บทที่90 ยอดคน（1）

บ๗ที่90 ยอดคน（1） ชายหนุ่มยังไม่ได้เอ่ยปากพูดกลับพบเห็นจรินทร์ที่อยู่ด้านหลังมณีจันทร์ตกใจหน้าถอดสียกมือขึ้นชี้ไปที่ชายหนุ่มคนนั้นปากคล้ายกำลังอมไข่ไก่ต้มทั้งใบ“ชโนคุณทำไมคุณถึงมาได้？” ชโนดมมาด้วยตนเองเป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึง เขาไม่เพียงแต่มาด้วยตนเองยังพาคนอีกคนหนึ่งมาด้วย ผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังชโนดมห่างออกไปครึ่งก้าวไม่ใช้เป็นผู้จัดการโรงแรมที่เมื่อวานเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยออกมาให้เอากชกรออกไปหรอกหรือ แต่ชโนดมให้ชเนตร์มาที่บ้านตนเองก็ไม่ถือว่าเป็นอะไรทำไมตนเองก็มาด้วยล่ะ บ้านของเธอตอนนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้วถ้าพ่อแม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเธอล่ะก็ไม่รู้ว่าจะวุ่นวายถึงระดับไหน คิดไปเธอส่งสายอ้อนวอนไปให้ชโนดมอย่างช่วยไม่ได้ ใครจะรู้ว่าชโนดมไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อยแม้แต่สายตามองมาให้เธอก็ไม่มีแต่กลับเอียงตัวหลบให้ผู้จัดการเชตร์เดินเข้ามาก่อน “อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนูจรินทร์”ผู้จัดการชเนตร์ผงกศีรษะยิ้ม ทักทายกันเสร็จสิ้นผู้จัดการชเนตร์ล้วงนามบัตรออกมาจากในอกใบหนึ่งส่งไปให้กับปรพล“คุณปรพลสวัสดีครับขอแนะนำตัวสักหน่อยน่ะครับผมเป็นผู้จัดการล๊อบบี้ของโรงแรมสะวิทแลนเมื่อวานนี้คุณหนูจรินทร์อยู่ที่โรงแรมของผมได้รับความตระหนกผมในวันนี้เป็นตัวแทนของโรงแรมมาเพื่อเยี่ยมเยียนเป็นพิเศษเพื่อแสดงความเสียใจต่อคุณหนูจรินทร์” พูดจบค่อยหมุนตัวหันกลับไปแนะนำชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังด้วยความนอบน้อมว่า“ท่านนี้คือหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมของพวกเราคุณชโนดมครั้งนี้ที่มาก็เพื่อแสดงความเสียใจต่อคุณหนูจรินทร์” ที่แท้เป็นหัวหน้าของพวกเขามิน่าล่ะถึงดูมีราศีถึงเพียงนี้ ปรพลหันไปผงกศีรษะต่อชโนดมเป็นการแสดงการทักทาย จากนั้นจึงยื่นไปรับนามบัตรจากผู้จัดการชเนตร์ก้มศีรษะมองดูสักครู่แล้วเงยขึ้นไปถามว่า“โรงแรมสะวิทแลน？” เมื่อสักครู่จรินทร์พูดด้วยตนเองแล้วว่าเมื่อวานไปที่โรงแรมนี้มา เพียงแต่ผู้จัดการชเนตร์บอกว่าจรินทร์ได้รับความตระหนกหมายความว่าอย่างไรหรือว่าภายในยังมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่ “ใช่แล้วครับ”ผู้จัดการหวังพูด มณีจันทร์พอฟังว่ามาเพื่อแสดงความเสียใจรีบตัดบทคำถามของปรพลเชิญคนเข้าไปนั่งข้างในว่า“คุณชโนดมพวกคุณเกรงใจเกินไปแล้วทุกคนที่มาล้วนเป็นแขกเชิญเข้ามานั่งด้านในก่อนน่ะ” ชโนดมหันไปมองมณีจันทร์ยิ้มขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่เกรงใจเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟา