ตอนที่105 บททดสอบความรัก(1)

ต๭นที่ 105 บททดสอบความรัก(1) รูปในเวยโป๋ของทอพ ภาพเบื้องหลังไม่เพียงแค่คฤหาสน์หรูเท่านั้น ยังมีฉากบรรยากาศที่คนทั่วไปยากที่จะเอื้อมถึง แต่เขาจะร่ำรวยถึงขนาดไหน หรือมีแบคกราวน์มาอย่างไร จรินทร์ก็ยากที่ทราบแล้ว คนที่มาจากบ้านสามัญชนทั่วไปอย่างพวกเธอ รู้จักสิ่งต่างๆที่ค่อนข้างไฮคลาสของเมืองเมฆนี้ค่อนข้างจำกัด ไม่มีอะไรน่าสนใจที่พวกเธอจะไปขุดค้น คนธรรมดาทั่วไปขอเพียงกินอิ่มนอนหลับ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปแต่ละวัน ก็เพียงพอแล้ว ไมมีเวลาที่ไปโฟกัสอะไรที่อยู่ไกลเกินที่จะเอื้อมถึงบนตึกสูงใหญ่เหล่านั้น เพราะห่างไกลกับการใช้ชีวิตตัวเองเหลือเกิน เมื่อมองสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ชายหนุ่มคนนี้แบคกราวน์น่าจะไม่ธรรมดา เขาไม่ใช่นักศึกษาของสตาร์โมเดลลิ่ง แต่สามารถเข้าออกมหาวิทยาลัยได้ตามใจ ถึงขนาดเลือกเข้าเรียนเฉพาะวิชาตัวเองอยากจะเรียนยังได้ มิน่ากชกรถึงได้หน้าด้านหน้าทนเล่นละครฉากนี้ขึ้นมา ที่แท้น่าจะมาจากรู้ว่าทอพคนนี้ไม่ธรรมดา ทอพคนนี้ถึงแม้จะทำตัวธรรมดา แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแต่อย่างใด เธอกับดลพรรณสืบทราบเรื่องนี้ได้ กชกรก็น่าจะสืบได้เช่นกัน ไม่แน่ กชกรอาจจะจ้องเขาอยู่และแอบไปยังห้องคอมฯเพื่อหาแอคเคาท์เขาแล้วเหมือนกัน ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเพื่อให้จรินทร์อยู่ต่อ ใช้แววตาเย็นชาหัวเราะเย้ยหยันกชกรอยู่ไม่ห่าง แล้วก็เดินไปเก็บของของตัวเอง แล้วเดินจากไป คาบวิชาเลือกภาคบ่าย จรินทร์ตัดสินใจไม่เข้าเรียน กลับหอพักเม้าท์กับลีลี่กับดลพรรณอยู่ครู่นึงก็ขอตัว ระหว่างทางเดินออกนอกรั้วมหาวิทยาลัยเธอกำลังคิดว่าจะไปใช้เวลาบ่ายนี้ไปทำอะไรดี จะออกไปวาดภาพเสมือนจริงหรือกลับบ้านไปสะเก็ดภาพดี ช่วงนี้ใกล้จะสอบปลายภาคเข้ามาทุกที ทุกคนเริ่มเตรียมตัวสอบกันแล้ว สีและกระดาษของเธอใช้เกือบจะหมดแล้ว ถือโอกาสนี้ไปหาซื้อมาเติมไว้ดีกว่า คิดได้ดังนั้น เธอก็เดินไปยังนอกรั้วมหาวิทยาลัย เพิ่งเดินถึงนอกรั้วมหาวิทยาลัย ริมทางมีรถสีขาวคันนึงจอดอยู่ดึงดูดสายตาของเธอ ด้านข้างรถมีเงาสีชมพูที่คุ้นเคย จรินทร์เพ่งสายตาไปมอง เธอคือกชกร ผมยาวที่มัดรวบไว้เมื่อสักครู่ ผ่านการจัดการอีกครั้ง มีความมันวาว ปลิวสลวยตามสายลมอีกครั้ง ข้างๆของกชกร คือชายหนุ่มผมดำผิวขาว หน้าตาสวยสดงดงามคนนั้น ทอพ ทอพร่างสูงใหญ่ กชกรสูงร้อยหกสิบเซนถือว่าค่อนข้างสูง สามรองเท้าส้นสูงยืนอยู่ข้างเขา ยังต้องแหงนหน้าขึ้นมองเพื่อจะคุยกับเขา ในมือหอบหนังสือวรรณกรรมเก่าหลายเล็ม สีหน้าอ่อนโยน เหมือนแมวเชื่องๆ ไม่รู้ว่าพูดอะไร เห็นเพียงนิ้วชี้ที่ริมฝีปากล่างตัวเอง พร้อมกับร้อยยิ้มเขินอาย ทอพเพ่งมองมาที่กชกรด้วยสายตาอ่อนโอน ใบหน้าอบอุ่น ปานจะให้กชกรละลายไปต่อหน้า จรินทร์มองแล้วแลบลิ้น ทอพ เป็นแบบนี้กับทุกคน หรือว่า เริ่มมีใจให้กับกชกร ถ้าเกิดว่าเป็นประเด็นหลัง เธอพูดได้แต่เพียงว่า