ตอนที่ 112 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล（3）

ต๭นที่ 112 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล（3） ผู้ใหญ่ใจบุญที่ร่วมกิจกรรมครั้งนี้นอกจากระดับนักการเมืองระดับจังหวัด ได้ยินว่าเป็นตัวแทนจากบริษัทต่างๆ แต่จรินทร์ก็ไม่เห็นว่ามีใครบ้าง มองเห็นเพียงป้ายต้อนรับที่อยู่หน้าโรงเรียนตอนเข้ามาถึงประตูโรงเรียน อธิการบดีมีอาจารย์ต้องรับโดยเฉพาะ คุณกุศลเดินนำพวกเธอเดินตรงไปยังห้องโถงที่จัดกิจกรรม เมื่อถึงห้องกิจกรรม จรินทร์กับเพื่อนต่างพากันเตรียมของขวัญเพื่อนมอบ ผลงานทุกชิ้น รวมถึงภาพที่อธิการบดีวาดด้วยตัวเองภาพหนึ่ง ถูกห่ออย่างประณีต เพื่อให้นักข่าวถ่ายรูป หลังจากถ่ายภาพร่วมกันแล้ว จึงจะเป็นเวลาอิสระ เนื่องจากอยู่ระหว่างรอผู้ว่าราชการเดินเยี่ยมชมโรงเรียนอยู่นั้น เกือบบ่ายกว่าจะได้เข้าฟังการบรรยาย แล้วจึงจะถ่ายภาพรวมแล้วก็ทานอาหารร่วมกัน ยังเหลือเวลาอีกนาน เพื่อนนักศึกษาหลายคนถึงกับชวนกันออกไปเที่ยวข้างนอก “น้องจรินทร์ ออกไปทานขนมข้างๆโรงเรียนด้วยกันหรือเปล่า“ จรินทร์ส่ายหน้า “พี่ๆไปกันเถอะค่ะ หนูไม่ไปดีกว่า” เธอมีความสงสัยว่า โรงเรียนผู้พิการทางสายตามีอะไรบ้าง จึงอยากเดินเล่นรอบๆโรงเรียนดู เธอชอบบรรยากาศรอบๆของที่นี่มาก ถึงแม้จะอยู่ห่างไกลนิดนึง แต่ทิวทัศน์สวย เต็มไปด้วยดอกโบตั๋นดอกแพนซีบานสะพรั่ง จรินทร์เดินชมวิวทิวทัศน์รอบบริเวณโรงเรียนคนเดียวเรื่อยๆ เดินไปสักพักเจอทะเลสาปกลางอยู่เบื้องหน้า รีบเดินเข้าไปดู ริมทะเลสาปมีต้นหลิวทอดยอด ด้านล่างมีเก้าอี้นั่งยาว เธอเดินตรงไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ยาวนั้น ทิวทัศน์รอบทะเลสาปงดงาม อากาศก็เย็นสบาย จรินทร์ค่อยหลับตาสูดอากาศและรับแสงแดด มันเป็นเวลาที่ผ่อนคลาย ไม่ไกลจากเธอ มีเสียงฝีเท้าคนสองคนกำลังเดินมาช้าๆ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงช่างประจบช่างเจรจาแทรกเข้ามาในแก้วหู “ ครับ ครับ คุณเคยบอกผมไว้ผมจะทำตามที่คุณสั่งเดี๋ยวนี้เลย วันนั้นได้บอกพวกเขาไปแล้ว ยังไงก็แล้วแต่ นักศึกษาคนนี้ ต่อไปนี้เราจะช่วยดูแลให้อย่างดี” เสียงชายอีกคนนึงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำออกมาว่า “ขอบใจมาก” ถึงแม้ปากจะพูดออกมาว่าขอบใจ แต่ท่าทางและน้ำเสียงที่ออกมานั้น ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นบุญคุณแต่งอย่างใด พอได้ยินเสียงนั้นกังวลขึ้น จากที่นั่งพิงเก้าอี้อยู่แบบชิลๆ กลับค่อยรู้สึกเกร็งจนตัวแข็งทื่อ ค่อยๆหันหลังกลับไปมอง ที่มาของเสียงนั้น เจ้าของเสียงนั้นรูปร่างสูงใหญ่ สง่า สวมชุดสูทสีดำ ถ้าไม่ใช่ชโนดมแล้วจะเป็นใคร