ตอนที่ 102 คุณทำอะไรอยู่(1)

ต๭นที่ 102 คุณทำอะไรอยู่(1) จรินทร์รู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ขายหน้า อับอาย เบื่อเซ็ง.......... ชโนดมมองมาอีกครั้ง มองเห็นเพียงแต่หญิงสาววินาทีก่อนหน้ายังดูมีชีวิตชีวา แต่มาวินาทีนี้กลับดูเหี่ยวเฉาสายตาดูมีแต่ความผิดหวัง เมฆหมอกปกคลุมดูอึมครืมมมมม ในใจของเขาหยุดไม่ได้ที่จะโมโห กะว่าจะเปิดปากคุยอะไรสักอย่าง เธอกับหันหลังเดินหนี รีบบึ่งออกไปข้างนอก ทอดมองดูเงาของเธอที่เดินจากไป ชโนดมได้แต่ขมวดคิ้ว วันนี้อุตส่าห์ตื่นเช้ามาเพื่อรอเธอ แต่เธอกับไม่กล่าวทักทายเขาสักคำก็เดินหนีไป รีบวางโทรศัพท์กับน้องชาย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หยุด！” จรินทร์ยิ่งไปถึงประตูแล้ว รีบสวมรองเท้า เมื่อได้ยินเสียงของชโนดม กลัวว่าชโนดมจะเรียกเธอเพื่อตำหนิอีกครั้ง กลัวจนจิตใจกระเจิดกระเจิง ลืมแม้กระทั่งผูกเชือกรองเท้า เปิดประตูได้รีบวิ่งเผ่นแน๊บออกไป วิ่งไม่หยุดจนถึงชุมชนเล็กๆ ข้ามถนนก็ถึงฝั่งตรงข้ามรั้วมหาวิทยาลัย จรินทร์จึงถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก ก้มลงผูกเชือกรองเท้าอย่างประณีต ใบหน้าที่แดงก่ำกลับเปลี่ยนเป็นสีขาวเหมือนเดิมหลังจากที่นั่งเหม่อลอยอยู่สนามกว่าครึ่งชั่วโมง ประจวบเหมาะกับใกล้ถึงเวลาเข้าเรียน จรินทร์รีบจ้ำอ้าวเข้าไปยังห้องเรียน คาบเรียนเช้าวันจันทร์มีวิชาบังคับสองวิชาคือพื้นฐานการวาดสีน้ำมันกับการสะเก็ดภาพสีน้ำมัน อย่าเพิ่งมองว่าจรินทร์เป็นเด็กขี้เล่น แต่คาบเรียนที่เธอโดดส่วนมากเป็นวิชาเลือกที่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจทั้งนั้น แต่ภาควิชาบังคับเธอไม่เคยขาดเลยแม้ครั้งเดียว อาจารย์มอบหมายการบ้านเธอจะต้องเสร็จและส่งตามกำหนดเวลาทุกครั้ง เมื่อหมดคาบเรียนทั้งสองวิชา ได้การบ้านมาไม่น้อย จบคาบเรียนจรินทร์รีบเดินไปห้องวาดภาพคิดว่าจะสะเก็ดภาพที่อาจารย์ให้การบ้านมาเสร็จจึงจะกลับ ขณะที่เธอกำลังใจจดจ่ออยู่กับภาพวาดนั้น กชกรไม่รู้เข้ามาตอนไหน ยืนอยู่ข้างเธอเสียงเจื้อยแจ้ว “พี่” กชกรก่อนหน้า มีความสวยเป็นพื้นฐานอยู่แล้วบวกกับมีดหมอ ทำให้เธอยิ่งดูสสวยโดดเด่นกว่าคนอื่นทั่วไป อีกทั้งผมยาวสละสลวยปล่อยพริ้วตามสายลมยิ่งทำให้เธองดงาม เดินไปไหนมีแต่ผู้ชายชื่นชมคอยจ้องอยากจะตามจีบเธอ แต่ตอนนี้ ขอบตาเธอเขียวคล้ำใบหน้าซีดเผือด ผมยาวมัดรวบไว้ แลดูมีความเศร้าโศกซึมเศร้า ไม่ว่าจรินทร์จะสนใจเธอหรือไม่ก็ตามแต่ เธอก็ยังคงพูดต่อ “พี่ หนูขอโทษ ก่อนหน้านี้ที่ทำกับพี่หนูไม่ได้ตั้งใจพ่อกับแม่ของหนูไม่เงินห้าแสนจริงๆ ขอให้พี่ปล่อยเราไปเถอะ.......” กชกรกำลังขอร้องเธอ ได้ยินคำนั้น จรินทร์ยืนขึ้นจากเก้าอี้ ถอยหลังไปตั้งหลัก