บทที่85 ไร้มิตรภาพ（2）

บ๗ที่85 ไร้มิตรภาพ（2） ทั้งสองคนในยามนี้ใกล้ชิดกันอย่างมากใกล้ถึงกับขนาดที่ว่ามองเห็นรายละเอียดบนใบหน้าเธอได้ทุกอย่างสัมผัสถึงใจเต้นในขณะนั้น ลมหายใจของเธอพุ่งปะทะหน้าเขาเบาๆรู้สึกจั๊กกะจี้ทำให้เธอดูหอมหวานเป็นพิเศษ ขณะเวลานั้นเขาสังเกตเห็นขนตาของจรินทร์ขยับเบาๆจากนั้นใจของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นเป็นลำดับ ทั้งสองแนบสนิทชิดใกล้ขณะที่หัวใจของเธอเต้นโครมครามอยู่นั้นเขาสามารถสัมผัสรู้สึกได้ด้วยตนเอง ชโนดมอดไม่ได้ต้องยิ้มขึ้นที่มุมปากเด็กหญิงนี้ตอนที่เขาใกล้เข้ามาก็ตื่นแล้วในเมื่อชอบแกล้งหลับงั้นก็เขาก็จะไม่ทำให้เธอเสียความตั้งใจดีเสียอีกจะได้สามารถกระทำการได้อย่างสะดวกสบาย เขาก้มหน้าลงไปประทับลงบนริมฝีปากคู่นั้นแนบสนิท ขณะที่ชโนดมกระทบถูกจรินทร์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเปิดตาขึ้น จมูกสูดดมกลิ่นอายแข็งแกร่งบนร่างชายหนุ่มเธอจะแกล้งหลับต่อไปได้อย่างไร ต่อสู้ดิ้นรนอยู่พักหนึ่งแต่ว่าชายหนุ่มคุกคามรุนแรงไม่อนุญาตให้เธอมีโอกาสหลบหลีกใดๆ เธอตกอยู่ภายใต้การกระทำอันดุเดือดของเขาครู่หนึ่งผ่านไปร่างกายเริ่มไม่มีแรงสุดท้ายค่อยๆทรุดร่างลงบนที่นั่งอย่างระโหยโรยแรง เนิ่นนานผ่านไปชโนดมเสร็จสิ้นการจูบ เขามองดูเธอสายตาทอประกายความอบอุ่นออกมา“สบายไหม？ จรินทร์หน้าแดงขึ้นทันใด“ไม่สบายสักนิด！” ชโนดมอดพูดหยอกล้อไม่ได้ว่า“ปากไม่ตรงกับใจคุณเมื่อครู่เคลิบเคลิ้มดื่มด่ำอย่างเห็นได้ชัด” ชายหนุ่มพูดถึงความในใจของเธอออกมาโดยตรงจรินทร์เปลี่ยนจากความเขินอายเป็นความโกรธอย่างฉับพลันมือกดไปที่ปุ่มปลดล๊อคประตูรถโดยเร็วไม่พูดไม่จาเปิดประตูรถลงไปอย่างรวดเร็ว เดินไปได้สองก้าวเธอรู้สึกว่าทำใจไม่ได้จึงหันกายกลับมายืนอยู่ข้างมือกำเป็นหมัดพูดขึ้นแข็งกร้าวว่า“จูบกับคุณไม่สบายสักนิดมีแต่ผีถึงชอบถูกคุณจูบ！” ชโนดมมองดูตอนนี้อยู่ห่างจากเขากลับเปลี่ยนเป็นเด็กหญิงที่ไม่กลัวใครสายตาสาดประกายมืดครึ้มพูดเน้นชื่อของเธอว่า“จรินทร์” ที่แขนของจรินทร์ขนลุกชูชันไปทั่วในทันที ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเสียงของเขาเย็นชาอย่างนั้นน่ะ? ทันใดนั้นเธอรู้กลัวขึ้นมาไม่กล้ายืนอยู่ข้างถนนท้าทายชโนดมอีกหันศีรษะกลับมุ่งหน้าไปที่ประตู เงาหลังที่ตกใจกลัวและหนีจากไปนั้นเหมือนกับลิงน้อยที่วิ่งจากไปพร้อมกับหางที่แกว่งไปมาของมัน เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นไก่เพิ่งจะขันประตูบ้านของตระกูลวิสุทธิกุลชัยมีเสียงเคาะประตูดังแว่วลอยมา เสียงเคาะประตูดังต่อเนื่องไม่ยอมหยุดอย่างรวดเร็วปลุกปรพลและมณีจันทร์ตื่นขึ้นมา มณีจันทร์สวมเสื้อนอนเดินไปที่ห้องรับแขก“ใครน่ะ？” ด้านนอกมีเสียงตอบดังขึ้นมาว่า“เป็นฉัน！