อธิการบดียืนโค้งก้มต่ำอยู่ข้างๆเขา เดินไปยิ้มไปสีหน้าดูท่าทางประจบ แต่ใบหน้าของชโนดมกลับเย็นเรียบเฉย จรินทร์ถึงบ้างอ้อขึ้นทันทีทันใด ที่แท้ชโนดมก็คือตัวแทนบริษัทที่เป็นแม่งานการจัดกิจกรรมในครั้งนี้ เธอกำลังครุ่นคิดว่าจะเดินไปทักทายเขาดีหรือเปล่า แต่ก็ไม่อยากไปแทรกกลางบทสนทนาของพวกเขา ทำแบบนี้เสียมารยาท รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินหลบไปก่อนที่อธิการบดีกับชโนดมจะเห็นตัวเอง รีบเดินหลบไปหลังต้นหลิว ได้ยินเพียงแต่เสียงอธิการบดีพูดขึ้นมาอีกว่า “เงินบริจาคก่อนนั้น ต้องขอบคุณ คุณมากๆ แต่ว่าตอนนี้ทางเรามีเรื่องเดือดร้อนเรื่องใหม่อีกครั้ง คุณก็รู้ว่าข้างมหาวิทยาลัยของเรามีที่อยู่ผืนนึง ถ้าสามารถซื้อมาแล้วสร้างตึกเรียนอีกหลังได้ โรงเรียนของเราก็จะมีห้องเรียนและอุปกรณ์การเรียนเพิ่มขึ้นไปอีก ปีหน้าตอนรับนักศึกษาก็จะมีข้อได้เปรียบกับมหาวิทยาลัยคู่แข่ง ไม่ทราบว่าคุณสนใจหรือไม่....” เมื่อได้ประโยคนี้ชโนดมถึงกลับหยุดเดิน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นอีกครั้งว่า “พื้นที่ผืนนั้นไม่ใช่ว่าไม่สามารถสร้างอาคารได้ แต่ข้างๆเป็นห้างสรรพสินค้า ซึ่งเป็นถิ่นของตระกูลอริยสกุล อสังหาริมทรัพย์ในเครือตระกูลพงษ์จิระชัยจะเข้าไม่ยุ่งเกี่ยว” ตระกูลอริยสกุล และตระกูลพงษ์จิระชัย เป็นสองตระกูลผู้ดีของเมืองเมฆ และทั้งสองตระกูลมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน อธิการบดีเพิ่งจะนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ รีบแก้ตัวไปว่า “ ผมก็ผมไปเรื่อยของผม ท่านอย่าได้ถือสา เด็กนักศึกษาหญิงคนนั้น วันนี้เธอก็มา เมื่อเช้าผมทักทายเธอไปแล้ว ให้อาจารย์ผู้รับผิดชอบคัดเลือกเธอมาร่วมงานด้วยครั้งนี้ คุณอยากจะเจอเธอไหม” ชโนดมครุ่นคิดครู่นึง แล้วตอบกลับไป “ไม่ดีกว่า วันนี้ตารางงานค่อนข้างแน่น เดี๋ยวผมจะกลับบริษัทแล้ว” จรินทร์สาบานได้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังบทสนทนานี้ แต่เสียงของอธิการออกจะดังปานนั้น เธอไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว ได้ฟังบทสนทนาเหล่านั้นแล้ว เธอปะติปะต่อเรื่องราวได้หมด ว่าชโนดมเป็นคนบอกให้อธิบการบดีช่วยดูแลเธอด้วย ครั้งที่แล้วคุณกุศลเป็นเพราะได้รับคำสั่งจากท่านอธิการบดี ถึงได้คัดเลือกเธอให้มาร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ ไหนจะเหตุการณ์เมื่อเช้า ที่ท่านอธิการบดีดูเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ ที่แท้ก็มีเหตุมาแบบนี้นี่เอง เธอได้รับการดูแลเป็นพิเศษก็เพราะชโนดม แต่จรินทร์กับปรพลนิสัยต่างกัน