ตอนที่107 บททดสอบความรัก(3)

ต๭นที่ 107 บททดสอบความรัก(3) “อืม มันก็จริง.........” คณพรไปไม่ถูก ไม่รู้จะตอบยังไงต่อ เงียบไปเพียงชั่วครู่ก็พูดต่อว่า “ถึงแม้ว่าชโนดมกับนภสรไม่มีอะไรในก่อไผ่ แต่ก็ไม่ควรที่จะไม่สนใจใยดีเธอนะ จรินทร์เธอน่าจะอาศัยจังหวะนี้ลองทดสอบความรักของเธอสองคนดีไหมอ่ะ ว่าเขายังรักเธออยู่หรือเปล่า” จรินทร์ยังคงไม่เข้าใน “ ทดสอบยังไงอ่ะ” “บื้อจริง เธอลองคิดดูซิ ถ้าผู้ชายคนนึงรักผู้หญิงคนนึง เขาต้องแคร์ความรู้สึกของเธอ เขาจะเย็นชากับเธอได้อย่างไร นานสุดน่าจะไม่เกินหนึ่งคืนที่เธอไม่สนใจเขา เขาน่าจะทนไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายมาหาเธอเองซิ” จรินทร์เงียบ ประโยคนี้ทิ่มแทงใจดำจรินทร์เหลือเกิน เธอเริ่มรู้สึกว่า คณพรเพื่อนจอมเปิ่นของเธอ คราวนี้ออกไอเดียที่ไม่เลวเลยทีเกียว อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นพ้อง “ เธอพูดถูก ฉันก็คิดว่าน่าจะเวิร์ค งั้นก็ตามนี้แหละ” “ ฉันอยู่ข้างเธอ” คณพรให้ความสนับสนุนเธอดีแรง “เธอลองอดทนอีกสักวัน ดูซิว่าเขาจะเป็นฝ่ายมาหาเธอเองหรือเปล่า” จรินทร์คุยโทรศัพท์ไป ถอดผ้ากันเปื่อนไป แล้วเดินออกจากห้องครัว “คณพร เอางี้ คืนนี้ฉันไปหาเธอนะ เธอก็ไม่ต้องนอนหอในแล้ว วันนี้เราไปนอนบ้านเธอกัน” “ ได้ๆๆ ฉันกำลังจะชวนเธอมาหาฉันอยู่พอดี เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว มีความลับหลายอย่างจะเล่าให้เธอฟัง งั้นเดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกันก่อน แล้วก็ดูหนังสักเรื่องเป็นไง ช่วงนี้มีหนังใหม่เข้าด้วย.......” “ ได้ งั้นเดี๋ยวเราไปทานอาหารทะเลกันดีกว่า ฉันเห็นว่ามีร้านบุพเฟ่ทะเลเปิดใหม่ด้วย.................” สองคนตกลงกันว่าจะเจอกันที่ไหน จรินทร์วางมีดที่กำลังหั่นบวมลง ลืมแม้กระทั่งเก็บห้องครัว รีบเปลี่ยนรองเท้าแล้วออกบ้านไป หกโมงเย็นแล้วว ชโนดมเดินมาถึงชุมชนเล็กๆ วันนี้ทั้งวัน ขณะที่เขากำลังทำงานอยู่ ฉากเมื่อเช้ายังคงวนเวียนรบกวนการทำงานของเขา น่าแปลก จิตใจของเขากระวนกระวาย เป็นครั้งแรกที่เขานั่งไม่ติด ยากที่จะสงบจิตสงบใจทำงานคิดแค่เพียงอยากจะรีบกลับบ้าน เมื่อถึงห้าโมงครึ่งรีบปิดจ๊อบ และบึ่งรถกลับอพาร์ทเมนต์ เมื่อเดินถึงใต้ตึก ชโนดมแหงนมองขึ้นไปข้างบน มองเห็นห้องอาหารของตนเองไฟสว่างอยู่ สายตาที่เย็นชาปรับเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นขึ้นมาแว๊บนึง รอบกายที่เย็นชากลับมีความอบอุ่นเกิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เขารีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในอพาร์ทเมนต์ อยากจะรู้เหลือเกินมาวันนี้เธอจะทำอะไรให้ทาน เพียงประเดี๋ยวลิฟต์ของตึกก็หยุดลง ชโนดมเดินไปยังห้องในอพาร์ทเมนต์ของตน หยิบกุญแจเพื่อไขประตู พอเปิดประตูเข้าไป กลับเริ่มขมวดคิ้ว ด้านข้างเท้าเขา มีรองเท้าแตะผูกโบว์สีขาว วางไม่เป็นระเบียบอยู่ที่ประตู ทั้งบ้านมีรองเท้าแตะของผู้หญิงคู่นี้คู่เดียวเท่านั้นที่ถูกใช้งาน มันวางอยู่ข้างๆประตูเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าจรินทร์ไม่อยู่บ้าน แววตาที่อบอุ่นเมื่อสักครู่กลับเย็นชาลงอีกครั้ง ปิดประตู เปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินกลับเข้าห้องไป ทั้งบนห้องและด้านล่างมีแต่ความมืดสลัว มีเพียงห้องอาหารเท่านั้นที่ไฟเปิดอยู่ ชโนดมรีบเดินไปยังห้องอาหาร มองเห็นเพียงบวมที่ถูกหันไปครึ่งหนึ่งวางอยู่บนเขียง มืดหั่นผักวางทิ้งไว้ข้างๆ ดูคล้ายกับจรินทร์ออกไปอย่างเร่งรีบ หรือว่า เกิดเหตุเร่งด่วนอะไรขึ้น วินาทีนี้ แววตาของเขาบ่งบอกถึงความกังวลโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว มองที่เขียงหั่นผักอยู่ช้านาน หรี่ตามองแล้วมองอีก แล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากดเบอร์โทรออกไป ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด เพียงสามครั้ง ก็มีคนรับสาย เสียงหญิงสาวหัวเราะดี๊ด๊าจากปลายสายดังเข้ามาในหู “ เฮ คุณชายชโนดม เรียกแบบนี่ดูเป็นทางการไปหน่อย ฉันเรียกเหมือนกับจรินทร์ก็แล้วกันนะ ชโนดม นี่คุณ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ขอแนะนำตัวเองนิดนึงนะ ฉันชื่อคณพร เป็นเพื่อนของจรินทร์ วันนั้นเราเคยเจอกันที่โรงแรมสะวิทแลน ชโนดมสีหน้าเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง พูดแบบไม่อ้อมค้อมว่า “ให้จรินทร์มารับโทรศัพท์ด้วย” ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาจากปลายสายดังนั้น คณพรจึงเก็บอาการสำรวม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงใหม่ว่า “ จรินทร์หรา ตอนนี้จรินทร์ไม่ว่างรับสาย อ๋อ เดี๋ยวบอกอะไรให้นิดนึงก็ได้ ตอนนี้เรากำลังอร่อยอยู่กับอาหารทะเล อีกสักพักก็จะไปดูหนังต่อ น่าจะดึกแหละวันนี้ ดังนั้นวันนี้จรินทร์คงจะนอนที่บ้านของฉัน คุณไม่ต้องเป็นห่วงเธอนะ ราตรีสวัสดิ์” พูดจบ ไม่รั้งรอให้ชโนดมได้โต้ตอบ คณพรก็กดวางสายไป พอตัดสายโทรศัพท์ไป คณพรตบที่อกตัวเองเบาๆ พูดด้วยความโล่งอกว่า “จรินทร์ ผู้ชายของเธออ่ะน่ากลัวจัง ฟังน้ำเสียงเขาเย็นชามาก ถ้ารู้อย่างนี้ส่งข้อความไปดีกว่า ทำไมให้ฉันรับโทรศัพท์ด้วย หาเรื่องใส่ตัวแท้ฉัน” จรินทร์ฝืนยิ้มเจื่อนๆให้เพื่อน ก่อนเดินออกจากประตูบ้าน เธอมั่นใจในตัวเองอย่างมาก ยิ่งมีคณพรคอยสนับสนุนเธออยู่ด้วย ถ้าเธอจะไปก็ไปแบบสมศักดิ์ศรี แต่ทว่ายิ่งเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกยิ่งนานเพียงใด จิตใจของเธอก็ยิ่งกระวนกระวายมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเมื่อบวกกับชโนดมโทรมาเมื่อสักครู่ด้วย ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวาย รู้สึกว่าถ้าชโนดมกลับมาไม่เห็นตัวเองอยู่บ้านยิ่งจะมีอารมณ์โมโห เขายิ่งเป็นคนอารมณ์ร้ายอยู่ๆ ถ้าเธอทำให้เขาโมโหขึ้นมา ไม่รู้ว่าตัวเองจะซวยแค่ไหน ครั้งที่แล้วเธอแค่ออกมาดื่มกาแฟกับคณพรถึงห้าทุ่ม ยังโดนเขาบ่นชุดใหญ่ วันนี้เธอจะอยู่บ้านของคณพรทั้งวันทั้งคืน หนักกว่าครั้งที่แล้วอีก เธอเริ่มมีความรู้สึกป๊อดป๊อดในใจ ไม่งั้นก็ทางที่ดีไม่นอนบ้านคณพรแล้ว ทานข้าวเสร็จกลับไปจะดีไหม