จรินทร์จ้องมองไปที่ชโนดมครั้งแรกที่มาบ้านของตนเองเขากลับทำตัววางอำนาจถึงเพียงนี้ไม่รู้จักเกรงใจบ้างเหรอ? ทางด้านหลังผู้จัดการชเนตร์ติดตามมาด้วยวัยรุ่นสองคนขนย้ายของขวัญชิ้นเล็กชิ้นใหญ่เข้ามาในห้อง “โอ้ยยพวกคุณนี้คือ”ฉัตรฤดีอดไม่ได้ต้องอ้าปากค้างสิ่งของพวกนี้มากเกินไปหรือเปล่า รังนกรากหญ้าโสมน้ำผึ้งโรงแรมสะวิทแลนนี้ช่างร่ำรวยจริงๆ เธอลองคำนวณนับดูสิ่งของเหล่านี้ไม่มีเงินสี่ห้าหมื่นคงซื้อไม่ได้ แค่รังนกกล่องนั้นอย่างน้อยก็ราคาหนึ่งหมื่นห้าพันยิ่งไมต้องพูดรากหญ้าที่ละเอียดอ่อนเท่านิ้วมือนั้นโสมที่ใหญ่เท่าข้อแขนเป็นของที่มีราคาสูงทั้งนั้น ผู้จัดการชเนตร์กล่าวอย่างถ่อมตนว่า“ขอโทษครับของเอามาเยอะไปสักหน่อยชั้นล่างยังมีอีกแต่ว่าสามารถปล่อยให้พวกเขาย้ายไปพวกเรามาคุยธุระกัน” เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆมณีจันทร์มองออกแล้วว่าคุณชโนดมคนนั้นมีฐานะที่สูงส่งไม่เบาไม่สนใจสอดมือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องราวเล็กน้อยเหล่านี้คนที่จัดการปัญหาคือผู้จัดการชเนตร์ที่ดูไปหน้าตาเรียบเนียนหล่อเหลาคนนั้น ดังนั้นจึงเพียงยกน้ำชามาต้อนรับชโนดมเวลาพูดกลับพูดกับผู้จัดการชเนตร์ “ผู้จัดการชเนตร์เชิญคุณนั่งลงก่อนนั่งแล้วพวกเราค่อยสนทนากันพวกเราก็สงสัยว่าเมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” ผู้จัดการชเนตร์กล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาทชโนดมนั่งที่โซฟาเขาจะกล้านั่งได้ยังไงรีบดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งมาแล้วนั่งลงเปิดปากพูดขึ้นว่า“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้รับความสนใจอย่างมากจากผู้บริหารโรงแรมของเราสำหรับการถูกทำร้ายของคุณหนูจรินทร์พวกเราต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งวันนี้สิ่งของเหล่านี้ที่ได้นำมาเป็นเพียงสิ่งของแสดงความเสียใจคุณหนูจรินทร์หากว่ามีตรงไหนที่ไม่พอใจโรงแรมของพวกเราจะขอรับผิดชอบจนถึงที่สุด” ปรพลพอได้ยินดังนั้นเกิดความสับสนขึ้นทนไม่ได้ต้องสอดปากขึ้นถามว่า“ผู้จัดการชเนตร์มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่？จรินทร์ของพวกเราเป็นอะไร？ทำไมโรงแรมของพวกคุณ” ฉัตรฤดีที่อยู่ด้านข้างเริ่มรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเริ่มนั่งอย่างไม่สงบขมวดคิ้วพูดขึ้นเบาๆว่าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าค่ะ，จรินทร์โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วเธอจะได้รับความไม่เป็นธรรมอะไรได้” กชกรฉวยโอกาสลุกขึ้นยืนก้มศีรษะลงเขย่ามือของฉัตรฤดีพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า“แม่ค่ะหนูเจ็บไม่สบายมากเลยพวกเรากลับบ้านกันเถอะ” กชกรคิดไม่ถึงจริงๆว่าชโนดมจะมา เธอไม่รู้ว่าว่าชโนดมจำตนเองได้ไหมแต่ว่าอยู่ต่อหน้าเขาเธอมีความรู้สึกว่าหน้าของตนเองเหมือนตกไปอยู่บ้านของคุณยาย