ตอนที่ 103 คุณทำอะไรอยู่(2)

ต๭นที่ 103 คุณทำอะไรอยู่(2) แต่ทะว่า ไม่ว่าเธอจะใช้แรงดึงยังไง กชกรก็ยังคงคุกเข่าอยู่แบบนั้นไม่ยอมลุกพร้อมกับก้มหน้า มุมปากฉีกยิ้มแบบมารจิ้งจอกถึงแม้การยิ้มนั้นจะรวดเร็วปาดสายฟ้าเพียงใด แต่ก็โดนจรินทร์จับได้อยู่ดี เธอสงบสติอารมณ์อยู่ครู่นึง ค่อยๆปล่อยมือ เลิกยื้อกชกร หมุนตัวกลับเพื่อออกจากห้องวาดรูปไป เธออยากจะคุกเข่าก็ปล่อยเธอคุกเข่าต่อไปเถอะ แต่กชกรตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ว่าจะต้องรั้งจรินทร์ไว้ให้ได้ ให้ทั้งมือและขา รีบคว้าเดินจ้ำคว้าขากางเกงของจรินทร์ไว้ “พี่ ขอร้องละ” เธอยังคงคร่ำครวญ “ขอร้องอย่าใจร้ายกับฉันแบบนี้เลย เราโตมาด้วยกัน เราเป็นพี่น้องกันนะ” วินาทีนี้ เพื่อนร่วมห้องที่ยังคงมองดูพวกเธออยู่นั้น เริ่มส่งสายตาความไม่พึงพอใจออกมาแล้ว หนึ่งในนั้นมีชายที่ดูท่าทางสุภาพอ่อนโยน เริ่มไม่พอใจจรินทร์ ถึงขนาดทิ้งพู่กันที่กำลังวาดภาพลงใส่พื้น ส่งสายตาโกรธแค้นมายังจรินทร์ เหมือนจะฆ่าแกงเธอ เหตุใดถึงได้ใจไม้ไส้ระกำกับผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มไม่สามารถทนดูได้ คนที่นั่งอยู่ในห้องล้วนแต่เป็นผู้ชาย ทุกคนต่างรู้สึกว่าจรินทร์ใจไม้ไส้ระกำ จรินทร์ยกนิ้วชี้หน้า พร้อมพูดอย่างโมโหว่า “ กชกร เธอวิ่งไปที่บ้านใส่ร้ายป้ายสีฉันยังไม่พอ ตอนนี้ถูกคนอื่นเขาฟ้องร้อง แล้วยังมีหน้ามาขอร้องฉันอีก” “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ พี่ฉันจะทำยังไงพี่ถึงจะเชื่อฉัน.....” กชกรร้องไห้ไปพลาง ส่ายหน้าไปพลาง “ ก็แค่วันนี้พี่ตบหน้าฉันอย่างแรง พอแม่ของฉันเห็นแบบนั้นท่านปวดใจ เลยพาฉันไปหาพ่อกับแม่พี่เพื่อขอความยุติธรรม ไม่ใช่เจตนาของฉัน ยิ่งไม่ใช่การใส่ร้ายป้ายสี จริงๆฉันแค่อยากอยู่พักรักษาตัวอยู่ที่บ้านอย่างเงียบ...................” แววตาของจรินทร์เริ่มเย็นลง ตอนแรกเธอนึกว่าที่กชกรยอมอ่อนข้อลง นึกว่ากลัวเรื่องที่โดนฟ้องร้องถึงได้มาขอร้องเธอ แต่จริงๆแล้วกชกรมาด้วยแผนการ ถึงแม้ว่าบ้านของเธอจะมีความเสี่ยงด้านเงินทองแล้วก็ตาม เหมือนเธอจะยังไม่ยอมตายใจ ยังคิดจะทำลายหน้าตาชื่อเสียงเธอต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นเรียน จะเป็นจะตายยังไงก็จะตั้งตัวเป็นอริกับเธอ บางครั้งจรินทร์เองยังเคยแอบคิด ว่าเธอกับกชกรเคยมีความแค้นมาแต่ชาติปางไหน แต่เท่าที่จำได้ ไม่เคยมีนี่นา แล้วทำไม กชกรตั้งแต่เล็กจนโตถึงชอบแก่งแย่งชิงดีกับเธอ ไม่เคยปล่อยวางเธอเลย จรินทร์คิดยังไงก็คิดไม่ออก รู้แค่เพียงว่าถ้าไม่ตอบโต้อะไรไปสักอย่างตอนนี้ เธอคงถูกกชกรใส่ร้ายจนเปลี่ยนจากดำเป็นขาวขาวเป็นดำแน่นอน จรินทร์ใช้สายตาเย็นชามองมาที่กชกร “ข้อแรก ฉันไม่เคยทำร้ายเธอ รอยแผลนั่นเธอรู้ดีว่ามันเกิดจากอะไร ข้อสอง เธอบอกว่าเธอกับแม่มาที่บ้านฉันเพิ่งขอความเป็นธรรมแต่ความจริงคือมาใส่ร้ายป้ายสีฉัน ฉันยังแอบสงสัยว่าเมื่อวานสมองเธอยังบวม ผ้าก๊อซพันแผลรอบหัวอยู่เลย ทำไมวันนี้กลับดีขึ้นเร็วผิดหูผิดตาขนาดนี้” ที่บอกว่าตอบโต้จริงๆแล้วคือตั้งใจพูดให้เพื่อนๆที่อยู่รอบตัวได้ยิน เจอคนตีบทละครแตกอย่างกชกรเช่นนี้ ถ้าคุณเล่นบทละครเดียวกับเธอ ไม่สนใจ หันหลังเดินจากไปงั้นหรือ ไม่ ไม ไม่วิธีการนี้ใช้ไม่ได้ผล คนอย่างกชกร ก็เหมือนแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย ถ้าคุณคิดจะเดินหนีไปดื้อๆ ผ่านไปสักพักเธอก็จะมาอิหร่อบเดิมอีก ยิ่งเพิ่มบทโศกทำให้คนอื่นถูกมองไม่ดีเป็นทวีคูณ เวลายิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ คนอื่นยิ่งจะเห็นจากเธอมากขึ้นเท่านั้น จรินทร์เพ่งมาที่กชกร มองเธอเหมือนแมงป่องอรพิษร้ายตนหนึ่ง บางทีก็จินตนาการไม่ออก ว่าถ้าวันนี้เปลี่ยนเป็นคนที่ไม่ทันโลกหรือใจป่อดที่เจอแบบนี้ เหตุการณ์จะเป็นยังไงบ้าง จากที่เคยมีเหตุมีผล กลับกลายเป็นไม่มีเหตุไม่มีผล จากคนถูกทำร้ายเปลี่ยนเป็นคนร้าย คนที่เห็นอกเห็นใจเธอ อาจโดนเธอหลอกเอาได้