ตอนที่ 113 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล（4）

ต๭นที่ 113 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล（4） เขารีบถอดเสื้อสูทตัวเองคลุมที่ร่างกายเธอ พร้อมกับติว่า “คราวหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ เพราะผมไม่กล้ารับประกันว่าจะดึงคุณได้ทันแบบนี้ทุกครั้งไป” วันนี้ถ้าไม่ใช่อยู่ในรั้วโรงเรียน เปลี่ยนเป็นสถานที่อื่น เขาคงไม่ลังเลที่จะใช้ข้อศอกถอยกลับออกไป ร่างกายอันบอบบางของเธออาจจะถึงขั้นกระดูกหักก็เป็นใด ถ้าวันนี้มือไม้เขาไม่เร็วทันการ ใบหน้าของเธออาจจะเจ็บไม่น้อย คิดย้อนกลับไป จรินทร์รู้สึกกลัวขึ้นมา ฟังชโนดมพูดมาแบบนี้ แถมบ่นอีกสองสามประโยค แต่ดูแววตาสีหน้าท่าทางที่เยือกเย็นของเขาเห็นท่าเขาคงจะโมโหอยู่ไม่น้อย แต่ไม่ปริปากอะไรออกมา ชโนดมถลนตาใส่เธอแว๊บนึง แล้วดึงไหล่ของเธอ เดินตามเขาออกไปนอกโรงเรียน จรินทร์รีบคลุมเสื้อสูทไว้แน่น เดินเก้ๆกังๆพร้อมกับพูดเหมือนไม่เต็มใจเดินตามไปว่า “ จะไปไหน เดี๋ยวฉันต้องอยู่ร่วมรับประทานอาหารกับผู้ว่าด้วยนะ” ชโนดมได้ยินดังนั้น พูดปนหัวเราะเยาะออกมาแบบไม่เกรงใจว่า “ จะไปร่วมมื้ออาหารกับผู้ว่า ฉันว่าเธออย่าคิดเลยดีกว่า สภาพเธอตอนนี้คงโดนเขาไล่ตะเพิดออกมา” สีหน้าเธอแสดงออกถึงความผิดหวังออกมา “แล้วจะให้ทำยังไงละ” “ฉันส่งเธอกลับบ้าน” จรินทร์ลอบมองมาที่ชโนดม กัดริมฝีปากแน่น พูดเสียงอยู่ในลำคอ “ชโนดม วันนี้คุณโดดงานได้ไหม” “อะไรนะ” ชโนดมถึงกับชะงัก เพ่งสายตามองมาที่เธอ เหมือนกับว่าฟังไม่ถนัด ใบหน้าเรียวรูปไข่หน้าแดงระเรื่อ พูดเสียงต่ำอีกครั้งว่า “ฉันบอกว่า วันนี้คุณโดดงานได้ไหม” ใบหน้าเรียบเย็นของชโนดม ดูเคร่งขรึมลง เหมือนไม่เคยไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้ยินแบบนั้น กำลังจะปฏิเสธอย่างเลือดเย็น แต่ยังไม่รั้งรอให้เขาพูดอะไร ที่เอวของเขากลับรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดรัดแน่นอุ่นๆ จู่ๆจรินทร์ก็โอบกอดเขาจากด้านหลัง รัดไว้แน่น ชโนดมตะลึงหน่อยๆ ตั้งแต่คบกันมา เด็กสาวน้อยคนนี้ถ้าไม่คิดจะหย่าร้างกับเขา ก็คิดจะหนีหายจากเขาไป ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงความกล้าแสดงออกความรู้สึกกับเขาแบบนี้ สองวันก่อน ในห้องนอนของเธอ เธอกระโดดเล่นเต้นดีใจ แต่ก็เพียงแค่โอบที่แขนของเขาแว๊บนึงเท่านั้น ก็ปล่อยมือ แต่ครั้งนี้เธอกลับกอดรัดเขาไว้แน่น ชโนดมจิตใจหวั่นไหวเล็กน้อย ใช้หางตามองมาที่หญิงสาว มองเห็นเพียงแค่แววตาน่าเสน่หาปนความหวังของเธอที่มองมาเท่านั้น ใบหน้าแดงระเรื่อรูปไข่นั้น เหมือนในใจกำลังเขินอายเพราะเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่ ชโนดมหยุดความคิดที่จะปฏิเสธเธอไว้ “บอกเหตุผลที่ฉันต้องโดดมาสักข้อสิ” จรินทร์พูดจางึมงำต่อว่า “เสื้อของฉันขาดรุ่งริ่งแบบนี้ ร่วมกิจกรรมต่อก็ไม่ได้แล้ว อยากให้คุณเป็นเพื่อนฉันสักวัน.....” ชโนดมไม่มีคำพูดที่จะพูดต่อ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับจรินทร์ จู่ๆเธอก็รวบรวมความกล้าขึ้น ปล่อยอ้อมกอด แล้วเดินไปอยู่ตรงหน้าเขา แหงนหน้ามองแล้วพูดเสียงดังว่า “ ชโนดม เรามาลองคบดูดีไหม ให้เหมือนกับคู่รักคนอื่นทั่วไป..............