บทที่86 ไร้มิตรภาพ（3）

บ๗ที่86 ไร้มิตรภาพ（3） ฉัตรฤดีทำหน้าเคร่งขรึมไม่พูดอะไรลักษณะคล้ายต้องการรอให้เธอยอมรับผิดกับฉัน มองเห็นจรินทร์ออกมาปรพลพูดเสียงเย็นชาว่า“ลูกจรินทร์ที่แท้เกิดอะไรขึ้นหน้าของน้องสาวลูกทำไมถึงบวมเป็นแบบนี้？ป้าของลูกบอกว่าลูกเป็นคนทำที่แท้มีเรื่องแบบนี้หรือเปล่า” จรินทร์ใช้สายตามองไปยังกชกรโดยอัตโนมัติหยุดมองดูกชกรพักหนึ่งทนไม่ได้ต้องเหลือบตามองขึ้น ในใจรู้สึกยอมรับความสามารถในการเปลี่ยนผิดเป็นถูกของฉัตรฤดีกับกชกรอย่างยิ่ง สั่นศีรษะปฏิเสธโดยสิ้นเชิงว่า“พ่อหนูไม่ได้ทำหนูจะตีเธอทำไม” ปรพลสีหน้ายิ่งเคร่งขรึมจริงจัง“ในเมื่อไม่ได้ตีน้องลูกทำไมถึงบอกว่าเป็นลูกตีที่แท้เกิดอะไรขึ้นรีบอธิบายกับป้าของลูกให้เข้าใจโดยเร็ว” “หนูจะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้น”จรินทร์ขมวดคิ้วคิดว่าปรพลถามคำถามไม่ถูกต้องคล้ายกับว่าสาเหตุที่กชกรได้รับบาดเจ็บเกี่ยวเนื่องกับเธอแน่นอน แต่จรินทร์เพิ่งจะปฏิเสธไปอารมณ์ของฉัตรฤดียิ่งไม่ดี“เพล้ง”เสียงดังขึ้นวางแก้วน้ำในมือวางลงบนโต๊ะโดยแรง“หนูจรินทร์ลุงป้าดูแลเธออย่างดีนึกไม่ถึงว่าหนูจะเป็นคนเนรคุณแบบนี้！” จรินทร์ส่งเสียงตอบโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ว่า“หนูเป็นยังไง？หน้าของเธอไม่ใช้หนูเป็นคนทำ！” เมื่อวานตอนที่กชกรถูกยกออกไปถึงแม้ใบหน้าแดงอยู่บ้างแต่ว่าต้องหนักหนาเหมือนกับตอนนี้อย่างแน่นอนยิ่งไม่บวมออกมา แต่ว่าตอนนี้นอกจากจะแดงก่ำแล้วยังบวมขึ้นมาใกล้รอบตาและปากที่ผ้าพันแผลพันไม่ถึงล้วนปรากฏเป็นสีแดงก่ำ จรินทร์รู้สึกสงสัยในเรื่องนี้ เธอคิดว่ากชกรก่อนที่จะมาฟ้องเธอกับพ่อแม่ไม่แน่ว่าหักใจอำมหิตลงมือทำร้ายตนเองจนตกอยู่ในสภาพคล้ายผีแบบนี้ ฉัตรฤดีเห็นเธอไม่ยอมรับผิดจึงพูดขึ้นด้วยความโกรธว่าหนูแกล้งน้องสาวจนมีสภาพแบบนี้แล้วยังไม่ยอมรับผิดอีกเหรอ？วันนี้ป้าขอบอกไว้ณที่ตรงนี้เลยว่าในเมื่อป้ากล้าพากชกรมาด้วยตนเองก็ต้องมั่นใจว่าหนูเป็นคนทำหนูยังจะดื้อด้านไม่ยอมรับอีกเหรอ？” อารมณ์ของฉัตรฤดีคุกรุ่นอย่างมากน้ำลายกระเด็นลงบนโต๊กาแฟเต็มไปหมดมณีจันทร์รีบเอากระดาษทิชชู่เช็ดโต๊ะ“น้องสะใภ้ใจเย็นๆให้ฉันถามหนูจรินทร์ดูก่อน。” พูดจบก็หันไปทางจรินทร์จ้องมองเธอเขม็ง“หนูจรินทร์ที่แท้เกิดอะไรขึ้น？น้องสาวของหนูของให้ทำอะไรผิดพวกเธอสองคนก็ไม่ควรตีกันมีเรื่องอะไรที่ไม่สามารถตกลงกันได้เหรอ” จรินทร์ทำปากเบี้ยวพูดขึ้นเสียงเบาว่า“แม่ค่ะหนูไม่รู้จริงๆค่ะว่าทำไมศีรษะของเธอถึงได้บวมขึ้นมาเรื่องที่เธอทำนั้นผิดก็จริงแต่ว่าเมื่อวานพูดให้กชกรเพียงแค่ไม่กี่คำ” คำพูดของเธอเพิ่งจบลงกชกรทำเสียงอู้อี้อู้อี้ลักษณะท่าทางแบบนั้นคล้ายกับว่าได้รับความไม่ยุติธรรมจึงรีบแสดงอาการเพื่อต้องการอธิบาย ทั้งหัวของกชกรมีผ้ากอซพันโดยรอบขณะพูดไม่ไดรับความสะดวกอย่างมากดังนั้นตั้งแต่เข้าห้องมาได้แต่นั่งอยู่ที่ตรงนั้นเป็นฉากหลัง ในเวลานั้นในที่สุดเธอก็อดรนทนไม่ได้เปิดผ้าพันแผลที่ปากออกเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า“หนูไปหาผู้ชายคนนั้นต้องบอกให้เขาอย่าได้คุกคามยุ่งเกี่ยวกับพี่สาวพี่สาวกลับตีหนู” ศีรษะของกชกรบวมเหมือนหมูแม้แต่พูดยังไม่ชัดเจนติดติดขัดขัดต้องเสียแรงไปมากมายถึงพูดประโยคนี้จบลงได้ เธอเข้าใจความคิดของปรพลเป็นอย่างดีรู้ดีว่าเมื่อพูดอย่างนี้แล้วปรพลจะต้องไม่โทษตนเองแน่นอน