ตอนที่ 93 รู้ว่าเธอกำลังเล่นละคร(1)

ต๭นที่ 93 รู้ว่าเธอกำลังเล่นละคร(1) จรินทร์ รู้ไส้รู้พุงรู้ว่า กชกรกำลังเล่นละครอยู่ ชนนน เป็นคนที่ซื่อคนหนึ่ง ไม่คิดไม่ฝันว่าฉัตรฤดีและกชกรสองแม่ลูกจะแสดงละครได้เก่งเพียงนี้ มองเห็นท่าทางกระโจนเข้าไปแบบนั้นของฉัตรฤดี นึกว่า กชกรได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจจริงๆ ถึงกับเป็นลมล้มฟุบไปเลย ลืมเรื่องขัดแย้งก่อนหน้าทิ้งไป รีบคว้าโทรศัพท์ กด 191 “ ทุกคนอย่าตกใจ เดี๋ยวฉันจะเรียกรถพยายาบาลตอนนี้แหละ” ฉัตรฤดีรีบห้ามเธอไว้ “ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันไม่อยากจะรบกวนพวกเธอ เดี๋ยวฉันพากชกรไปโรงพยาบาลเอง” พูดพลาง จับแขนทั้งสองข้างของกชกรพลาง แล้วลากดึงเธอขึ้นมา แล้วก็แบกเธอขึ้น รีบสาวเท้าก้าวออกไปด้านนอก ชนนนจะวางใจได้อย่างไร รีบสาวเท้าไปเปิดประตูใหญ่ให้ “ เดี๋ยว ฉันหยิบตังค์ก่อน จะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนพวกคุณ” จรินทร์ใช้สายตาเย็นชาลอบมองอยู่ข้างหลังเงียบๆ ได้ยินแม่ตัวเองพูดแบบนั้น อดไม่ได้ที่ได้พูดแทรก “ แม่ แม่จะไปทำไม คุณน้ากับกชกร เขาอยากจะกลับไปอย่างสง่าถึงได้เป็นลมล้มไปแบบนั้น แม่น่าจะปล่อยเขาไปนะ” ชนนนได้ฟังดังนั้นถึงกับชะงัก ค่อยๆก้าวเท้าไปหาฉัตรฤดีอย่างช้าๆ ฉัตรฤดีสีหน้าใกล้จะเปลี่ยนสีเข้าไปทุกที แต่ในใจกลับว่างเปล่า ไม่กล้ารั้ง รีบบึ่งลงบันได “ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันพกเงินติดตัวมา งั้นฉันไปละนะ ชนนน ปรพลสายตาบ่งบอกถึงความสับสน มองฉัตรฤดีที่กำลังแบกกชกรไป จนกระทั่งฉัตรฤดีแบกเธอหายไปจากมุมบันได จึงหันหน้ากลับมา พูดแบบอึดอัดว่า “ จรินทร์ เรื่องนี้ พ่อโทษลูกผิดไป ลูก............................” จรินทร์ตั้งใจจะให้ไม่ให้ปรพลพูดประโยคนั้นจบ ก็เดินหนีเข้าไปยังห้องรับแขก พูดแบบกระตือรือร้นกับชโนดมว่า “ขอบใจเธอนะ คุณชโนดม ถ้าไม่ได้คุณกับคุณชเนตร์ ฉันคงโดนไล่ตะเพิดออกจากบ้านไปแน่” ปรพลยืนอยู่ข้างๆ สีหน้ายิ่งถอดสี ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ แต่จรินทร์กลับทำเหมือนไม่เห็นปรพลยืนอยู่ตรงนั้น ได้แต่ยิ้มกับชโนดม ชโนดมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ในที่สุดก็เหลือบมองมาที่จรินทร์ และพูดว่า “อย่าได้เกรงใจ” “เอ่อ ใช่ คุณชเนตร์ กล้อง CCTV เราย้อนดูได้ไหม” ชนนน ยังสงสัยอยู่กับเรื่องนี้ ปรพลกลับพูดว่า “ คุณชเนตร์ กล้อง CCTV เราไม่ดูแล้วหละ เราเชื่อใจจรินทร์” จรินทร์ทำหน้านิ่ง ไม่พูดอะไร ตอนนี้กลับเชื่อตัวเองแล้ว ก่อนหน้านี้ไปทำอะไรอยู่ ถ้าวันนี้ชโนดมไม่มา คุณพ่อน่าจะยอมศิโรราบร้อยเปอร์เซนต์ไม่ว่าฉัตรฤดีกับกชกรจะว่ายังไงคงต้องทำตามที่เขาว่ามาหมด ชเนตร์ยืนยันอีกครั้ง “พวกคุณไม่ดูแน่แล้วใช่ไหม” “ไม่แล้ว” ปรพลโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ดูแล้วจริงๆ ชโนดมมองบน พร้อมกับกวาดสายตามองชเนตร์ครู่นึง ชเนตร์สายตาแหลมคมยิ่งกว่าอะไร มองเห็นสถานการณ์แบบนั้น จึงพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ยังมีงานค้างที่รอสะสางอีกเพียบเลย” ปรพลกับชนนนรีบลุกขึ้นยืนเพื่อรับการบอกลา อยากให้ชเนตร์นำสิ่งของที่ถือมาวันนี้กลับไปด้วย สิ่งของเหล่านั้น ดูท่าน่าจะมีราคาอยู่ไม่น้อย ชนนนกับปรพลถึงแม้จะเป็นคนธรรมดาสามัญทั่วไป แต่ไมใช่คนที่ชอบเอารัดเอาเปรียบคนอื่น โดยเฉพาะชนนน เธอทำงานอยู่กับมูลนิธิ เป็นคนที่บริจาคสิ่งของให้คนมาโดยตลอด จะให้เธอรับสิ่งของที่มูลค่ามากมายที่ไม่ใช่ของของเธอ เธอคงรู้สึกไม่ดีแน่นอน เปรยขึ้นยื้อชเนตร์ไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ “คุณชเนตร์ ของพวกนี้จรินทร์คงรับไว้ไม่ได้ เธอเพิ่งจะเป็นโตผู้ใหญ่ได้ไม่นาน พวกโสมอะไรพวกนี้ ผ่านไปอีกสักยี่สิบปี เธอก็คงยังไม่ได้ใช้ ความปรารถนาของคุณเราขอรับไว้ด้วยใจ แต่สิ่งของคุณเอากลับไปเถอะ” ชเนตร์ไม่กล้าที่จะตัดสินใจเองโดยพละการ แต่ศิลปะด้านวาจาใช่ว่าจะเป็นรอใคร เขาพูดแค่สองสามประโยคก็ทำให้ชนนนรู้สึกละอายใจแล้ว “ผม .............ชเนตร์ กว่าจะขึ้นตำแหน่งเป็นผู้จัดการได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าคุณไม่รับสิ่งของเหล่านี้ไว้ ผมไม่รู้จะบอกกับเจ้านายผมว่ายังไง........” ชนนนจะเดาไม่ออกได้อย่างไร เห็นแก่หน้าเจ้านายของชเนตร์ไม่อยากให้เขาลำบากใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ของเรารับไว้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณพวกคุณจริงๆ.......” ชเนตร์ยกมือขึ้นบอกปัด “ ไม่เลย ไม่เลย ผมต้องขอบคุณคุณชโนดม เป็นคนดูแลทั้งหมดครับ” สรรเสริญเยินยอกันยกนึง ชเนตร์อาศัยจังหวะที่ชนนนยังไม่ทันระวังตัว เปิดประตูแล้วกล่าวอำลา เมื่อชเนตร์กลับไปแล้ว ชนนนหันกลับมาขอบคุณชโนดมอีกครั้ง ปรพลอาศัยจังหวะที่จรินทร์ยังอยู่ในภวังค์ เดินเข้าหาไปอีกครั้ง “จรินทร์ลูก.........................”