ตอนที่ 110 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล

ต๭นที่ 110คำอธิบายที่สมเหตุสมผล จรินทร์แอบหลบสายตา ทำทีเป็นลูบท้องตัวเอง “ชโนดม ฉันปวดท้อง รีบขับรถกลับบ้านกันเถอะ” ชโนดมมองด้วยสายตาสงสัย “ปวดท้องหรือ แต่ที่บ้านไม่มียาอะไรเตรียมไว้นะ” “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ปวดนิดหน่อย กลับถึงบ้านดื่มน้ำอุ่นๆก็น่าจะดีขึ้น พูดไป กระพริบตาปริบๆไป ทำให้เหมือนว่าปวดท้องจริงๆ อยู่ต่อหน้าเขาเธอไม่กล้าเล่นละครเยอะ กลัวว่าจะโดนจับได้ ไม่คิดว่าเล่นละครไม้นี้จะได้ผลกับชโนดม เขาคงคิดว่าเพราะเธออยู่ข้างนอกทั้งวัน อาจโดนลมโกรกนานร่างกายปรับตัวไม่ทัน ทำให้ปวดท้อง ดังนั้นเขาจึงเร่งความเร็วของเร็วขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้กลับถึงบ้านได้เร็วที่สุด เมื่อกลับถึงอพาร์ทเมนต์ ชโนดมรีบเดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างและใช้มือวัดความอุ่นของน้ำด้วยตัวเอง เขาเป็นหนุ่มโสดมากว่ายี่สิบแปดปี ปกติจะเตรียมน้ำอุ่นให้ตัวเองอาบเท่านั้น แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาให้คนอื่น เขาดีกับเธอหญิงไร้เดียงสาคนนี้มากเกินธรรมดา หลังจากปรับอุณหภูมิของน้ำพอดีแล้ว ไม่หันมามองแต่กลับตะโกนเรียก “ เข้ามา” รออยู่พักใหญ่ ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเธอ เขาเริ่มตะโกนขึ้นอีกครั้ง “จรินทร์ มานี่ มาอาบน้ำอุ่นๆเร็ว” พูดจบเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ความทรงจำอันรางเลือนจำได้ว่า เธอเดินตามเขาขึ้นมาที่ชั้นสอง ขณะที่เขากำลังเตรียมน้ำอุ่นอยู่ เธอก็ยืนดูอยู่ข้างๆ ไม่ได้สังเกตอยู่แค่แวบเดียว ไม่รู้ว่าคนหายไปไหนแล้ว ชโนดมเดินเข้าไปยังห้องนอน มองเห็นห้องข้างๆยังเปิดไฟสว่างอยู่ พอเปิดประตูเข้าไป ตามคาด จรินทร์ฟุบสลบอยู่ข้างเตียงนอน เสียงกรนเบาๆ นอนหลับอย่างสนิท เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ เอานิ้วจิ้มที่ใบหน้ารูปไข่ของเธอเบาๆ แต่เธอก็ไม่ตื่น ดูท่าจรินทร์เหมือนจะง่วงนอนจริงๆ เหมือนความง่วงในรถเมื่อสักครู่ คุกคามเธอจริงๆ เมื่อกี้ที่เธอบอกว่าปวดท้อง เห็นทีจะเป็นเพียงการบดบังความง่วงหงาวหาวนอนของเธอเท่านั้น ตลอดทางกลับอพาร์ทเมนต์ ความง่วงคุกคามเธอตลอด จนในที่สุดก็ถึงจุดพีค ตาปรือเดินตามหลังชโนดมขึ้นไปบนตึก เห็นเขาสาละวนอยู่กับห้องอาบน้ำ สองเท้าของเธอค่อยๆหมดเรี่ยวแรงลง อยากจะลงไปนอนกองกับพื้นเสียเลย อาศัยจังหวะที่ชโนดมเผลอ ไม่บอกอะไรเขาสักคำ แอบวิ่งกลับห้องตัวเอง ล้มตัวแล้วหลับไป คราวนี้ เธอเผลอหลับไปร่วมสิบนาทีแล้ว ชโนดมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก้มลงไป ไม่พูดอะไร อุ้มเธอแล้วเดินมายังอีกห้องนึง …… วันรุ่งขึ้น จรินทร์ถูกปลุกด้วยเสียงนาฬิกาที่เธอไม่คุ้นชิน เธอถูกปลุกแบบนี้รู้สึกอารมณ์บ่จอย เอามืออุดหู แล้วก็เอาหมอนปิดอีกรอบ แต่เจ้ากรรมนาฬิกาปลุกนั้นยังดังต่อไป อย่างกับว่าถ้าเธอไม่ยอมตื่นจะไม่ยอมหยุดดังยังไงอย่างงั้น จรินทร์หมดปัญญา หยีตาโผล่ออก ให้มือตะปบซ้ายขวา อยากจะปิดนาฬิกาปลุกนั้น แต่เมื่อเธอยื่นมือออกไปกลับสะดุดเข้ากับผิวที่เย็น เธอตกใจจนเบิกตาโพลงออกมา หายง่วงเป็นปริดทิ้ง ข้างๆของเธอมีคนนอนอยู่ อีกอย่าง พอเธอรู้สึกตัวขึ้นมา ก็พบว่าเสียงนาฬิกาปลุก ไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกของเธอ รีบหันขวับไปดู เจอดวงตาคู่หนึ่งที่ปกคลุมด้วยขนตาดำยาว นอนนิ่ง จรินทร์เผลอตะโกนออกมาเสียงหลง ผลุดนั่งพร้อมกับเปิดผ้าห่มขึ้นดู มองไปช่วงขาของชโรดม จะตำหนิจรินทร์ก็ไม่ได้ มันเป็นสัญชาตญาณ เธออยากจะรู้ว่าชโนดมใส่เสื้อผ้าหรือเปล่า