ตอนที่ 94 รู้ว่าเธอกำลังเล่นละคร(2)

ต๭นที่ 94 รู้ว่าเธอกำลังเล่นละคร(2) เพิ่งจะเปิดหัวเรื่องไป สีหน้าของจรินทร์ก็เริ่มเย็นชาขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับสาวเท้ากลับเข้าไปห้องตัวเอง ปิดประตูลง “แม่ หนูไปนอนพักก่อนนะคะ” “ อ๋อ จ้า .....................” ชนนนมองหน้าปรพล สายตาที่มองมาบ่งบอกว่า “สมหน้าหน้า” ไม่เชื่อลูกสาวตัวเอง เป็นไงละ จริงๆแล้วในใจของชนนนเต็มไปด้วยอารมณ์โมโห โดยเฉพาะจังหวะที่กชกรเป็นลมล้มพับไป เมื่อจรินทร์สะกิด ชนนนถึงรู้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ความจริงคือฉัตรฤดีเห็นท่าไม่ดี ถึงได้หาวิธีหลบหลีก ด้วยการให้ลูกสาวแสร้งเป็นลมล้มพับเป็นข้ออ้าง ตัวเองเกือบเชื่อว่าฉากละครโกหกฉากนั้นเป็นเรื่องจริง ปรพลถึงขนาดตำหนิลูกสาวตัวเองเพื่อเรื่องนี้ จะไม่ให้ชนนนไม่โมโหได้อย่างไร แต่เพื่อเห็นแก่หน้าชโนดม ชนนนจึงไม่ได้โทษสามีตัวเอง พูดปนยิ้มว่า “ คุณชโนดม มีอะไรที่ยังไม่ได้สะสางไหม“ คุณชเนตร์ก็ขอตัวกลับแล้ว ทำไมคุณยังอยู่ ต่อหน้าชนนน ชโนดมวางตัวสุภาพเก็บสีหน้าท่าทางเย็นชา สีหน้าดูอ่อนโยนลงอย่างมาก ได้ยินดังนั้น เขารีบผลุดลุกขึ้นมาจากโซฟา ยืดอกตรงขึ้น หันหน้าเข้าไปมองห้องนอนห้องนั้นแว๊บนึง พร้อมกับพูดเสียงอ่อนๆว่า “ถ้าพวกคุณเชื่อในตัวผม ผมจะเข้าไปโน้มน้าวเธอให้” เอ๋อ ตัวสูงแฮะ น่าจะเกือบร้อยแปดสิบเจ็ด แปดสิบแปดน่าจะได้ ไม่เพียงแค่รูปร่างสูงใหญ่ แต่หน้าตาดูดีมีสง่า การพูดจาก็สุภาพ ชนนนแอบมองและชอบเขาอยู่ในใจลึกๆ เมื่อถึงวัยน์นี้ของชนนน มองเห็นหนุ่มน้อยผู้มีเสน่ห์คนนี้ อดไม่ได้ที่จะถามนู้นถามนี่ ทางที่ดีเป็นแม่สื่อแม่ชักจะดีกว่า จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “คุณชโนดม แต่งงานหรือยัง “ ชโนดม พูดอย่างเบาๆพร้อมกับยิ้มอ่อนๆว่า “แต่งแล้วครับ” “อ๋อ” ชนนนเปรยออกมาแบบกึ่งผิดหวังอยู่เล็กน้อย ผู้ชายดีๆแบบนี้ ถ้าไม่ใช่มีเจ้าของแล้ว จรินทร์ของเธออาจจะน่าพิจารณา ชนนนเพิ่งรู้สึกผิดหวังเพียงชั่วครู่ก็กลับคิดได้ว่าผู้ชายดีๆแบบนี้ น่าจะมีคนมาดอมดมอยู่ไม่น้อย แต่งงานแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ชั่วประเดี๋ยวก็ปรับอารมณ์ได้พร้อมกล่าวว่า “ งั้นก็ขอบใจคุณชโนดมล่วงหน้า พวกคุณเป็นวัยเดียวกัน คุยกันน่าจะรู้เรื่องกว่า ยังไงฝากคุยกับจรินทร์แทนน้าๆหน่อยนะ เธออะไรก็ดีหมด ยกเว้นนิสัยดื้อรั้นเหมือนพ่อของเธอ” “อืม” ชโนดมพยักหน้า ก้าวขายาวๆของเขาสาวเท้าเข้าไปยังห้องนอนนั้น เปิดประตูเดินเข้าไป เอี้ยวตัว ปิดประตูลง มองเห็น เพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวน้อยนั่งหน้าเซ็งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม ก่อนหน้านั้นใบหน้ายังเต็มไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อเหลือบตาขึ้นมองเห็นชโนดมแว๊บแรก กลับทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าท่าทางดีใจและตื่นเต้นขึ้นมา เมื่อสักครู่จรินทร์ยังโมโหน้อยใจพ่ออยู่แล้วรีบเดินกลับเข้าห้องมา แต่เมื่อเข้ามาในห้องกลับรู้สึกเสียใจ เธอลืมไปสนิท ลืมว่าชโนดมยังอยู่ที่ห้องรับแขก ตอนนั้นยังอยากจะเดินออกจากห้องไป คิดได้ว่าตัวเองยังมีอารมณ์ขุ่นเคืองกับพ่ออยู่ ไม่อยากกลับไปเจอหน้าพ่อ จึงได้แต่นั่งโมโหอยู่ในห้องตัวเอง ลืมประเด็นของพ่อไป วันนี้จรินทร์จริงๆแล้วรู้สึกดีใจมากมาย ชโนดม มาได้จังหวะพอดี ขณะที่เธอกำลังถูกพ่อเข้าใจผิด กำลังถูกพ่อตำหนิและไม่เชื่อใจเธอ ในใจมีแต่ความโกรธและรู้สึกไร้พึ่งพิง เขากลับปรากฏตัวขึ้น ทำให้สถานการณ์พลิกกลับ ทำให้เธอได้รับการปลดปล่อย นึกถึงตอนที่ฉัตรฤดีกับกชกรหน้าตั้งหลบภัย เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างดีใจ ในใจกำลังตื่นเต้น จนลืมเรื่องอารมณ์ขุ่นเคืองไป เท้าเปล่าเหยียบลงไปยังเก้าอี้หมียืนขึ้น พร้อมใช้แรงกระโดด ไปยังหน้า ชโนดม อ้าแขนกว้าง ตอนแรกกะว่าจะให้อ้อมกอดกับชโนดมสักกอดใหญ่ๆ แต่เธอกลับมีอะไรที่ยังปลงไม่ลง กลับหุบแขนสองข้างเข้า เหลือเพียงเล็กน้อย กอดแนบแขนของชโนดม กอดแค่เพียงครู่ก็ปล่อยมือลง กล่าวด้วยน้ำเสียงของผู้มีชัยชนะ “เอ่อ วันนี้ขอบใจเธอมากที่ปรากฏตัว ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะมาด้วยตัวเอง คิดยังไงมาบ้านฉันหละเนี๊ยะ” เธอรู้สึกว่า วันนี้เป็นวันที่เธอตื่นเต้นดีใจยิ่งกว่าวันที่ได้รับเพชรเม็ดนั้นในห้องโถงอีก แหวนเพชรเป็นเพียงสิ่งของที่ไร้ชีวิต แต่คนที่มอบใหม่ กลับค่อยๆเดินเข้ามาอยู่ในหัวใจเธอ เห็นท่าทางดีใจของเธอ ชโนดมอดไม่ได้ที่จะยิ้ม พร้อมกับก้มหน้ามองดูเท้ายับยู่ยี่ของเธอ พูดเชิงตำหนิเล็กน้อยว่า “สวมถุงเท้าขึ้นมาดีๆ” “ไม่กลัว พื้นไม่เย็นเลยแม้แต่น้อย” จรินทร์ยิ้มกว้าง ชโนดมยิ้มอ่อน พร้อมกับลากเก้าอี้นุ่มตัวนั้นเข้ามา อุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้นุ่มนั้น จรินทร์วันนี้รู้สึกว่าชโนดมดูเตะตากว่าทุกวัน จนถึงขั้นรู้สึกว่านับถือชื่นชม ครั้งแรกที่เธอไม่ต่อต้าน ยอมให้ชโนดมอุ้มไปนั่งเก้าอี้อย่างว่าง่าย ชโนดมแปลกใจ จนต้องจ้องตาเธอครู่นึง แต่ก็ไม่พูดอะไร เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตากวาดไปรอบด้าน พินิจดูห้องนอนของเธอ ห้องนอนของจรินทร์พูดแบบไม่เวอร์เกินไป ว่าคือโลกแห่งสีชมพู หน้าต่างสีชมพู ผ้าปูที่นอนสีชมพู วอลล์เปเปอร์สีชมพู โคมไฟสีชมพู........