ตอนที่ 101 ตามใจคุณ(3)

ต๭นที่ 101 ตามใจคุณ(3) ฉัตรฤดียังร้องไห้สะอื้นอยู่บนโซฟา กันต์ธีร์ก็โมโหนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ขนาดพูดยังไม่ขี้เกียจจะพูด ห้าแสน เงินทองขนาดนี้จะไปหาจากที่ไหน นอกจากจะไปปล้นคลัง！ ฉัตรฤดีผู้น่าสมเพชคนนี้ยังนั่งงร้องห่มร้องไห้เสียงสั่นเครือ“ฉันก็แค่อยากทำเพื่อลูกเอง ถูกรังแกจนถึงขนาดนี้ คุณจะให้ฉันกล่ำกลืนความโกรธแค้นนี้ลงได้ยังไง คุณก็เคยคิดแผนการที่จะให้เขาซื้อแท่นหมึกนี้ไม่ใช่หรือ ทำไมมาว่าแต่ฉันคนเดียว” “ฉันคิดที่จะให้น้องเขยซื้อแท่นหมึก แต่ฉันไม่คิดจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้ แถมยังพาลูกไปเสียผู้เสียคนอีก เธอยังไม่หน้ามาพูด” ฉัตรฤดียังพร่ำต่อ “ ก็ไม่ใช่เพราะคุณไม่มีเงินหรอกหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านเราไม่มีเงิน จะเป็นแบบนี้หรือ” กันต์ธีร์ถอนหายใจเฮือกนึง นิ้วชี้ที่ศีรษะ “คุณนี่ ต่อไปนี้คิดให้เยอะกว่านี้หน่อย ครั้งนี้ให้เธอเสียเปรียบคนอื่นบ้างก็ดี .................“ หันกลับมาอีกด้าน ทอดสายตามองมาที่กชกร เห็นเพียงความผิดหวัง ส่ายหน้าไปมา “เรื่องนี้ลูกเป็นคนก่อขึ้น ถ้าก่อนนี้ลูกไม่บอกแม่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายท้ำเป็นคนไม่มีอันจะกิน แม่ของเธอจะกล้าไปหาเรื่องเขาหรือ สิ่งที่สำคัญของการเป็นมนุษย์คือสติสัมปัชชัญญะเธอไม่ถูกเคมีกับจรินทร์ ก็แค่ไม่ข้องเกี่ยวเที่ยวเล่นด้วยกันแต่ลูกอย่าไปหาเรื่องเขาอีกเด็ดขาด เราหาเรื่องเขาไม่ได้แล้ว” กชกรหรี่ตา พูดอย่างว่าง่ายว่า “ พ่อ หนูรู้แล้วค่ะ” แต่ในใจกลับคิดว่า ถ้าไม่ใช่เพราะชโนดมหนุนหลังอยู่ จรินทร์คงสู้เธอไม่ได้ ใช้ผู้ชายเป็นไม้กันหมาให้กับตัวเองแค่นั้น ถ้าวันหนึ่งเธอพบเจอผู้ชายที่มีอำนาจมีอิทธิพลเหมือนกัน จะต้องให้จรินทร์ได้รับความอับอายเป็นเท่าตัวจากที่เธอได้รับ กันต์ธีร์เป็นลูกผู้ชายพอ ไม่ใช่วิธีคิดเล็กคิดน้อยในการแก้ปัญหาเหมือนผู้หญิง เขาตั้งสติสักครู่แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก ”นี่คุณจะไปไหน” “ไปหาชนนนกับน้องเขย ขอร้องให้เขาขอให้โรงแรมยกฟ้อง” ฉัตรฤดีได้ยินคำนี้ รีบพูดไปว่า “ อ๋อ ดีๆดีคุณรีบไปเถอะ” กันต์ธีร์มาถึงบ้านของปรพลเย็นวันนั้น แต่ชนนนโมโหกลับห้องไม่ยอมออกมาพบกันต์ธีร์ปรพลออกมาคุยอยู่ข้างนอกเป็นเพื่อน ท่าทางของกันต์ธีร์ดูแลดูนอบน้อม ถึงขนาดเท้าความถึงปรพลกับชนนนสมัยเริ่มทำงานใหม่ๆ ยังไม่มีเงินเก็บ เคยได้รับความช่วยเหลือจากกันต์ธีร์ เคยทานข้าวที่บ้านของกันต์ธีร์อยู่เกือบครึ่งปี สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดทั้งมวล ก็เพื่อหวังให้ปรพลกับชนนนช่วยคิดหาหนทาง ให้โรงแรมยกฟ้อง ปรพลได้เพียงแต่กล่าวว่า “ เดี๋ยวให้ชนนนคุยกับจรินทร์ให้ ได้ความว่ายังไงเดี๋ยวติดไปอีกทีแล้วกันนะ” ไม่รับปากก็ไม่ได้ สองบ้านคงไม่ใช่ว่าต่อไปจะไม่ไปมาหาสู่กันแล้ว ได้ยินดังนั้น จึงสบายใจขึ้นแล้วกล่าวอำลา …… ค่ำคืนนี้ เป็นคืนนี้จรินทร์นอนหลับไม่สนิท ขนาดฝันยังฝันว่าทะเลาะกับชโนดม ในความฝัน ตัวเองวิ่งพล่านบนถนน เจอะกับนภสรเลขาของชโนดมโดยไม่รู้ตัว