ไม่ใช้เพียงแค่นั้นยังเอาความโกรธทั้งหมดไปลงที่จรินทร์ นี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการพวกเธอสองพ่อลูกดีที่สุดคือทะเลาะกันเองยิ่งทะเลาะรุนแรงยิ่งดี เหมือนกับที่กชกรคิดปรพลได้ฟังคำพูดของเธอแล้วก็เชื่อไปถึงแปดส่วนยิ่งเห็นศีรษะที่บวมขึ้นสูงของกชกรในใจยิ่งรู้สึกทนไม่ได้ในเวลานั้นยิ่งโกรธที่ลูกของตนเองกระทำการไม่รู้จักหนักเบา เขาตบลงไปที่โต๊ะเต็มแรงลุกขึ้นยืนมองไปทางจรินทร์พูดว่าเมื่อก่อนลูกไม่ใช่บอกว่าจะจัดการความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนั้นโดยเร็วไม่ใช่เหรอ？ทำไมจนถึงตอนนี้ยังวิ่งไปหาผู้ชายคนนั้นอีก？ยังเพื่อคนนอกตีน้องสาวตัวเอง？” จรินทร์ยิ้มอย่างเย็นชา“พ่อเชื่อที่เธอพูดเหรอค่ะ？ถ้าหนูบอกว่าเธอหลอกพ่อล่ะ？” ฉัตรฤดีไม่รอให้ปรพลพูดเหมือนกับถูกน้ำมันราดลงบนกองไฟ“ผู้ชายคนนั้นเป็นแค่นักเลงคนหนึ่งหนูจรินทร์ทำไมถึงตัดเขาไม่ได้ฉันคิดว่าปัญหาคงจะอยู่ที่เมื่อเย็นวานเรื่องหมึกชิ้นนั้นแน่นอน！” เธอเป็นแบบนี้“ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเราพูดถึงเรื่องการซื้อหมึกให้กับลูกกชกรหนูจรินทร์ไม่ใช่โกรธลูกกชกรแล้วเหรอผู้ชายคนนั้นเป็นเพียงแค่ข้ออ้างพูดถึงที่สุดยังคงเป็นเพราะลูกกชกรต้องการหมึกชิ้นนั้นหนูจริทร์ถึงได้ลงมือตบตีลูกกชกร！” ปรพลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟคำพูดของฉัตรฤดีเหมือนพูดในสิ่งที่เขาคิดไว้นึกถึงเมื่อเย็นวานลักษณะท่าทางที่ไม่ยินยอมของจรินทร์ก็โกรธจนโดยไม่รู้สาเหตุขึ้นมา“ลูกกับน้องโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็กความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสองคนยังสู้หมึกชิ้นหนึ่งไม่ได้เหรอ！ถึงได้ไปแก้แค้นน้องสาวของตนเอง？ลูกจรินทร์เธอทำให้พ่อผิดหวังจริงๆ！” ปรพลกล่าวโทษโดยไม่แบ่งแยกผิดโทษครั้งนี้แต่ละประโยคแทงเข้าไปในใจของจรินทร์จนรู้สึกเจ็บปวด เมื่อก่อนความสงสัยที่มีต่อพ่ออยู่ดีๆก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่ต้องการเข้าใจเรื่องที่พ่อดีต่อกชกรแต่ทุกครั้งที่พ่อเผชิญกับเรื่องที่เกี่ยวข้องกับกชกรมักจะลำเอียงจนเกินไป ยกเรื่องของณภัทรที่มีคนใหม่ในครั้งก่อนมาพูดถึงแม้แต่แม่ยังเกิดความสงสัยแต่พ่อกลับปกป้องกชกรอย่างไร้เหตุผล การปกป้องที่ออกนอกหน้าแบบนั้นเหมือนกับเป็นสิ่งที่ตนเองต้องทำคล้ายกับไม่ต้องคิดมากความกชกรไม่มีความผิดเป็นเรื่องที่ชอบด้วยเหตุผล ยังมีเมื่อสักครู่ความรู้สึกแรกของพ่อคือไม่ได้สงสัยในคำพูดของกชกรกลับกันคือไม่มีความสงสัยในคำพูด พ่อเอาความเชื่อมั่นในกชกรมากมายถึงเพียงนี้มาจากไหน?ใจกว้างถึงเพียงนี้มาจากไหน? อาการตามใจแบบนั้นยังมากว่าลูกสาวของตนเองอีก โกรธจนจรินทร์พูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อมว่า“ระหว่างหนูกับเธอตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีมิตรภาพใดๆถ้าเธอคิดว่าหนูเป็นพี่สาวจะต้องไม่แย่งแฟนของหนู！” สำหรับเรื่องความลำเอียงของปรพลมณีจันทร์รู้สึกได้ผลักปรพลครั้งหนึ่งเรื่องราวยังไม่ชัดเจนคุณอามรณ์รุนแรงนี้ไปทำไม？รอฟังดูว่าจรินทร์จะพูดว่ายังไง” มณีจันทร์คิดมาโดยตลอดว่าฉัตรฤดีไม่ใช่คนดีอะไรถ้าจะให้ตัดสินเรื่องตรงหน้าแน่นอนว่าเธอเชื่อลูกสาวของตนเองมากกว่า