บทที่84 ไร้มิตรภาพ（1）

บ๗ที่84 ไร้มิตรภาพ（1） จรินทร์รู้สึกลำบากใจในทันใดเผ็ดขนาดนั้นหากกินเข้าไปคงตายแน่ จากนั้นเธอสั่นหัวอย่างไม่คิดชีวิตต้องการหลบออกจากตะเกียบที่ยื่นเข้ามา แต่ว่าเมื่อสัมผัสถึงสายตาแฝงความหมายกำลังทดสอบคู่นั้นของชโนดมอย่างไม่ตั้งใจเธอพลันเกิดสติปัญญาขึ้นมา คิดด้วยความใจเย็นว่าชโนดมอาจกำลังสงสัยตนเองตอนนี้กำลังแกล้งทดสอบถ้าหากว่าเธอไม่กินกลับเป็นการยืนยันว่าเป็นเรื่องที่ตนเองทำ ยังดียังดีโชคดีที่ตนเองคิดได้ทันถ้าไม่อย่างนั้นคงเผยพิรุธแล้ว คิดจบเธอก็ไม่กล้าถ่วงเวลาอีกต่อไปเปิดปากออกอย่างรวดเร็วกัดกินซูชิชิ้นนั้นเข้าไป แกล้งทำเหมือนกำลังเคี้ยวสองสามครั้งอยู่ในปากแต่ที่จริงแล้วไม่กล้าแม้แต่จะเคี้ยวกลัวว่าวาซาบิที่อยู่ข้างในจะทำให้เธอเผ็ดจนทำร้ายตนเอง แกล้งทำไปสักพักจากนั้นเธอก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วเอาน้ำชาดื่มเข้าไปในปากแล้วกลืนซูชิลงไป “อร่อยหรือเปล่า？”ชโนดมยิ้มขึ้นรอยยิ้มปรากฏถึงดวงตาถือเป็นเรื่องที่พบได้ยาก จรินทร์มองตาค้างพักหนึ่งแล้วจ้องมองเขาตอบว่า“อร่อยมาก” “ถ้าอร่อยก็กินอีกชิ้นหนึ่ง” ชโนดมคีบขึ้นมาอีกชิ้นหนึ่งยื่นไปที่มุมปากของเธอ ครั้งนี้จรินทร์ถึงได้มีสติกลับมาซวยแล้วเธอพูดบ้าอะไรไปนี้ ใช้น้ำชาช่วยกลืนซูชิลงท้องไปอีกครั้งจากนั้นจรินทร์ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ซโบกมือพูดด้วยอาการกินไม่ไหวว่า“คือว่าฉันกินอิ่มแล้วจะไปเข้าห้องน้ำสักครู่หนึ่งคุณกินไปก่อนน่ะ” พูดจบรีบจากไปอย่างรวดเร็ว จนลืมสังเกตดวงตาของชโนดมที่สาดประกายอย่างรู้ทัน เมื่อไปถึงห้องน้ำจรินทร์แกล้งอยู่ในห้องประมาณยี่สิบนาทีถึงได้กลับออกมา เรื่องแรกที่ทำคือมองดูบนจานของชโนดม เห็นจานว่างเปล่าเธออดไม่ได้ต้องเบิกตามองอย่างแปลกใจ“ชโนดมค่ะคุณกินซูชิหมดแล้วเหรอ？” ไม่ใช่รู้แล้วเหรอว่าในซูชิแต่ล่ะชิ้นมีวาซาบิจำนวนมากผสมอยู่ อีกครั้งที่จรินทร์เกิดความรู้สึกเสียใจ เธอฆ่าตัวเองชัดๆอยู่ดีๆกลับเกิดความคิดไม่ดีคิดแกล้งชโนดมตอนนี้เป็นอย่างไรล่ะถูกพบเห็นแล้ว ชโนดมพูดขึ้นอยางชัดเจนว่า“แน่นอนว่าไม่ใช่” “ถ้างั้น”ของในจานไปไหนแล้ว ชโนดมยกกล่องอาหารในมือขึ้น“เอากลับไปอาพาร์ทเม้นท์ไว้สำหรับให้เธอกินตอนกลางคืนในอาทิตย์หน้า” จรินทร์หน้าเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ ชโนดมรู้จักมัธยัสถ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เพียงแค่นั้นชโนดมยังเอาคำพูดที่เธอเพิ่งพูดเมื่อสักครู่มาสำทับเธอ“เมื่อกี้คุณกล่าวถูกต้องความสิ้นเปลืองเป็นเรื่องที่น่าละอาย” จรินทร์เกิดความรู้สึกเหมือนกับว่าได้ยกหินทุบเท้าตัวเองตอบด้วยสีหน้าอมทุกข์ว่า“ก็ดีเหมือนกัน” ในเวลานี้จรินทร์ถ้าหากว่ายังไม่รู้สึกตัวงั้นสิบเก้าปีที่ผ่านมาเธอก็ถือว่ามีชีวิตที่สูญเปล่าแล้ว เธอกล้ารับประกันได้เลยว่าชโนดมต้องรู้แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่เธอก่อขึ้น ดังนั้นเมื่อสักครู่ถึงได้แกล้งให้เธอลองชิมจากนั้นยังต้องการห่อกลับบ้าน เธอหันศีรษะกลับไปเงยหน้าขึ้นมองพิจารณาชโนดม เหอะชโนดมไอ้ปีศาจหัวโตหน้าเย็นชาคิดแกล้งตัวเองเล่นชัดชัดแต่กลับชอบทำหน้าตาจริงจัง แม้แต่พนักงานบริการที่เดินผ่านไปมาเหล่านั้นมองเห็นเขาทุกคนล้วนถูกหน้าตางี่เง่าของเขาทำให้หลงไหล จรินทร์แค้นอย่างยิ่งแต่ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจไม่กล้าพูดออกมา ใครให้ตนเองเกิดความคิดร้ายก่อนล่ะช่างไม่สมเหตุสมผลจริงๆ แต่ว่าเมื่อเดินไปถึงปากทางออกเธอยังคงทนไม่ได้ถามขึ้นอย่างยอมรับไม่ได้ว่า“คุณพบเห็นตอนไหน？” หรือว่าเป็นตอนที่เธอขณะลิ้มชิมซูชิ?เพราะว่าไม่ได้ใช้กำลังขบเคี้ยวจึงถูกพบเห็นเบาะแส? แต่ว่าคำพูดต่อมาของชโนดมทำให้เธอเย็นเฉียบไปทั้งร่างกาย ชโนดมมองดูเธออย่างเฉยเมย“ตอนที่โทรศัพท์” ไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่ไหม? ในเมื่อเขาพบเห็นตั้งแต่แรกแล้ว ทันใดนั้นจรินทร์มีความรู้สึกว่าคล้ายโดนหลอกลวงคิดถึงเมื่อก่อนแผนของตนเองประสบความสำเร็จท่าทางสะใจเล็กๆนั้น ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงไม่พูดไม่จาเปิดประตูขึ้นรถไปด้วยท่าทางไม่มีความสุข วันนี้ทั้งวันอารมณ์ของจรินทร์เดียวขึ้นเดียวลงจึงรู้สึกล้ากว่าปกติทั่วไปมากเพียงเข้าไปนั่งในรถก็รู้สึกง่วงผิดปกติ แต่เดิมเธอต้องการจะอดทนอีกสักหน่อยแต่ชโนดมเปิดเพลงบรรเลงเปียนโนขึ้นเธอจึงเผลอบนที่นั่งข้างคนขับอย่างควบคุมตนเองไม่อยู่ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปรถจอดลงที่หน้าบ้านชั้นล่างของจรินทร์ ชโนดมหันไปมองดูเธอกำลังหลับไหล จรินทร์หลับสนิทไม่รู้สึกตัวตาทั้งสองปิดสนิทเป็นเส้นเดียวขนตาโค้งงอริมฝีปากแดงสดใสแคบลงเล็กน้อยใบหน้าทั้งองคาพยพในยามหลับดูนุ่มนวลและสวยงามราวนางงาม สายตาที่ไม่อาจคาดคำนวณได้คู่นั้นมองไปที่หน้าของเธอครู่หนึ่งชโนดมพลันโน้มกายเข้าไป ริมฝีปากห่างจากเธอไม่กี่เซนติเมตรก็หยุดลง