกินอาหารบนจานที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเรียบเรียบร้อยร้อย ทานอาหารกับชโนดมความจริงเป็นเรื่องที่น่าเบือ ชโนดมเงียบขรึมตลอดเวลาถ้าไม่มีความจำเป็นแม้คำเดียวก็ไม่พูดกับเธอ ถ้าแม้ว่าตอนที่เขาทานอาหารสวยงามน่าดูแต่บรรยากาศกลับอึมครึมยิ่ง จรินทร์นึกภาวนาอยู่ในใจให้ชโนดมรีบรับโทรศพท์ เมื่อก่อนเธอเคยทานอาหารร่วมกับชโนดมมาหลายครั้งกินไปกินไปมักจะมีโทรศัพท์โทรเข้ามาทุกครั้งเขาจะออกไปรับโทรศัพท์อยู่ด้านข้างเป็นเวลานานทุกครั้ง แต่ว่าวันนี้ทำไมไม่มีใครโทรศัพท์มาหาเขาน่ะ เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ไม่เช่นนั้นการวางแผนแก้แค้นของเธอจะไม่สามารถปฏิบัติการ เรื่องที่เมื่อสักครู่ชโนดมแกล้งหลอกให้เธอหึงหวงเธอยังจำได้ดีแค้นนี้ไม่ชำระไม่ได้ จรินทร์คิดเรื่องนี้อยู่ในใจของตนเองตลอดเวลาจนลืมสังเกตว่าขณะที่ชโนดมกำลังกินข้าวอยู่อย่างเงียบงันอยู่นั้นอีกทางหนึ่งเขาก็กำลังใช่สายตาสังเกตมองที่เธอไปด้วย เห็นจรินทร์กินข้าวกินอย่างไม่สงบบุ่นอุบอิบอยู่คนเดียวตลอดเวลาบางขณะก็แสดงอาการเสียใจออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นเขาวางตะเกียบลงนิ้วเรียวยาวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงคีบดึงเอาโทรศัพท์ออกมา มองเห็นการกระทำของเขาจรินทร์สายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นคาดหวังและรอคอยการกระทำต่อไปของชโนดม