เธอเป็นคนที่ค่อนข้างหัวสมัยใหม่ เธอไม่รู้สึกว่าการเดินเข้าประตูหลังเป็นเรื่องที่น่าอับอายหรือเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ ประการแรก เธอเป็นคนที่มีความสามารถ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์รเมศเล่นตุกติก ถ้าเกิดว่าเป็นการลงคะแนน ยังไงเธอก็ติดโพล์อยู่ดี ถึงแม้จะเดินเข้าประตูหลังแต่เธอก็ไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด ประการต่อมา เธอก็ต้องมาดูว่าใครเป็นคนช่วยเธอในการเดินเข้าประตูหลัง ถ้าเป็นสามีหรือคนในครอบครัวของเธอ เธอกลับรู้สึกใจชื้นและตื้นตัน เมื่อมองเห็นว่าอธิการบดีกับชโนดมแยกย้ายกันแล้ว เธอรีบสาวเท้าเดินจ้ำอ้าวขึ้นไป ตั้งแต่เดินไปด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว จรินทร์ค่อยๆย้ำเท้า เดินเข้าไปใกล้ชโนดม เธอค่อยเดินไปด้านหลังและอ้าแขนกว้าง หาโอกาสเหมาะ กระโจนเข้าไป ให้เหมือน เสือตะครุบเหยื่อย ลอบคิดว่าทำเห็นหน้าเย็นชาอย่างชโนดมตกใจจะเป็นยังไง เธอแอบยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นโอกาสประจวบเหมาะ เธอรีบเร่งความเร็ว ให้เหลือระยะห่างเพียงสามก้าวก็จะกระโจนเข้าไป ใครจะไปรู้ว่าวินาทีที่เธอเกือบจะกระโจนถึงตัวชโนดม เหตุการณ์กลับพลิกผัน ชโนดมจากที่เดินด้วยฝีเท้าอันเร่งรีบกลับหยุดชะงักลงและหันหลบ จังหวะที่เธอกระโจนเข้ามา ทำให้จังหวะที่จรินทร์กระโจนไป คว้าได้เพียงอากาศ ล้ำขมำไปกับพื้น แววตาของดูเคียดแค้น เพราะปลายจมูกของเธอห่างจากพื้นดินเพียงนิดเดียว อดไม่ได้ที่จะคำรามออกมาเสียงแหลม “อ๊ากส์” ยังดี จังหวะก่อนที่เธอจะล้มถึงพื้น คอเสื้อด้านหลังของเธอถูกดึงไว้ เนื่องจากโดนดึงจากของเสื้อด้านหลัง ไม่นานก็ได้ยิน “แขวก” ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะจูบกับพื้นดิน พอตั้งหลักได้ รีบยันพื้นยืนขึ้นมา สีหน้าแดงก่ำ ด้านหน้าของเธอ อก ดูเย็น วาบหยิว กรรม เสื้อของเธอขาด กระดุมหลุดออกทุกเม็ด เหลือเพียงเสื้ออันเดอร์แวร์ที่ห่อหุ่มร่างกายไว้ บนเรือนร่างของเธอยังมีรอยสีแดงที่ชโนดมทิ้งไว้อีก วันนี้เธอต้องร่วมกิจกรรม เสื้อขาดรุ่งริ่งแบบนี้เธอจะทำยังไงดี ขณะที่เธอกำลังกังวลครุ่นคิด ก็ถูกชโนดมดึงแขนขึ้น ตอนนี้เธอเหมือนกระต่ายน้อยที่แอบหนีเที่ยวแล้วโดนเจ้าจับหน้าหิ้วขี้น ชั่วครู่ ร่างกายของเธอกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้น จากอ้อมกอดที่เขาดึงตัวเธอโอบกอดไว้ “ฮึ ฮึ ชโนดม คุณหลบฉันทำไมเมื่อกี้ ดูสภาพฉันตอนนี้ซิ” เธอใช้กำปั้นอันน้อยนิดทุบลงไปที่เขา “ แล้วทำไมเธอต้องหลบๆซ่อนๆด้วย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงประชด