ตอนที่106 บททดสอบความรัก(2)

ต๭นที่ 106 บททดสอบความรัก(2) ประจวบเหมาะกับมีลมพัดมาวูบหนึ่ง เธอรีบเอามือกอดที่ไหล่ตัวเองทำท่าทีว่ารู้สึกหนาว โกยหน้าอกจนเห็นร่องลึกขึ้นโดยไม่ได้เจตนา ได้ยินกชกรว่ามาดังนั้น ทอพค่อยๆคลายริมฝีปากยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “ผมกับเขาไม่อะไรเกี่ยวข้องกัน ผมคงไม่ติดใจอะไรเธอหรอก เวลาก็ล่วงเลยมาเยอะแล้ว เธอก็รีบกลับเข้าห้องเรียนไปเถอะ ฉันมีธุระ ขอตัวหละ” กชกรมีอารมณ์ขุ่นเคืองบนใบหน้า ขมวดคิ้วเข้าชนกัน เธอไม่ชอบใจกับสถานการณ์พ่ายแพ้แบบนี้เหมือนครั้งที่ณภัทรปฏิเสธเธอตอนนั้น เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน ปรับอารมณ์อยู่พักใหญ่ กว่ากชกรจะยอมหันหลังแล้วเดินจากไป เนื่องจากในใจยังรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ เธอจึงเดินกระแทกส้นเท้าอย่างแรงโดยไม่รู้ตัว รองเท้าส้นสูกระแทกพื้นยางมะตอยดังสนั่น ใครจะไปรู้ว่าเดินไปได้เพียงสิบกว่าเก่า ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น แค่เธอสติหลุดไปเพียงนิดเดียว ส้นรองเท้าของเธอกลับตกอยู่ในร่องของท่อระบายน้ำ ส้นรองเท้าติดหนึบอยู่กับร่อง ใช้แรงดึงก็ไม่ขึ้น เธอยอมถอดเท้าเปล่าเหยียบกับพื้น ปล่อยให้รองเท้าข้างนั้นติดหนึบอยู่กับร่อง กชกรเป็นคนที่รักษาภาพลักษณ์ตัวเอง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแถมยังมีคนเดินผ่านไปผ่านมา ใบหน้าขาวเผือกของเธอเริ่มแดงระเรื่อด้วยความอาย เหลือบมองรอบด้านอย่างรวดเร็ว ไม่เจอคนที่เธอรู้จักเลยซักคน เธอรีบก้มตัวลงไปเพื่อดึงรองเท้าขึ้น................. จรินทร์นั่งแท็กซี่เพียงครู่ก็มาถึงถนนวัฒนธรรม ถนนวัฒนธรรมนี้รวบรวมเครื่องมือเครื่องใช้ด้านศิลปะไว้เกือบทั้งหมด สีและกระดาษแบบต่างๆสามารถหาซื้อได้ที่นี่ เธอจะมาที่นี่เดือนละครั้ง และมีร้านประจำเพื่อซื้อสินค้าเสมอ เพิ่งจะถึงถนนวัฒนธรรม เธอก็ตรงดิ่งไปตึกโบราณ ขึ้นไปร้านเครื่องเขียนสุดยอดที่อยู่ชั้นสอง เจ้าของร้านเครื่องเขียนสุดยอด เป็นเฒ่าแก่เนี๊ยะวัยห้าสิบเศษ มองเห็นจรินทร์เดินมา รีบกล่าวทักทาย “ หนูจรินทร์มาแล้วหรือ เหมือนเดิมใช่ไหม” ทุกครั้งที่จรินทร์ไป จะสั่งกระดาษดิบและกระดาษสำเร็จอย่างละสามร้อยแผ่น สีสำหรับวาดภาพยี่ห้อเดิม เวลาผ่านไประยะหนึ่ง เฒ่าแก่เนี๊ยะก็รู้ใจว่าเธอต้องการอะไรบ้าง “อืม เหมือนเดิมค่ะ”จรินทร์ควักเงินในกระเป๋าและวางไว้ที่เคาท์เตอร์ใช้เวลาระหว่างที่รอเฒ่าแก่เนี๊ยะจัดของให้ เธอก็ทอดน่องดูของด้านนอก พิงระเบียงทางเดิน ทอดสายไปมองบรรยากาศด้านล่างของถนน ทันใดนั้น มีรถเฟอร์รารี่สีขาวคันนึงแล่นผ่านหน้าตึกไป ค่อยขับผ่านสายตาของเธอ จรินทร์ขมวดคิ้ว ถ้าเธอจำไม่ผิด รถที่จอดอยู่ข้างๆทอพที่ประตูรั้วมหาลัยเมื่อสักครู่ก็น่าจะรถแบบนี้ จริงๆรถแบบนี้เป็นรถหรูราคาสูงลิบนะ กลายเป็นรถที่เห็นได้ตามถนนทั่วไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พอนึกถึงทอพขึ้นมา จรินทร์ก็เริ่มมีอารมณ์เบื่อเซ็งขึ้น เธอไม่ได้รู้สึกดีกับคนประเภทนี้ รู้สึกว่าเขาหน้าตาดีแต่มีตาหามีแววไม่ ถึงขึ้นตกหลุมพรางมารยาหญิงของกชกรได้ กำลังอยู่ในภวังค์ความคิด ก็ได้ยินเสียเฒ่าแก่เนี๊ยะเรียกขาน เธอรีบเดินกลับไปที่ร้าน ยื่นมือไปรับสินค้าแล้วกล่าวอำลาเดินออกมา