ตอนที่98 ทายถูก(3)

ต๭นที่ 98 ทายถูก(3) เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าเธอจะพาตัวเองลุกขึ้นจากพรม หยิบโทรศัพท์กดเบอร์หาชโนดม ก่อนนี้ทุกครั้งที่โทรชโนดม เสียงรอสายดังเพียงหนึ่งหรือสองครั้ง มากสุดไม่เกินสามวินาที ชโนดมก็จะรับสาย แต่วันนี้ ตู๊ดตู๊ดตู๊ด สิบกว่าครั้ง กว่าจะมีคนรับสาย จรินทร์อดไม่ไหวที่จะรีบเอ่ยขึน “ นี่ ชโนดม มีข่าวจะให้แจ้งใหคุณทราบ ฟังจบให้คุณรีบหาแนวทาง ไม่เช่นนั้นอาทิตย์หน้าเราซวยทั้งคู่แน่” วินาทีต่อมาเสียงที่ตอบกลับ กับไม่ใช่เสียงของชโนดมที่เธอร่ำหา แต่เป็นเสียงผู้หญิงที่ทรงเสน่ห์คนนึงตอบกลับมา ยิ้มเยาะอ่อนๆบวกกับน้ำเสียงที่ดูเย่อยิ่ง “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเลขาของคุณชโนดม ตอนนี้คุณชโนดมประชุมอยู่ ไม่สะดวกรับสาย มีอะไรฝากข้อความกับฉันได้นะคะ” เจ้าของเสียงนี้ จรินทร์จำได้แม่นยำ เสียงของนภสรเลขาของชโนดมที่เธอเคยเจอมาแล้วก่อนนี้ “เล่นอะไรอะ” จรินทร์บ่นอุบอิบ ไม่เข้าใจว่าก็แค่ประชุม ทำไมฝากโทรศัพท์ไว้กับเลขา ก็แค่เป็นใบ้ไปประเดี๋ยวเดียวเองเมื่อบ่ายนี้ แล้วเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย ก็เธอเป็นผู้หญิง ต้องรักษาหน้าของตัวเองแค่นั้น เขาคงไม่ได้โกรธจนถึงตอนนี้มั้ง ก็เลยไม่ยอมรับโทรศัพท์ นภสรเห็นเธอไม่พูดอะไร ก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง “หลังจากประชุมเสร็จคุณชโนดมมีงานอื่นที่สำคัญรออยู่นะคะ ถ้าคุณไม่มีอะไรเร่งด่วน ทางทีดีก็อย่าเพิ่งรบกวนเขาจะดีกว่า คุณก็รู้ว่าคุณชโรดม ใช่ว่าจะพบใครก็ได้ง่ายๆ.......” ไม่รู้ว่าทำไม พูดถึงประโยคนี้ นภสรหยุดเงียบไป แต่จรินทร์ทดฟังต่อไปไม่ไหว หยิบมือถือออกจากหู จ้องเขม็งมาที่หน้าจอแล้วกดวางสายไป คนอย่างจรินทร์คอมมอนเซนต์ค่อนข้างจะเที่ยงตรง ใครชอบหรือไม่ชอบเธอ เธอมองแว๊บเดียวก็มองออกแล้ว ก่อนนี้เธอเคยเจอนถสรครั้งหนึ่ง ครั้งแรกที่เธอสบตากับนภสรก็รู้ว่านภสรรู้สึกว่าเธอคือศัตรู นี่คือสิ่งจับต้องไม่ได้อย่างหนึ่งแต่เธอค่อนข้างจะอ่อนไหวกับเรื่องเหล่านี้จึงมองออก ประจวบเหมาะกับเธอเองไม่ชอบผู้หญิงที่พูดเสียงเล็กเสียงน้อย ทำท่าทำที น้ำเสียงของนถสรเมื่อตะกี้ทำให้เธอได้ยินถึงกับขนลุกขนพอง ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรกับนภสร รีบตัดสายทิ้งไป หลังจากวางโทรศัพท์ ในใจกำลังนึกโกรธแค้นชโนดม รู้สึกว่ารสนิยมเขาแปลกๆ ทำไมถึงรับผู้หญิงเยอะแบบนี้มาเป็นเลขาตัวเอง สิ่งที่จรินทร์ไม่ทราบก็คือ—— ปลายสายเลขาที่เธอคุยด้วยนั้น