ตอนที่ 108ไม่ด่าแฮะ（1）

ต๭นที่ 108ไม่ด่าแฮะ（1） คณพรมองออกว่าจรินทร์เริ่มจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แตะที่ไหล่เธอเบาๆพูดว่า “เธอกลัวว่ากลับไปจะโดนทำร้ายหรือ ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ครั้งที่แล้วเธอเคยเอาใบมรณะบัตรมาให้เขาดูแล้วไม่ใช่หรือ ก็ไม่เห็นว่าอะไรเธอหนิ วางใจเถอะ ก็แค่นอนค้างคืนบ้านฉัน อย่างมากก็ด่าไม่กี่คำ ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาก็พอแล้ว” จรินทร์มองหน้าคณพรแต่ไม่พูดอะไร ความรู้สึกเหมือนโดนบังคับให้ขึ้นเรือโจรสลัดยังก็ไม่รู้ บททดสอบความรักอะไรของคณพรก็ไม่รู้ เหมือนโดนหลอกให้มาดูหนังเป็นเพื่อนยังไงอย่างงั้นเลย คณพรนี่เพื่อนซังกะบ๋วยจริงๆเลย จรินทร์ไม่รู้ว่าจะจัดการเธอยังไงดี แต่ทะว่า เธอก็ปิ๊งไอเดียของตัวเองแล้ว ในเมื่อเธอก็ออกมาข้างนอกแล้ว เสียใจไปก็เปล่าประโยชน์ ยังไงก็ใช้แผนเดิมต่อ ลองดูว่าในใจของชโนดม เธอยังสำคัญอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่ได้จริงๆ อย่างมากเธอก็โดนด่าซักยกหนึ่ง ยังไงก็แล้วแต่ตั้งแต่เธอคบกับชโนดมมา ถือได้ว่าหน้าของเธอเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆแล้ว คิดได้ดังนี้เธอก็ปล่อบวางทุกอย่างลง ทิ้งความกังวลทั้งหมดลง แล้วทานข้าวกับคณพรอย่างเอร็ดอร่อย ทานข้าวเสร็จ ตามด้วยดูหนังต่อสองเรื่อง กว่าหนังจะฉายจบก็เที่ยงคืนแล้ว สองคนเดินไหล่ติดกันออกจากโรงหนัง คณพรอารมณ์ดูหนังยังค้างอยู่ “หนังเรื่องเมื่อตะกี้สนุกดีเนอะ ตื่นเต้นมาก ไม่ง่วงแม้แต่นิดเดียว จรินทร์เธอหละ เอางี้ไหม เราไปร้านที่เปิด 24 ชั่วโมงไปกินชาบูกันต่อดีกว่า ไปคุยเรื่องหนังที่เพิ่งดูต่อดีกว่า” แต่จรินทร์กลับมีอาการง่วงนอนนานแล้ว เอียงศีรษะเข้าซบไหล่คณพร จามไปหลายทีพร้อมกับพูดงำงำว่า “ อืม ได้ แล้วแต่เธอเลย ขอแค่หาโซฟาให้ฉันมีที่นั่งก็พอแล้ว” อยู่กับคณพร มีข้อดีอยู่อย่าง คือไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย คณพรเป็นคนที่ร่างกายกำยำเป็นสาวร่างถึกบึกบึน ถ้ามีอันธพาลกล้าเข้ามา เธอสามารถสู้ได้อย่างไม่กล้ว เมื่อคนเรารู้สึกความปลอดภัย แม้เมื่อมีอันตรายเข้ามากร่ำกรายก็ยากที่หลบเลี่ยง จรินทร์อิงร่างแนบคณพรงีบหลับ ลมหายใจค่อยๆแผ่วเบาลงสม่ำเสมอ คณพรแตะที่ใบหน้ารูปไข่ของจรินทร์เบาๆ เพื่อปลุก “นี่ นี่ นี่ จะบ้าหรือ ยืนๆอยู่ยังหลับได้ อย่าเพิ่งมานอนอะไรตรงนี้” คณพรแอบเซ็งพร้อมกับลากจรินทร์ออกไปยังถนน เพื่อโบกรถ แต่ยังไม่ทันได้โบกรถแท็กซี่เลย ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งมาจอดต่อหน้าเธอ คณพรแหงนหน้ามองดูแว๊บนึง มองเห็นเป็นรถ Bentley เป็นรถหรู ซึ่งดูแล้วไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอง ก็ไม่ได้ สนใจอะไร ลากจรินทร์เดินออกจากบริเวณนั้น เพื่อโบกแท็กซี่ต่อไป ลากเพื่อนไปพลาง คุยกับเพื่อนไปพลาง “นี่ จรินทร์ ตื่นซักทีซิ ถ้าเธอนอนหลับแล้วฉันจะกินชาบูคนเดียวได้ยังไงอ่ะ” เพิ่งจะพูดจบ รถ Bentley สีดำเมื่อสักครู่ กลับขับมาจอดใกล้พวกเธออีกครั้ง คณพรเริ่มมีความสงสัย มองเข้าไปยังเบาะคนขับ กระจกรถไม่โปร่งแสง เธอจึงมองไม่เห็น แต่เธอรู้ว่าคนที่อยู่ในรถมองเห็นเธอ ดังนั้น เธอจึงกำหมัดแน่นทำท่านักเลง และเริ่มด่าคนในรถ เพราะยังไงจรินทร์ก็ตัดสินใจดีแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็แล้วแต่เธอจะไมปริปาก เธอจะ “นอน” อย่างเดียว เธอนอนราบอยู่ที่เบาะหลังไม่กระดุกกระดิก แถมยังกรนไปหลายที จนลมหายใจสม่ำเสมอ ชโนดมองกิริยาของเด็กไร้เดียงสาอย่างเธอด้วยสายตาเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “ทำไมหรือ กลัวว่าฉันจะด่าเธอ” จรินทร์อุบอิบในใจ พูดจาไร้สาระ หล่อนกลัวเขาอยู่แล้วหละถามมาได้ ถ้าเกิดเขาเป็นแค่คนใบ้คนนึง เชื่อหรือเปล่า ว่าจะกระโดดตีลังกาให้ดูเสียตอนนี่แหละ ตอนนี้เธอ “นอนหลับ” แล้ว ชโนดมทำไมไม่ให้ความร่วมมือเธอเลย พูดกับเธอไม่หยุดเลย น่ารำคาญที่สุด แต่เธอก็ยังคงไม่โต้ตอบ แกล้งทำเป็นหลับต่อไป ชโนดมรอบนี้กลับไม่ปริปากพูดอะไรต่อ บรรยากาศในรถปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน ขณะที่จรินทร์คิดว่าตัวเองจะรอดพ้นวิกฤตรอบนี้ไปได้ ชโนดมกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง “จรินทร์ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรออกไปเธอก็ไม่อะไรใช่ไหม” ในใจของจรินทร์รู้สึกตะลึง รู้สึกว่าคำพูดนี้แปลกๆ เหมือนว่าเธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตสักอย่างนึง แต่เธอก็ยังคิดไม่ออก รอฟังชโนดมพูดต่อไป “ ในเมื่อเธอไม่รู้สึกอะไร งั้นเรามาจบเรื่องที่เรายังไม่ได้สานต่อเมื่อครั้งที่แล้วเถอะ” คำพูดนี้เล่นเอาจรินทร์ฟังแล้วจุกถึงลิ้นปี่ ทำเอาสมองที่งัวเงียเมื่อสักครู่กับโล่งปลอดโปร่งขึ้นมาไม่น้อย คิดจนหัวจะระเบิดก็คิดไม่ออกว่ายังไม่อะไรที่คั้งค้างยังทำไม่จบ” เอ๋ เหมือนจะไม่มีนี่น่า แย่แล้ว อย่าบอกว่าเรื่องแข่งรถ เพิ่งจะคิดถึงแว๊บแรก จรินทร์ก็กลัวจนตัวเย็นเฉียบ การแข่งรถสำหรับจรินทร์แล้วถือเป็นเรื่องที่น่ากลัวสุดขั่วสำหรับเธอ ถือได้ว่าตั้งแต่เกิดมาเป็นเรื่องที่เธอกลัวที่สุดในโลกก็ว่าได้ ตั้งแต่คบกับชโนดมมา เธอเคยมีประสบการณ์มาแล้วสองครั้ง เธอไม่อยากมีเป็นครั้งที่สาม ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นนั่งเพื่อยอมรับว่าเมื่อกี้แกลังหลับไป ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชโนดมค่อยๆลดความเร็วรถลง และจอดรถ