ที่ผ่านมากชกรมองเธอด้วยความเย็นชาและชอบกระแนะแหนเธอ หรือถ้ามีความเป็นมิตรหน่อยก็เพื่อให้ตัวเองมีจังหวะกระโดดข้ามไปเท่านั้น ตอนนี้มาอยู่ต่อหน้าเธอกำลังอ้อนวอนขอร้องเธอ เป็นลูกสาวสุดที่รักของอาเธอ เธอยากที่คุ้นชิน ครั้งนี้ไม่ใช่ฉัตรฤดีกับกันต์ธีร์หรือเปล่าที่ต้องกระวนกระวายใจ ทำไมกชกรถึงกับออกโรงขอร้องเอง กชกรไม่รั้งรอให้เธอตอบ ใช้เสียงออดอ้อนอีกครั้ง “พี่สาว” จรินทร์รู้สึกขนลุกขนพอง ทำหน้าขมวดพร้อมพูดว่า “ทุกคนต้องได้รับผลการกระทำของตัวเอง อีกอย่างก็คือเป็นโรงแรมที่จะฟ้องร้องเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน เธอมาหาฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้” กชกรมองต่ำพร้อมด้วยสายตาเคียดแค้นอยู่แวบนึง แต่น้ำเสียงท่าทีกับยังเต็มเป็นด้วยการเว้าวอนขอความเห็นใจ “ พี่ ฉันยอมรับว่าแม่ของฉันพูดจาแรงไป ทำให้คุณอาโกรธ แต่ฉันสัญญากับพี่นะว่าต่อไม่นี้จะไม่มีอีกแล้ว ให้อภัยพวกเราเถอะ” ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะถูกสีหน้าท่าทางของกชกรตอนนี้ลวงเอาได้ แต่จรินทร์รู้ธาตุแท้ของกชกรเป็นอย่างดี ท่าทีน่าสงสารนั้นเอาไว้แสดงให้คนอื่นดูเถอะ ขณะนี้เธออยู่คนเดียว กชกรปกติเป็นคนที่โออวดจองหอง ในใจคงคิดอยากจะเตะเธอซักป๊าบแล้วเดินจากไป จรินทร์ยังคงไม่รับบทโศกนั้น แต่ว่าคำพูดที่เปร่งออกมาไม่มีทีท่าแสดงออกว่ารู้ทัน “ระหว่างเราสองคนคงไม่ต้องพูดถึงว่าให้อภัยหรือไม่ให้อภัยหรอก ต่อไปเธอก็แค่อยู่ห่างๆฉันหน่อยก็ดีนะ” พูดจบเธอกำลังจะสาวเท้าก้าวเดินหนีไป เพิ่งจะหันหลังกลับได้ครึ่งเดียว ก็ถูกกชกรดึงไว้ “กชกรนี่เธอทำอะไรของเธอ” จรินทร์ทำตาขมึงใส่ ดวงตาของกชกรเริ่มแดงก่ำ บีบจนน้ำตาไหลร่วงพรูลงมาเป็นสายน้ำ กล่าวด้วยน้ำเสียอันเจ็บปวดเยี่ยงคนถูกรังแก “พี่ พี่อย่าบอกฉันว่าพี่ทำไม่ได้ พี่โทรหาพี่เขยได้นะ ใช้อิทธิพลของพี่เขย มีอะไรที่ในเมืองเมฆนี้พี่เขยทำไม่ได้หรือ พี่ให้พี่เขยบอกกับโรงแรม ว่าอย่าฟ้องร้องเรา ฉันขอร้องพี่ล่ะฉันคุกเข่าให้พี่ก็ได้........” พูดพลาง ตัวอ่อนลง เสียงกึกกักครู่นึง คุกเข่าลงกับพื้น กชกรคนนี้คิดวางแผนอะไรอยู่ กลางวันแสกๆคุกเข่าให้เธอในที่สาธารณะ เหมือนตั้งใจให้เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยมองว่าเธอกำลังรังแกน้อง จรินทร์เริ่มโมโหจนหน้าแดงต่ำ รีบไปลากกชกรขึ้นมา ห้องวาดภาพเป็นห้องสาธารณะ มีเพื่อนร่วมชั้นเรียนไม่น้อยอยู่ในห้องนั้น ทุกคนรักษากฎระเบียบการใช้ห้องอย่างเคร่งครัด พอเดินเข้าห้องทุกคนจะไม่ส่งเสียงดัง ตั้งแต่กชกรเดินเข้ามาทำให้ทุกคนเสียสมาธิ เริ่มเงยหน้าขึ้นมามอง และเริ่มโฟกัสมาที่พวกเธอสองคน จรินทร์ขมวดคิ้ว “กชกร เธอมีอะไรไปคุยกันข้างนอก อย่ามารบกวนคนอื่นในนี้”