บทที่88 สับสนวุ่นวาย（2）

บ๗ที่88 สับสนวุ่นวาย（2） ฉัตรฤดีเมื่อพูดยุงแบบนี้ปรพลสีหน้าเคร่งขรึมลงในทันที ทางด้านจรินทร์เหมือนถูกไฟแห่งความโกรธสุ่มหัวเสียงดังปฏิเสธอย่างไม่แยแสสิ่งใดว่า“ต้องการให้ฉันขอโทษไม่มีทาง！ โกรธจนปรพลเกิดความลืมตัวฝ่ามือนั้นตบลงไปอย่างไม่รู้ตัว “เพี้ยะ”เสียงดังขึ้น。 เงาของคนผู้หนึ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วยืนบังไว้ตรงหน้าของจรินทร์ เห็นมณีจันทร์ก้าวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็วรับฝ่ามือนั้นแทนจรินทร์ มือของปรพลที่ตบลงไปพริบตากระทบลงบนแขนของมณีจันทร์ที่ยกขึ้นบังไว้ จรินทร์เงยศีรษะขึ้นมองดูปรพลอย่างคิดไม่ถึง “นี่พ่อ”จะตีตนเองจริงๆ ถ้าไม่ใช่แม่ช่วงเวลาคับขันเข้ามาได้อย่างทันเวลาฝ่ามือนั้นเธอคงหลบไม่พ้นแน่ๆ เธอดวงตาเปิดกว้างข้างในนั้นมีน้ำค่อยๆก่อตัวเอ่อล้นออกมา ปรพลมองดูจนหลุบสายตาลงพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า“ใครบอกให้ลูกไม่เชื่อฟังบอกให้ลูกขอโทษคุณป้าลูกทำไมไม่ขอโทษ！” ที่จริงปรพลรู้สึกข่มขืนในใจ ฝ่ามือนั้นที่ตบลงไปเขาก็เสียใจในทันทีพันไม่ควรหมื่นไม่ควรไม่ควรลงมือกับลูกสาวของตนเอง แต่ว่าเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวภรรยาพี่กับหลานสาวกำลังดูอยู่ด้านข้างไม่เข้มงวดบ้างจะได้อย่างไรตอนนี้ต่อให้เจ็บปวดใจมากเพียงไรก็ต้องแสดงสีหน้าให้เข้มแข็งเพื่อสยบสถานการณ์ไว้ น่าเสียดายฝ่ามือนั้นที่เขาตบลงไปทำให้จิตใจของจรินทร์แตกสลายลงจ้องดูปรพลด้วยสายตาแดงก่ำ“ในวันนี้ถึงอย่างไรหนูก็ไม่ขอโทษ！เพราะไม่ใช่ความผิดของหนูพวกเขากล่าวโทษโดยไม่เป็นความจริงทำไมหนูต้องขอโทษ！” “เธอ”ปรพลโกรธจนพูดไม่ออก。 “แม่ค่ะแม่ถอยไปอย่างมากก็ให้พ่อตบหนู！” พ่อลูกทั้งสองเป็นแบบนี้มณีจันทร์ทนดูต่อไปอีกไม่ไหวออกแรกผลักปรพลถอยไปดึงจรินทร์เข้ามาอ้อมกอดปกป้องไว้“ปรพลคุณทำเกินไปแล้วน่ะ！จรินทร์อายุสิบเก้าแล้วต่อทำให้เรื่องผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่เทียมฟ้าเพียงไหนคุณก็ไม่ควรตีเธออีกทั้งเรื่องนี้ก็พูดกันยังไม่ชัดเจน！” มณีจันทร์แน่นอนว่าต้องสนับสนุนลูกสาวของตนเองอยู่แล้วแต่ว่าเมื่อสักครู่ได้ฟังเหตุผลก่อนหลังเธอคิดเรื่องราวค่อนข้างมีความซับซ้อนไม่สามารถทำให้ชัดเจนได้ในเวลาอันสั้น หนูจรินทร์บอกว่าตนเองที่สาดนมปั่นใส่ศีรษะของกชกรเพราะกชกรแทะโลมผู้ชายก่อน ในเมื่อเป็นแบบนี้บวกกับคราวที่แล้วเรื่องที่แอบคบกันกับณภัทรกชกรตั้งแต่ไหนแต่ไหรมามักแสดงออกต่อหน้าผู้ใหญ่เหมือนดังคนได้รับการศึกษาจึงเป็นที่น่าสงสัยอย่างยิ่ง อีกอย่างผู้ชายที่เป็นเหตุให้พวกเธอเกิดข้อขัดแย้งจนสาดนมปั่นคนนั้นคือใคร? คือณภัทรหรือว่าเป็นคนนั้นที่จรินทร์เพิ่งจดทะเบียนด้วย?