ตอนที่ออกมา จรินทร์ก็อดไม่ได้ที่จะมองกลับไปรถเฟอรรารี่ที่จอดอยู่ใต้ตึกอีกครั้ง เพียงแค่มองไป ทำให้เธอถึงกับตะลึงอีกครั้ง เธอมองไปเห็นจังหวะที่เจ้าของรถกำลังเปิดประตูออกจากรถ ชายหนุ่มลำคอขาวๆ เหมือนเส้นภาพวาดขีดเขียน ขาเรียวยาว แขนเรียวยาว สวมเสื้อผ้าทันสมัย ถ้าไม่ใช่ทอต แล้วจะเป็นใคร จรินทร์มองตามทอตไม่คลาดสายตา ตั้งแต่เขาลงจากรถ ล็อคประตูรถและเดินเข้ามาในตึก ชนนนฟังออกว่าจรินทร์ไม่คอ่ยจะยินดีสักเท่าไหร่ ได้แต่ปลอบประโลม “ รีบโทรกลับหาแม่นะ ลุงยังรอข่าวอยู่ อย่าใจดำแบบนั้นเลย ถ้าเราช่วยเขาครั้งนี้ ต่อไปป้าเขาคงจะไม่กล้าทำอีกแล้ว” จรินทร์เบ้ปาก ถ้าต่อไปฉัตรฤดีไม่กล้าทำแบบนี้อีก ก็ไม่ใช่เป็นเพราะแม่ช่วยเธอหรอก แต่เป็นเพราะได้รับบทเรียนแล้วต่างหาก “เอาน่าแม่ หนูรู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ แม่ก็น่าจะคิดเรื่องลุงบ้างนะ ลุงเป็นพี่ชายแท้ๆของแม่ ญาติแท้แค่คนเดียวของแม่ ถึงแม้ตัดความสัมพันธ์กับเขาไป ยังไงก็ยังคงเป็นสายเลือดเดียวกัน โรงแรมฟ้องร้องกชกร แล้วลุงก็ยังคงใช้ชีวิตคู่ร่วมกับป้าเขาอยู่ ยังไงก็ลำบากเราอยู่ดี” “ไม่พูดเรื่องอนาคตอันไกล พูดเรื่องใกล้ตัวก่อน ถ้าลุงหาเงินห้าแสนไม่ได้ ยังไงลุงก็ต้องมาขอร้องแม่อยู่ดี แม่ลองคิดดู ว่าเงินนั่น แม่จะให้หรือไม่ให้” “ลูกพูดมาก็มีเหตุผล” พอได้ฟังคำแม่พูดมาแบบนี้ จรินทร์รู้สึกว่าเธอจะเชื่อฟังแม่เธอไม่ได้ รอให้ชโนดมกลับมาลองถามเขาดูดีกว่า พอหวนกลับมานึกถึงฉากที่เธออับอายเมื่อเช้า รู้สึกไม่อยากเจอหน้าเขาขึ้นมาทันที......... จรินทร์เดินเซ็งๆไปข้างๆตู้เย็น เปิดตู้เย็นหยิบบวบขึ้นมาหนึ่งอัน เดินเข้าไปในครัว หั่นผักไปพร้อมกับจิตใจที่ไม่เบิกบาน ไม่ว่าเธอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างไร ก็ไม่สามารถควบคุมความคิดไร้สาระของตัวเองได้ ทนไม่ไหวจนทิ้งผักที่กำลังจะหั่นลงล้วงมือถือออกจากกระเป๋าพร้อมโทรหาคณพรเพื่อระบาย ไม่แน่คณพรอาจมีไอเดียเก๋ๆแนะนำเธอก็เป็นได้ ตั้งแต่คณพรกับคเชนทร์คบหากัน ก็ถือว่ากลายเป็นคนที่มีประสบการณ์ด้านความรักคนหนึ่งแล้ว บางทีอาจมีความน่าเชื่อถือกว่าเมื่อก่อนก็เป็นได้ ชั่วอึดใจ คู่สายก็กดรับ “ คณพรฉันงอลกับชโนดมอ่ะ” เสียงจากปลายสายเป็นเสียงขอคณพรตอบกลับมา“ ทำไมหละ” “เฮ้อ ไม่รู้จะเริ่มยังไง” จรินทร์ถอนหายใจยาว “เล่าสิถ้าเธอไม่เล่าฉันจะช่วยเธอได้ยังไง” เพื่อนรักกัน ก่อนที่จะช่วยเหลือคณพรต้องรู้ก่อนว่าเหตุการณ์เป็นไงมาไง จรินทร์ร่ายมายาวเหยียด คณพรฟังอยู่กว่าสิบนาที จึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เริ่มมีอารมณ์โมโห “ฉันรู้สึกว่าชโนดมทำเกินไปละ ไม่รับโทรศัพท์เธอไม่ว่า นี่กลับถึงบ้านก็ยังเย็นชากับเธออีก ฉันบอกอะไรเธออย่างนะจรินทร์ เธอต้องระวังแม่เลขาคนนั้นไว้หน่อยนะ บางทีอาจเป็นเด็กในสังกัดที่ชโนดมเลี้ยงไว้ก็ได้ ถ้าไม่ใช่ ทำไมหล่อนถึงกล้าทำแบบนี้กับเธอได้” คณพรชอบดูละครน้ำเน่า ความคิดแบบนั้นจึงพรั่งพรูออกมาจากหัวของเธอ จรินทร์พูดอะไรไม่ออก รู้สึกว่าสมองคณพรเริ่มเลอะเลือน ถึงแม้เธอจะรู้สึกไม่ค่อยชอบนถสรเท่าไหร่ แต่ก็ไม่คิดว่าชโนดมจะเป็นคนแบบนั้น” “ไม่น่าเป็นไปได้ ถ้าชโนดมเป็นคนแบบนี้ แล้วเขาจะแต่งงานกับฉันทำไม เลี้ยงเด็กไว้ในสังกัดเล่นๆไม่ดีกว่าหรือ