สองคนเจอหน้ากันไม่พูดจาเริ่มการตลุมบอลขึ้น แต่ชโนดมกลับยื่นดูอยู่ข้างๆด้วยสายตาเย็นชาเช่นเดิม ภายใต้ความโมโห เธอใช้แรงสามเท่าที่เธอมี อัดไปที่เบ้าตาของนภสร จนขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า เท้าถีบจนนภสรตัวลอยกระเด็นไปไกล มองเห็นสภาพนภสรกระเด็นกระดอนกลิ้งคลุกๆไปแบบนั้น อดไม่ได้ที่หัวเราะเสียงดังท้องแข็งร้องลั่น การหัวเราะเมื่อสักครู่ทำให้เธอตื่นจากภวังค์ ลืมตาขึ้นมาพบกับเช้าของวันที่สอง พบว่าเมื่อกี้เป็นเพียงแค่ฝันไป ทำให้จรินทร์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ลุกขึ้นนั่งแต่ยังไม่รู้สึกสดชื่น ล้างหน้าล้างตา ลงบันได เดินมายังห้องรับแขก มีเงาของคนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก คือชโรดมซึ่งตื่นเช้ากว่าเธอครึ่งชั่วโมงนั่นเอง เป็นครั้งแรกที่เขายังไม่ออกไป ยังคงอยู่อิงอยู่บนโซฟา มือจับหนังสือพิมพ์ มีสมาธิจนจ่ออยู่กับหนังสือพิมพ์ ราวกับกำลังฝัน จรินทร์ยืนอยู่ด้านนอกห้องรับแขก มีความลังเลเล็กน้อย ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่คิดดูอีกที ถ้าเกิดว่าวันนี้ที่ชโนดมยังไม่ได้ออกไปทำงานบางทีอาจกำลังรอตัวเองอยู่ก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอคงขี้ใจน้อยไปแล้ว กำลังลังเลอยู่ ก็ได้ยินเสียงอ่อนๆของชโนดมลอยมา “ขอโทษที เมื่อวานผมละเลยไปหน่อย” แววตาของจรินทร์วับวาบขึ้นทันที ชโนดมก็ยังเป็นชโนดมที่ฉลาดเหมือนเดิม แค่คืนเดียวก็คิดได้แล้ว เฮอะๆๆ จริงๆก็ควรเป็นแบบนี้ไหมอ่ะ เธอเป็นผู้หญิงนะ หน้าบาง ก่อนนี้มีความรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขาบ้าง แต่มาวันนึงอยู่ดีๆรู้สึกชอบเขา ขนาดตัวเองยังไม่รู้สึกตัว ความลังเลเกิดขึ้นก็น่าจะเป็นเรื่องปกติไหมอ่ะ แต่ว่า ในเมื่อเขาขอโทษแล้ว เธอก็ควรที่จะไม่ถือสาแล้ว จิตใจหม่นหมองไปหนึ่งคืนหายวับไปกับตา รีบเดินก้าวเท้าไปข้างหน้า พูดอย่างดีใจว่า “ ไม่เป็นไร ฉันก็ผิดเหมือนกัน เมื่อวานไม่ควรทำตัวขี้ใจน้อยขี้งอลแบบนั้นกับคุณ.......” เพิ่งพูดไปได้ครึ่งเดียว เธอถึงกับหยุดชะงักลง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี มองไปที่ชโนดม หน้าเริ่มแดงก่ำ มองเห็นเพียงชโนดมค่อยๆว่าโทรศัพท์ออกจากหูใบหน้าเชิงตำหนิเธอด้วยสายตาเธอแว๊บนึง แล้วแนบโทรศัพท์ที่หูอีกครั้ง พร้อมกับพูดสายต่อ “ช่วงนี้งานยุ่งนิดนึง ถึงได้ลืมวันเกิดของคุณไป ตอนนี้ก็ขออวยพรวันเกิดย้อนหลังนะ แล้วเดี๋ยวส่งของขวัญเป็นชดเฉยให้ ปีหน้าจะไม่ลืมแบบนี้แน่นอน” จรินทร์ยืนแข็งทื่อเป็นก้อนหิน มันคืออะไร......................... ชโนดมคุยโทรศัพท์อยู่กับคนอื่น! งั้นก็หมายความว่า ที่เขาพูดว่าขอโทษที่ละเลยเมื่อตะกี้ จริงๆแล้วก็ไม่ได้พูดกับเธอ！ จะเป็นลมๆๆๆๆ เธอคิดเองเออเองทั้งหมด เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับคนอื่น นึกว่าเขากำลังขอโทษตัวเอง รีบบึ่งเดินมาหา ยังโดนสายตาตำหนิอีก จรินทร์รู้สึกว่ามีอีกาบินวนไปเวียนมาอยู่บนหัวเธอ.........................อับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีหายไปต่อหน้าชโนดมตอนนี้