แล้วกชกรไปแทะโลมได้อย่างไร? จุดข้อสงสัยเหล่านี้ต้องการการพิสูจน์ไม่ใช่เรื่องราวที่เรียบง่ายสามารถสันนิษฐานได้ว่าระหว่างนั้นต้องมีข้อบาดหมางมากเพียงไร สะวิทแลนเป็นโรงแรมหรูห้าดาวระดับสูงถึงเพียงนั้นต้องมีความเป็นมาไม่ธรรมดาเป็นไม่ได้ที่จะใช้กล้องวงจรปิดจับภาพเด็กๆทั่วไปอย่างพวกเธอ ทางด้านปรพลมีนิสัยมุทะลุพอฟังจรินทร์ยอมรับว่าสาดนมปั่นใส่อารมณ์โกรธก็พุ่งขึ้นมา ปรพลถูกมณีจันทร์พูดขึ้นมาแบบนี้กลับได้สติในใจจิตใจเกิดความสำนักเสียใจขึ้น สีหน้าโกรธเกรี้ยวสงบลงไปบ้างพูดอย่างดื้อดึงว่า“เธอก็ไม่ดูว่าลูกทำให้ผมโกรธขนาดนั้นเติบใหญ่แล้วก็ปีกกล้าขาแข็งคำพูดของคนเป็นก็ไม่ฟัง！” จรินทร์ตอบกลับด้วยเสียงเย็นชาว่า“หนูขอยืนยันคำเดิมหนูไม่ผิด！” มณีจันทร์ได้แต่ยอมถอยก้าวหนึ่งพูดว่า“จรินทร์หนูกลับไปที่ห้องก่อนน่ะเรื่องทีเหลือเดียวแม่จัดการเอง” เพิ่งพูดจบเสียงของกชกรกลับดังขึ้นมาว่า“แม่ค่ะหนูเจ็บ” ฉัตรฤดีครั้งนี้นับว่าหาโอกาสแสดงพบแล้วรีบเปลี่ยนสีหน้าร้องขึ้นอย่างตกใจว่า“โถ่วววกชกรของแม่หนูเป็นอะไรไปลูกเจ็บตรงนี้หรือว่าเจ็บตรงนี้？ไม่ต้องกังวลน่ะลูกทนอีกหน่อยนะจ่ะไม่ต้องกลัวแม่จะเรียกว่ายุติธรรมคืนให้กับหนูให้ได้” ปรพลฟังคำพูดเหล่านั้นของฉัตรฤดีแล้วก็ไม่ต้องการอนุญาตให้จรินทร์กลับห้องอีกพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า“มณีจันทร์คุณไม่อาจตามใจลูกแบบนี้！จะไปไหนไม่ได้ต้องขอโทษกชกรก่อนแล้วค่อยว่ากัน！” จรินทร์เงยหน้าพูดอย่างไม่ยินยอมว่า“หนูไม่ขอโทษ” “นี้แก！”ปรพลโกรธจนดวงตาแทบแตกสลาย“ให้โอกาสเธออีกครั้งหากไม่ขอโทษก็จงออกไปจากบ้านนี้ซะต่อไปไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่ออีก！” “ไม่เรียกก็ไม่เรียก！”จรินทร์สบัดมือของมณีจันทร์ออกวิ่งออกไปทางห้องของตนเองอย่างรวดเร็วเปิดตู้เสื้อผ้าเปิดกระเป๋าเดินทางโยนเสื้อผ้าพวกนั้นลงไปในกระเป๋าโดยไม่แบ่งแยก ในเมื่อพ่อมีความต้องการเช่นนี้งั้นเธอต่อให้อยูในบ้านต่อไปก็ต้องอยู่อย่างอดสูสู้ย้ายออกไปยังจะดีกว่า ไม่นานหลังจากนั้นจรินทร์เก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางเรียบร้อยดึงที่ลากขึ้นลากกระเป๋าเดินออกไป แต่เดิมต้องการพูดคำพูดเจ็บแสบสักคำก่อนไป แต่ว่าพอเงยหน้าขึ้นมองมองเห็นมณีจันทร์มีสีหน้าแสดงความทุกข์คล้ายกับจะร้องไห้ออกมาทำให้จริทร์ควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่อยู่ต้องพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือว่า“แม่ค่ะต่อไปหนูย้ายออกไปแล้วแม่ต้องดูแลรักษาสุขภาพตัวเองดีๆนะคะ。” พูดจบลากกระเป๋าเดินทางเตรียมจะออกไปเธอกลัวว่าหากพูดต่อไปจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มณีจันทร์ดวงตาแดงก่ำรีบยกมือขึ้นปาดดวงตาส่งเสียงห้ามไว้ว่า“จรินทร์ลูกอย่าไปเลยน่ะ！”