ชายคนนี้ดูจากภายนอกรสนิยมเหมือนจะดูดี แต่จริงๆแล้วมีตาแต่หามีแววไม่ มองภาพเบื้องหน้าที่สองคนเย้าหยอกดูมีความสุข จรินทร์อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก คิดแทนณภัทรว่าไม่คู่ควรเลย ชายที่ตนเคยทนุถนอม กชกรแอบย่องมาคาบไปไม่ว่า แถมเชยชมไม่นานก็ทิ้งขว้าง เสียใจไม่นานก็มองหาเหยื่อรายใหม่ เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจแทนณภัทรดี ปลงตกอยู่ครู่หนึ่ง จรินทร์หันกลับรีบจ้ำอ้าวไปอีกทาง กลัวว่ากชกรมองมาเห็นตัวเอง แต่ทะว่าเหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง กลัวสิ่งใดมักจะได้สิ่งนั้น เธอเพิ่งก้าวเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงของกชกรมากระทบที่หู “เฮ พี่สาวของฉัน เหมือนว่าฉันมองเห็นพี่สาวฉันแล้ว” ตามมาด้วยเสียงเรียกจากกชกรอย่างถี่รัว “ พี่ รอก่อน อย่าเพิ่งรีบร้อน.......” แต่ขาของจรินทร์ไม่ยอมที่จะหยุดแม้เสี้ยววินาที หากคิดจะใช้ฉันเพื่อเล่นละครให้ทอพดูอีกฝันไปเถอะจ๊ะ กชกรมองเห็นจรินทร์ไม่ยอมหยุดเดินแถมเพิ่มความเร็วของฝีเท้าขึ้นอีก ถอนหายใจอย่างผิดหวัง “ทำไม ทำไมพี่สาวถึงไม่ยอมให้อภัยฉันทั้งๆที่ฉันก็ยอมรับผิดแล้ว...............” ไม่นานเสียงปลอบโยนของทอพ ก็ลอยเข้ามาในหูของเธอ “ฉันไม่เข้าใจ พี่สาวเธอทำกับเธอขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอถึงยังจะง้อเขาอยู่อีก” กชกรยังคงใช้มารยาหญิงเหมือนคนถูกรังแกอธิบายต่อว่า “ถึงเธอจะไม่ดีอย่างไร ฉันก็อดไม่ได้ที่จะไม่สนใจเธอ ยังไงเธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน ฉันมีอาเพียงคนเดียว มีลูกพี่ลูกน้องเพียงคนเดียว เขาจะดีกับฉันหรือไม่ก็ตามฉันก็ยอมรับสภาพ” ทอพ ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก “กชกร เธอช่างเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีเหลือเกิน” “พี่ชาย คุณก็จิตใจดี ในห้องเมื่อสักครู่ขอบคุณมากจริงๆ ผ้าเช็ดหน้าของคุณ ฉันซักสะอาดแล้วฉันจะคืนให้แน่นอน” บทสนทนาสองคน ทำให้จรินทร์ที่ยังเดินออกห่างไม่ไกลถึงกับจักกะจี้ ยอกันไปยอกันไป ทำไมไม่ไปยอกันส่วนตัว ทำไมต้องพูดให้รกเข้าหูคนอื่น กชกรจิตใจดี เธออแหงนมองท้องฟ้าแอบมองบนอยู่หลายครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะหยุดก้าวเดิน แล้วหันกลับหลังมา “ฉันขอร้องพวกเธอนะ อย่าพูดยกยอกันอยู่กลางถนนเลยได้ไหม ข้าวมื้อกลางวันของฉันมันแทบจะทะลักออกมาอยู่แล้ว” ทอพได้ยินดังนั้น ขมวดคิ้วสายตาเย็นชา จะจ้องไปยังจรินทร์ แต่น่าเสียดาย จรินทร์รีบกหันหลังกลับ เดินจ้ำอ้าวไปแล้ว โบกแท็กซี่แล้วรีบกระโดดขึ้นรถไป ทอพจ้องเขม็งไปยังเงาของแท็กซี่คันนั้น สายตามีความโมโหปนอยู่เล็กน้อย ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งดูหล่อเหลาขึ้นอีก กชกรมองออก รีบห้ามปราม “พี่ชาย อย่าได้โมโหไปเลย พี่สาวฉันก็เป็นแบบนี้แหละ เขามักจะให้คนที่รอบกายยอมถอยให้เขาก้าวนึง เดี๋ยวก็ชินไปเอง.......”