ตอนที่ 104 คุณทำอะไรอยู่(3)

ต๭นที่ 104 คุณทำอะไรอยู่(3) “พี่ ทำไมพี่พูดแบบนี้หละ” ”ความจริงมันก็เป็นแบบนี้นี่” จรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด สถานการณ์ตอนนี้เหมือนเพื่อนนักเรียนรอบข้างเริ่มไม่มั่นใจแล้ว ว่าควรจะเชื่อใคร กชกรเริ่มเบี่ยงเบนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เริ่มตีบทเศร้าเข้ามาอีก “พี่ เราไม่พูดเรื่องที่มันไม่ดีๆกว่า งั้นก็ ....ถือว่าเรื่องราวทั้งหมดถือว่าน้องสาวคนนี้ผิดเองก็แล้วกันนะ พี่ให้อภัยน้องเถอะ ฉันขอร้องละ” เธอยังคงเล่นละครต่อไปพร้อมกับคุกเข่า แถมยังคลานเข่าสองก้าวออกมา ทำประหนึ่งว่าถ้าไม่ให้อภัยฉัน ฉันก็จะไม่ลุกขึ้น จรินทร์เริ่มเบื่อหน่ายกับความเป็นมารจิ้งจองของกชกร พร้อมกล่าวด้วยความเย็นชาอีกครั้ง “ฉันไม่ให้อภัยเธอหรอก อยากจะคุกเข่า ก็คุกเข่าต่อไปเถอะ” พูดจบ เธอใช้แรงสุดตัวเท่าที่มี สลัดขาตัวเอง แล้วก้าวออกจากห้องไป กชกรแววตาเจ้าเล่ห์ว๊าบขึ้นอีกครั้ง รีบยืดแขนคว้าขากางเกงของจรินทร์ไว้ จรินทร์นึกว่ากชกรจะใช้แรงเพื่อยื้อเธอไว้อีกครั้ง ขาข้างนั้นออกแรงเพื่อสลัดให้หลุด ใครจะไปรู้ว่ามือข้างที่ดึงกางเกงของจรินทร์ไว้ อยู่ดีๆก็หมดเรี่ยวแรงลง จรินทร์ใจไม่แน่วแน่เพียงชั่วครู่ ขาข้างหนึ่งเหยียบลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ และมือของกชกร ก็รีบคว้าขาขอจรินทร์ไว้ ขาข้างที่วางลงบนพื้นนั้น เหยียบลงไปที่มือของกชกรต่อหน้าต่อหน้าคนโดยรอบอย่างไม่ตั้งใจ “อ๋า มือของฉัน” กชกรกรีดร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด ประคองมือตัวเองร้องห่มร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง การร้องไห้ของกชกรในครั้งนี้ไม่เหมือนกับตอนที่ร้องที่โรงแรมสะวิทแลน เธอไม่ได้ลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายลงบนพื้น แต่ค่อยๆคลาน ประคองดูนิ้วมือของตัวเองที่ยังสั่นอยู่ ภาพความเจ็บปวดนั้นยิ่งทำให้คนรอบข้างเห็นใจ ไม่ใช่ให้คนสมน้ำหน้าเธอ จรินทร์เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย กชกรทำไมถึงทำแบบนี้ได้ ถ้าเธออยากจะปรักปรำเธอ ก็ไม่น่าจะเล่นสมจริงขนาดนี้หรือเปล่า ยังไม่ทันได้คิดอก วินาทีต่อมา มีชายร่างสูงใหญ่คนนึงเดินปรี่เข้ามา มีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมา ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างๆกชกร พร้อมกับโน้มตัวลงมา ด้วยสายตาที่อ่อนโยน มองมาที่กชกร “คุณ ไม่เป็นไรใช่ไหม ให้ผมแจ้งตำรวจให้หรือเปล่า” กชกรพินิจดูชายหนุ่มคนนี้ ถึงกับกลั้นความตะลึงไว้ไม่อยู่ คนนี้คือคนที่โมโหจนทิ้งพู่กันลงบนพื้นไม่ใช่หรือ กชกรส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แววตากลมโตกลอกกลิ้งไปมา กัดริมฝีปากสะอื้น “ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ต้องโทรแจ้งความ ฉันเพียงแค่อยากให้พี่สาวให้อภัยฉันไม่คิดว่าจะทำให้เธอโมโห” ชายหนุ่มสุขุมลงอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเธออย่างไร พูดอย่างอ่อนโยนว่า “คนประเภทนั้นอย่าไปสนใจเขาเลย ลุกขึ้นเถอะ พื้นมันเย็นนะ” พูดพลาง ยื่นมือออกมาพลาง อยากจะดึงกชกรลุกขึ้น ใบหน้าของกชกรเวลานี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ยื่นมือมาให้ชายหนุ่มอย่างว่าง่าย พร้อมกับกล่าว “ขอบคุณนะ” “ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กชกร “ เช็ดหน่อยเถอะ” พูดจบ กวาดสายตามองมาที่จรินทร์ สายตาที่มองมามีความดูถูกแอบแฝง จรินทร์หรือจะทนการตำหนิแบบนี้ได้ ลอบมองไปทางอื่นแบบไม่สนใจ สายตาบ่งบอกว่าฉันไม่ได้ผิด แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มีเพียงปลอบกชกรและช่วยปัดที่ไหล่ของเธอเบาๆ พร้อมหันหลังกลับไปนั่งวาดรูปของเขาต่อ จรินทร์ยังคงมองกชกรต่อด้วยสายตาเย็นชา รอดูว่ากชกรจะเล่นไม้ไหนอีก ที่น่าประชดประชันก็คือ เริ่มแรกเกาะแข้งเกาะขารบราไม่ยอมปล่อย แต่ตอนนี้กลับล้มเลิกสงครามไปง่ายดายเช่นนั้น เธอใช้สายตามองกลับไปกลับมาที่ชายหนุ่มริมหน้าต่างคนนั้น จนถึงขั้นลืมจรินทร์ไปแล้ว เธอค่อยๆเดินไปยังชายหนุ่มคนนั้น พร้อมกับพูดอย่างนอบน้อม พร้อมกับขอบคุณอย่างเขินอาย ชายหนุ่มคนนั้น แสดงสีหน้าอบอุ่นพร้อมกับรอยยิ้ม ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองกชกรที่กำลังเอ่ยวาจาอยู่ จากสายตาที่เย็นชา จรินทร์กลับตั้งสติขึ้นมาได้ ได้กลิ่นอะไรตุๆลอยมา ตอนแรกเธอรู้สึกว่ากชกรมาหาเธอแล้วร้องห่มร้องไห้หาเรื่องเธอ ตอนนี้เธอน่าจะเริ่มเข้าใจอะไรแล้ว นึกว่าที่กชกรมาหาเรื่องเธอวันนี้ จะพุ่งเป้ามาที่เธอ แต่ที่ไหนได้ไม่ใช่ เป้าหมายเธอคือชายหนุ่ม จากต้นจนจบ สิ่งที่เธอพยายามแสดงอยู่ทั้งหมด ก็เพื่อให้ชายหนุ่มคนนั้นดู ดึงดูดให้เขาเข้ามาช่วย ไหนจะเหยียบเท้าตัวเองอีก การได้รู้จักชายคนนั้น คือเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ ชายหนุ่มคนนั้น จรินทร์ไม่ทราบว่าเขาเป็นใครมาจากไหน รู้สึกแปลกหน้า และเพื่อนคนอื่นรอบข้าง ก็เหมือนจะไม่รู้จักเขาด้วยเช่นกัน “ชายหนุ่มคนนี้ เหมือนว่าจะมาที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ฉันเคยเห็นเขาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเรียนคณะไหน รู้แต่ว่าเขาดูลึกลับ” “มีใครพอจะรู้จักเขาไหม ทำไมรู้ว่าเหมือนว่าเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของเรา” พอฟังมาถึงจุดนี้ จรินทร์ก็ถึงบางอ้อ เธอจำได้แล้วว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร ที่เธอรู้จักชายคนนี้ ต้องขอบใจความบ้าคลั่งของดลพรรณ เมื่อประมาณเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ดลพรรณสังเกตเห็น ว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งมักจะปรากฏตัวอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยอยู่บ่อยๆ ชายหนุ่มคนนี้หน้าตาดูมีเอกลักษณ์ สามารถพูดได้ว่าหล่อเหลาเลยทีเดียว เขาเป็นชายที่หน้าสวยเหมือนหญิงสาว รูปร่างสมส่วน ราวกับออกมาจากภาพวาด ในชีวิตจริงน้อยนักจะเจอชายหนุ่มท่าทางสุภาพอ่อนโยนแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่ทำให้ดลพรรณคลั่งไคล้หลงไหลเขา ถึงขนาดวาดฝันว่าจะหิ้วชายหนุ่มคนนั้นกลับบ้านให้ได้ ใส่วิกผม แต่งหน้าทาปาก แต่งหญิงให้เขา ให้เขาเป็นเหมือนเพื่อนสาวเพื่อนซี้ของเธอ จับมือกันเดินช้อปปิ้ง ทานข้าว อะไรประมาณนั้น มีอยู่ช่วงหนึ่ง ดลพรรณกลับถึงหอพัก พร่ำรำพันถึงชายหนุ่มคนนี้อยู่ทั้งวัน เหมือนโดนมนต์สะกด พอฟังเรื่องนี้จรินทร์กับลีลี่ถึงเกือบเบื่อหน่าย ต่อมาลีลี่มีโอกาสได้เจอกับชายคนนี้ที่ห้องคอมฯ และมองหาโอกาสให้ดลพรรณ ถึงขั้นเข้าไปนั่งใช้เครื่องคอมฯที่เขาเคยใช้เพื่อมสืบหาแอคเขาท์สื่อโซเชียลให้ดลพรรณ ค้นหาจากแอคเขาท์ที่ได้ สืบจนเจอfacebookของเขา ค่อยๆสาวค่อยๆค้น จนรู้ว่าที่แท้เขาไม่ใช่เด็กคณะสตาร์โมเดลลิ่งแต่เป็นเนตไอดอลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงคนนึง ถึงแม้หน้าตาเขาดูสุภาพอ่อนโยน แต่กลับมีชื่อที่ค่อนข้างมีพลังอำนาจว่าทอพ ที่จรินทร์ยังพอมีความทรงจำอยู่บ้าง เพราะในสเปซเวยโป๋ทอพ มีรูปของเขา เหลือบมองชายที่อยู่ริมหน้าต่างอีกครั้ง เธอยิ่งมั่นใจในคำตอบในการทายของตัวเองมากขึ้น