ขณะนี้กำลังร้องห่มร้องไห้พร้อมแก้ตัวอยู่ “ฉันถูกปรักปรำ คุณ คุณบอกฉันเองว่าให้บอกเธอว่า คุณกำลังประชุมอยู่ไม่ใช่หรือ ฉันก็เลยคิดว่าคุยไม่อยากจะสนใจเธอ จึงพูดแบบนั้นกับเธอไป......................” เพิ่งพูดได้ครึ่งเดียว ชโนดมกลับใจเปิดประตูเข้ามา จับเธอไว้แน่น จนเธอพูดต่อไม่ออก ชโนดมใช้สายอันแหลมคม เพ่งมาที่เธอ ไม่พูดอะไร ยิ่งทำให้นภสรอึดอัดยิ่งกว่าโดนด่าตรงๆ เหตุผลรอยแปดเมื่อสักครู่พูดต่อไม่ออก ถูกจ้องเขม็งจนตัวชา ก้มหน้าลงต่ำ ทำท่าทางหมดอาลัย พร้อมกับพูดยอมรับผิด “ครั้งหน้าไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ พี่ชาย” ชโนดม ฮึ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใช้สายตาเย็นชาจับจ้องอยู่ที่เธอเป็นวินาทีสุดท้าย ไม่มีเยื่อไยแล้วปิดประตูเดินจากไป …… จรินทร์เดินขึ้นชั้นบนไป แล้วก็ผลอยงีบหลับไป นอนบนเตียงผ่านไปกว่าสองชั่วโมงครึ่ง มองนาฬิกาแว๊บนึงตอนนี้ทุ่มครึ่งแล้วเธอคาดเดาในใจว่า ชโนดมวันนี้คงยังไม่กล้บมาแล้ว ลงไปข้างล่างต้มบะหมี่ผักรวมกินเอง ยกบะหมี่มาที่ห้องรับแขก เปิดทีวี ดูทีวีไปทานข้าวไป ความเคยชินแบบนี้ไม่ดี ถ้าอยู่บ้านคงโดนแม่บน แต่อยู่ที่นี่เธอค่อนข้างเป็นอิสระ ถ้าชโนดมไม่อยู่บ้าน เธออยากจะทำอะไรก็ทำได้ ตัดสินใจเองได้ทุกอย่าง เมื่อกี้ยังรู้สึกได้ใจ ชีวิตมีอิสรเสรีอยู่แค่ประเดี๋ยวเดียว ได้ยินเสียงประตูใหญ่กำลังเปิดออก ทำเอาจรินทร์ตกใจจะตะเกียบหล่นลงบนพื้น ขนลุกขนพองขึ้น เหมือนมีโจรกำลังงัดเข้าบ้าน วางถ้วยบะหมี่ลง เดินไปดูประตูใหญ่ ผ่านไปสามวินาที กึกกึก เสียงประตูถูกเปิดออก มองเห็นเพียงผู้ชายในชุดสูทมีดำ ร่างกายกำยำ ใบหน้าเย็นชา ปรากฏอยู่ด้านข้างประตู ประนึ่งว่าสัมผัสได้ถึงสายตาเธอ เขาหรี่ตามองมาที่เธอแว๊บนึง แล้วมองหันกลับไปปิดประตู ไม่พูดอะไรสักคำ เปลี่ยนรองเท้า ขึ้นไปบนห้อง แล้วก็ไม่หันกลับมามองเธออีกเลย “นี่นี่นี่ .........” จรินทร์เริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียว ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าตามไป “ชโนดม นี่คุณจะจิตใจคับแคบแบบนี้หรือ” ชโนดมยังอยู่เย็นชา หันหลังกลับมา แล้วพูดแบบไร้อารมณ์ “ ได้ข่าวว่า วันนี้เธอหาฉัน มีอะไรหรือ พูดมาเถอะ” ใช่ เธอมีเรื่องจะพูด แต่หน้าตาท่าทางของเขาคือ เธอก็ไม่ได้จะให้เขาทำอะไรสักหน่อย ทำไมต้องทำท่าทางทำตัวสูงส่ง สีหน้าเบื่อหน่ายแบบนี้ด้วย จรินทร์ยากที่จะดึงอารมณ์กลับมา ข่มอารมณ์บอกปฏิเสธ “คุณฟังผิดแล้ว ฉันไม่มีอะไร และไม่เคยหาคุณด้วย”