วันนี้เรามาลองออกเดตกันเป็นครั้งแรก ดีไหม” พูดถึงประโยคสุดท้าย หน้าเธอยิ่งแดงก่ำ แทบจะไม่กล้าสบตาชโนดม ก้มหน้าลง เหมือนกำลังตัวสั่นอยู่เล็กน้อย มีชายสองคนเดินสวนทางกับพวกเขา ได้ยินเสียงเธอสารภาพรักกับเขาแบบนั้น พวกเขาแอบปลื้มกับความกล้าของเธอ ได้แต่ผิวปากเสียงดังแล้วเดินผ่านไป ใจของจรินทร์ตอนนี้ยิ่งเต้นระรัว แต่ว่า ชโนดมยังไม่ตอบคำถามของเธอ ตั้งแต่เธอเริ่มตื่นเต้นวินาทีนั้น เริ่มเปลี่ยนเป็นความอัดอั้นจนอยากที่จะร้องไห้ออกมา กว่าเธอจะรวบรวมความกล้าออกมาได้ขนาดนี้ ทำไมชโนดมทำไมยังไม่ตอบตกลงกับเธออีก หรือว่า เขาจะปฏิเสธเธองั้นหรือ เธอเหลือบตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง เพื่อจะดูว่าทีท่าเขาเป็นอย่างไหร แต่สิ่งที่เธอมองเห็น คือความเคร่งขรึม ในแววตามีความสับสน ไม่ตอบตกลง ก็ช่างเถอะ แววตาของจรินทร์เริ่มมีอารมณ์โกรธ รีบหันหลังกลับ อยากจะวิ่งหนี แต่วิ่งออกไปได้แค่เพียงสองก้าว ก็ถูกเขาใช้มือดึงเธอกลับมา กลับเข้าไปในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขาอีกครั้ง จรินทร์อยากจะขัดคืน “ชโนดม ปล่อยฉันนะ ที่นี่โรงเรียนนะ” ชโนดมพูดปนหัวเราะด้วยความพอใจ และเคาะไปที่ศีรษะเธอเบาๆ “เธอรู้ด้วยหรือว่าที่นี่คือโรงเรียน แล้วเมื่อกี้ใครขอร้องให้ผมโดดงาน......” ยังพูดไม่ทันจบ จรินทร์ทำทีท่าขึงขังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับใช้มือน้อยๆของเธอปิดปากเขาไว้ พร้อมกับสบภ “ถ้าคุณพูดต่อไปอีก ฉันจะไม่สนใจเธออีกแล้วนะ” ชโนดมรวมมือน้อยๆของเธอไว้ และจูงมือเธอเดินออกประตูรั้วโรงเรียนไป ภายในรถที่กำลังเคลื่อนตัว วันนี้จรินทร์อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา เธอมองออกนอกกระจกรถ ริมถนนมีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง สายตากรอกกลิ้งไปมา รีบกระตุกเสื้อของชโนดม ชี้ให้เขาดู “เราไปนั่งร้านนั้นดีไหม ฉันรู้สึกหิวหิว” ชโนมดมก้มศีรษะลงเล็กน้อย แล้วเลี้ยวลดเข้าไปจอดที่ร้านกาแฟ จูงมือเธอเดินเข้าไป จรินทร์สั่งเค้กชาเขียว ชานม แล้วก็ไอศกรีมวะนิลาถ้วยนึง ชโนดมสั่งเพียงกาแฟดำแก้วนึง ชโนดมรูปร่างสูงใหญ่กำยำ นั่งอิงโซฟาดูภูมิฐาน นั่งไขว่ห้าง แขนอีกข้างที่ว่างอยู่วางราบแนบข้างลำตัว จรินทร์ยากที่ละสายตาจากเขาได้ เธอคิดอยู่พักใหญ่ ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าจุดประสงค์ของตัวเองคืออะไร ถามด้วยน้ำเสียงแจ่มชัดว่า “ชโนดม ภัสสรเป็นแฟนคุณหรือเปล่า แล้ว นภสรหละ เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ” เธออดไม่ได้ที่จะยิงคำถามสองคำถามนี้ไป