ตอนที่ 109ไม่ด่าแฮะ（2）

ต๭นที่ 109ไม่ด่าแฮะ（2） จรินทร์ชะงักชั่วครู่ เพื่อดูว่าชโนดมกำลังคิดจะทำอะไร แต่ชโนดมกลับไม่พูดอะไร ไม่ขยับตัวอยู่ช้านาน บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยลมสังหาร ถึงแม้ว่าจรินทร์จะไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง แต่เธอก็รู้ว่ามีสายตาอำมหิตย์คู่หนึ่งกำลังเพ่งเล็งมาที่เธอ เมื่อไหร่จะผ่านพ้นไป........................... เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอทรมานเหลือเกิน ยังดีที่แค่อึดใจนึง ได้ยินเสียง ”ปัง” เป็นเสียงปิดประตูรถ จรินทร์รีบลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง เพื่อแอบมองดูว่า ชโนดมไปทำอะไร มองเห็นเพียงแค่ชโนดมลงจากรถไป เหมือนเค้าแค่อยากเดินไปสงบจิตสงบใจคนเดียว เงาของชโนมดมทอดยาว มองเห็นว่าเขายืนพิงที่กระโปรงรถอยู่ เงาขาเรียวยาวของเขา ภายใต้แสงจันทร์ มองเห็นใบหน้าด้านข้างที่ดูเย็นชาแต่มีเสน่ห์ ยิ่งมองยิ่งน่าพิสมัย เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองดวงดวง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จรินทร์แอบมองชโนดมอยู่เงียบๆ โดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน สักพักเห็นแขนของเขาขยับ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบบุหรี่ขึ้นมา แล้วก้มลมจุดบุหรี่ จรินทร์รู้ว่าปกติเขาไม่เคยแตะบุหรี่ ยิ่งต่อหน้าเธอแล้วเขาไม่เคยคิดจะแตะเลย เธอเคยเห็นแค่เพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกก็คือครั้งที่เธอแอบไปทำใบมรณะบัตรของเขา ถือไปที่ว่าการอำเภอเพื่อขอทำเรื่องอย่า เขารีบขับรถมาหา พอลงจากรถก็จุดบุหรี่ขึ้นสูบ ครั้งที่สองก็ตอนที่เธองอลแล้วกลับบ้านดึก ครั้งนั้นพอเธอกลับถึงอพาร์ทเมนต์ เมื่อเดินถึงห้องรับแขกก็ได้กลิ่นควันบุหรี่อ่อนลอยมา ครั้งนั้นเธอไม่เห็นว่าใครเป็นคนสูบ แต่เธอคิดว่าน่าจะเป็นชโนดม ถ้าอย่างนั้น ก็เหมือนว่าชโนดมจะสูบบุหรี่ก็ต่อเมื่อรู้สึกไม่สบายใจเท่านั้น การสูบบุหรี่สองครั้งแรกก็เพราะเธอ ส่วนครั้งนี้ครั้งที่สามไม่ต้องพูดถึง น่าจะเป็นเรื่องเย็นวันนี้แน่นอน ช่างเถอะ ไหนๆชโนดมก็รู้อยู่แล้วว่าเธอแกล้งหลับ ทำเป็นแกล้งต่อไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น......... เธอค่อยๆกระดืบขึ้นมานั่งบนเบาะ เกาะขอบกระจก เพ่งสายตามองไปที่ชโนดม ท่าท่างตอนที่เขาสูบบุหรี่ดูแล้วก็เท่ไปอีกแบบ แต่น่าเสียดาย มองไปเขาดูเท่ก็จริงแต่ให้ความรู้สึกเย็นชาเงียบเขากับคนที่เฝ้ามองเหลือเกิน ริมฝีปากบาง ใบหน้าดูเคร่งขรึม สายตาเย็นชามองดูรถราที่วิ่งขวักไขว่อยู่เบื้องหน้า บ่งบอกว่าถึงแม้ฟ้าถล่มดินทลายต่อหน้า ฉันก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เย็นชา เยือกเย็น ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดที่สามารถดึงดูดความสนใจเขาได้แล้วในโลกนี้ จรินทร์รู้สึกเจ็บแปลบที่ทรวงอก เธอไม่ชอบที่ชโนดมเป็นแบบนี้เลย ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเอาชนะความขลาดเขลาไปสิ้น เปิดประตูแล้วเดินลงจากรถไป ค่อยๆเดินช้าๆไปยืนอยู่ข้างกายชโนดม จับที่แขนพร้อมกับแกว่งแขนของเขาเบาๆ “ชโรดม วันนี้ฉันออกมาเที่ยวเล่นกับคณพร คุณโกรธฉันจริงๆหรือ” พอถามจบ เธอก็พร้อมที่โดนรับคำตำหนิ หดคอและหลับตาปี๋ ท่าทางเหมือนเต่าที่กำลังจะหดหัวเข้ากระดองไป ผิดคาด ชโนดมไม่มีอาการโมโหแต่อย่างใด มีเพียงลอบมาสายตามาเล็กน้อย เพ่งสายตามองมาที่เธอ และพูดมาแบบเรียบเฉยว่า “ฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่าบ้านไม่ใช่สถานที่ที่ให้เธอเข้าออกได้อย่างอิสระแบบนี้” จรินทร์เริ่มคลายความกังวลลง ชโนดมไม่โกรธไม่ด่าเธอ มันเกิดอะไรขึ้น เหมือนอยู่ในฝันเลยอ่ะ จ้องมองมาที่ชโนดม รู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันไป กระพริบตาปริบๆพร้อมกับพูดว่า “คุณไม่คิดจะต่อว่าฉันหน่อยเลยหรือ เช่นห้ามไม่ให้ฉันไปเรียนแล้ว อะไรประมาณนั้น” ท่าทีไร้เดียงสาของเธอ ก้มต่ำลอบมองมาที่ชโนดม วินาทีต่อมาชโนดมค่อยโน้มคอเพื่อให้เธอเดินเข้ามาแนบชิดเขา แล้วโอบรัดเธอเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมกับก้มลงระดมจุมพิตที่ริบฝีปากของเธอ “อือ อือ.....” เธอพยายามจะขัดขืน แต่ก็ไร้ซึ่งหนทางต่อสู้ จรินทร์เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่า ถึงแม้เขาจะไม่มีอาการพิโรธก็ตามแต่ แต่หนวดเสือก็ไม่ควรไปกระตุก เธอรู้สึกเสียใจที่ลงจากรถ เนิ่นนาน กว่าชโนดมจะยอมถอนจุมพิตจากเธอ ความเย็นชาบนใบหน้าไร้เดียงสา สุดท้ายแสดงความโมโหเล็กน้อย “มีที่ไหนกัน ภรรยางอลแล้วหนีออกจากบ้าน ดึกดื่นค่ำคืนไม่ยอมกลับ ฮึ” เขาขับรถออกมาเอง ตามหาเธอตามโรงหนังที่ละที่ เธอกลับไม่สนใจใยดี แถมพอขึ้นรถแกล้งหลับอีก จรินทร์ได้ยินถึงกับอี้งกิมกี่ ชโนดมแคร์เธอถึงเพียงนี้ ความจริงคือเค้าแคร์เรื่องที่เธอหนีออกจากบ้านวันนี้ งั้นก็แสดงว่าเขาชอบเธอจริงๆใช่ไหม ถึงแม้การคาดเดาในครั้งนี้ จรินทร์ไม่มั่นใจในคำตอบตัวเองร้อยเปอร์เซนต์ แต่เธอก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ ก่อนนี้เธอมองว่าระหว่างเธอกับชโนดมเป็นการแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ใบทะเบียนสมรสใบนั้นแทบไม่มีความหมายอะไรเลย เธอมักรู้สึกว่า ความรู้สึกระหว่างเธอกับชโนดมแปลกๆ ดังเช่นวันที่เขามอบแหวนให้เธอที่มหาวิทยาลัยวันนั้น รู้สึกไม่เหมือนจริงเอาซะเลย แต่ตอนนี้ เธอกลับสัมผัสได้ถึงความโกรธของเขาขึ้นมาจริงๆแล้ว เป็นเพราะเธอไม่ยอมกลับบ้านตรงเวลา ถึงทำให้เขาโมโหได้ขนาดนี้ การโมโหของเขาครั้งนี้เธอกลับรู้สึกว่าเป็นความจริงยิ่งกว่าตอนที่เขาสวมแหวนเธอ เพราะชายที่อยู่ต่อหน้าเธอตอนนี้ คือคนที่แคร์ความรู้สึกเธอจริงๆ ถึงแม้ภายนอกมองว่าเขาอาจจะดูเย็นชา ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกจริงออกมาสักเท่าไหร่ แต่เธอก็สามารถทดสอบเขาได้สำเร็จแล้วมิใช่หรือ ในใจแอบปลี้มปิติอยู่ไม่น้อย พูดแบบนอยด์ว่า “ฉันนึกว่าประโยคเมื่อเช้าคุณพูดกับฉันเสียอีก ฉัน...........” มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด แล้วก็อับอายทั้งวันเลย ชโนดมกวาดสายตามองเธออีกครั้ง ในใจเขาไม่คิดจะตอบคำถามไร้สาระของเธอคำถามนี้ หันหลังกลับไปเปิดประตูด้านข้างคนขับ แล้วมองตาเขม็งมาที่เธอ จรินทร์แต่ปิดปากเงียบแล้วเดินขึ้นรถไป พอรถเริ่มเคลื่อนตัว จรินทร์ก็อดไม่ได้ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ฉันกับแม่อุตส่าห์ขอให้คุณอยู่ทานกับเรา คุณก็ไม่ยอมอยู่” ชโนดมทำตาดุอีกครั้ง “นี่ ยังกล้าว่าผมอีกหรือ ทำไมผมจะไม่ยอมอยู่ ลองนึกดูดีดีว่าวันนั้นเป็นเพราะใครกันแน่ ที่ยอมรับสารภาพรักกับผม”