มณีจันทร์เธอเปิดประตูเดียวนี้！” มณีจันทร์ฟังเสียงรู้ว่าเป็นฉัตรฤดีอดรู้สึกโกรธขึ้นมาไม่ได้เช้าตรู่ขนาดนี้ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเช้าจะให้คนพักผ่อนสบายสบายไม่ได้หรือไง ตอบกลับอย่างเรียบเฉยว่า“อ้อเธอรอสักครู่ฉันกับปรพลยังไม่ตื่นเลย” หันกายกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากับปรพลทั้งสองหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจึงได้ลงไปเปิดประตู พอเปิดประตูออกมณีจันทร์ตกตะลึง ภาพเบื้องหน้าเป็นภาพที่ทำให้คนนึกไม่ถึง สายตกใจของมณีจันทร์จ้องไปที่ร่างของกชกรซึ่งบนศีรษะเต็มไปด้วยผ้าพันแผลสีขาวมองดูอยู่ครึ่งค่อนวันจึงหันไปมองฉัตรฤดีอย่างแปลกใจ“เกิดอะไรขึ้นกับเด็ก？” กชกรร้องเรียกขึ้นด้วยอาการน่าสงสารว่า“คุณป้าค่ะ” ฉัตรฤดีพูดขึ้นทั้นด้วยความโกรธว่า“มณีจันทร์！เสียทีที่ยังใช้นามสกุลเจียววรกุลลูกกชกรเรียกเธอว่าคุณป้าทำไมเธอถึงยังกล้าถามคำถามนี้ลูกกชกรที่เป็นอย่างนี้ฉันไม่เชื่อว่าหนูจรินทร์ของพวกเธอเมื่อวานหลังจากกลับมาไม่ได้บอกเธอ” ตั้งแต่เช้าฉัตรฤดีก็ร่ำร้องวุ่นวายที่หน้าประตูมณีจันทร์ถึงแม้ไม่ชอบใจแต่พอเห็นฉัตรฤดิท่าทางคุกคามคนแบบนั้นรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ธรรมดา ก่อนอื่นฉัตรฤดีต้องไม่ก่อเหตุวุ่นวายโดยไร้สาเหตุถึงอย่างไรคนก็อายุสี่สิบปีแล้วต่อให้เธอโง่อย่างไรแต่ก็ต้องรู้ว่าโลกนี้ใช้ความยุติธรรมเดินนำ กล้ามาก่อเหตุวุ่นวายแต่เช้าตรู่แบบนี้ไม่แน่ว่าจรินทร์แม่เด็กคนนี้ก่อเหตุอะไรขึ้นจริงๆ ทันใดนั้นมณีจันทร์ก็นึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นของวันก่อนภาพที่จรินทร์วิ่งเข้าไปตบกชกรแต่ถูกตนเองห้ามไว้ ฉับพลันก็เผยรอยยิ้มเสียใจและเชื้อเชิญคนเข้าไปนั่งในห้องรับแขกอย่างเกรงอกเกรงใจ“พี่สะใภ้พี่อย่าเพิ่งรีบร้อนพาหนูกชกรเข้ามานั่งข้างในก่อนมีเรื่องอะไรรอให้จริทร์ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยว่ากล่าว” หมุนตัวกลับแล้วเดินไปเคาะประตูห้องนอนของจรินทร์“หนูจรินทร์！ตื่นได้แล้วลูกหนูออกมาข้างนอกหน่อยแม่มีเรื่องอยากจะถาม” จรินทร์ตื่นมาได้สักระยะหนึ่งแล้วฉัตรฤดีโวยวายเสียงดังแต่เช้าเธอจะหลับลงได้อย่างไร จึงตอบตกลงไปในทันทีว่า“อ่อได้ค่ะสักครู่นะคะ。” รีบหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนออกมาพิมพ์ข้อความส่งไปให้ชโนดมอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจว่าเขาจะเห็นทันทีหรือไม่เธอได้แต่ทดลองดูถ้าไม่อย่างนั้นรอสักครู่ฉัตรฤดีหาเรื่องขึ้นเธอคงหาคนช่วยเหลือไม่ทัน พูดถึงเรื่องเมื่อวานที่จริงไม่ต้องหาคนมาช่วยเหลือผิดที่ใครมองดูก็รู้ได้ แต่ไม่ดีตรงที่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชโนดมถ้าพ่อของเธอรู้ว่าทะเลาะกันเพราะหึงหวงผู้ชายที่แอบแต่งงานคนนั้นคงต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อีกอย่างเธอกับคณพรก็ลงมือจริงๆใช้นมปั่นสาดใส่กชกร กลัวก็แต่ป้าแต่งเติมเสริมสีกัดเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อยถึงตอนนั้นวุ่นวายจนฟ้าถล่มดินทรายบังคับให้พ่อแม่ชดใช้ หลังจากส่งข้อความเสร็จสิ้นจรินทร์จึงได้เปิดประตูห้องเดินออกมาสีหน้าเรียบเฉย“แม่มีเรื่องอะไรหรือค่ะ” สายตากวาดมองสตรีบนโซฟาทักทายเป็นปกติว่า“อ้าวคุณป้ามาแต่เช้าเลยนะคะ”