ตอนที่ 114 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（1）

ต๭นที่ 114 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（1） จรินทร์จำได้ว่า ที่บ้านมีภาพวาดชื่อดังหลายภาพ ชโนดมเคยสัญญาว่าจะมอบให้นภสรภาพหนึ่ง สำหรับงานศิลปะเหล่านี้ จรินทร์พอจะมีความรู้อยู่บ้าง ราคาที่ชโนดมซื้อภาพวาดเหล่านั้นมา ราคาน่าจะมากกว่าสิบล้านขึ้นไป ยิ่งมองในมุมของศิลปะแล้ว ภาพวาดเหล่านี้มีมูลค่ามากกว่าที่จะตีค่าเป็นเงินตรา ราคาภาพวาดแพงหูฉี่แบบนี้ จะส่งให้เลขาง่ายๆแบบนี้ได้หรือ ต่อมาเรื่องส่งมอบภาพวาดเหล่านี้ก็เงียบหายไป เธอไม่เคยเห็นนภสรมาที่อพาร์ทเมนต์อีกเลย ถึงแม้ว่าสุดท้ายไม่รู้ว่าทำไมไม่ได้ส่งภาพวาดให้ แต่จรินทร์ก็ยังคงคาใจเรื่องนี้มาโดยตลอด ก่อนนี้ที่เธอไม่ถาม เพราะเธอไม่แน่ใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา แต่ตอนนี้เธอกระโดดก้าวออกมาจากจุดนั้นออกมาแล้ว ต่อไปนี้เธอจะไม่ชัดเจนไม่ได้ สายตาของชโนดมเพ่งมองมาที่เธออีกครั้ง จรินทร์กลอกกลิ้งสายตาไปมา ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เมื่อกี้ขับรถผ่านร้านกาแฟ บอกว่าอยากมานั่งหาอะไรทาน เขาก็เริ่มคิดว่าเธอว่าน่าจะถามคำถามเหล่านี้ จิบกาแฟไปหนึ่งคำ พูดอยากช้าๆใจเย็นว่า “อยากรู้จริงหรือ” สายตาของจรินทร์ดูรีบร้อน “แน่นอน พูดเร็วๆสิ ฉันกำลังถามคำถามซีเรียสนะ” ปกติชโนดมเป็นเสือยิ้มยาก ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบยิ้ม แต่เป็นเพราะจุดยิ้มของเขาค่อนข้างสูง ถ้าไปเรื่องธรรมดาทั่วไป อาจทำให้เขายิ้มได้ยาก อีกทั้งปกติงานของเขาค่อนข้างยุ่ง ทำให้สีหน้าของเขายิ่งดูเคร่งขรึม สายตาคนนอกที่มองเขา จึงมองว่าเขาเป็นเสือยิ้มยาก เย็นชา แต่วันนี้ มองดูท่าทางอยากรู้อยากเห็นแบบไร้เดียงสาของสาวน้อยคนนี้ เขากลับรู้สึกเอิบอิ่ม สายตากลับดูอบอุ่นพร้อมกับหัวเราะออกมา จรินทร์เพ่งมองมาที่ชโนดม อึงไปพักใหญ่ และเพิ่งรู้ตัวว่าชโนดมกำลังหัวเราะตัวเองอยู่ สีหน้ากลับแดงก่ำ แต่เธอยังคงข่มอารมณ์เขินอายไว้ ปั้นหน้าถามเขาต่อ “รีบพูดซิ แล้วก็เรื่องคุณภัสสรด้วย ก่อนนี้คุณเคยบอกฉัน ว่าถ้าฉันตะโกนบอกว่าชอบคุณ คุณจะเล่าให้ฉันฟังให้หมดเปลือกไง” ชโนดมหุบยิ้มลง แล้วตบเบาที่บริเวณข้างๆตัวเอง “มานั่งนี่” จรินทร์ได้ฟังดังนั้น เหมือนจะมีความหวัง รีบกระโจนไปนั่งพร้อมกับหิ้วขนมของเธอไปด้วย ชโนดมชี้ที่แก้มของตัวเอง จรินทร์เองก็ว่าหาย หอมแก้มเขาไปฟอดนึง เห็นท่าทีว่านอนสอนง่ายของเธอวันนี้ ชโนดมไม่อยากที่จะแกล้งเธออีก เริ่มอธิบายว่า “ บิดาของนภสร เป็นนักเศรษศาสตร์ที่มีชื่อน่านับถือคนนึง ก่อนนี้เคยทำงานในบริษัทของผม เขาเป็นครูที่พาผมเข้ามายังโลกธุรกิจ ผมนับถือเขามาตลอด” ลอบมองมา เห็นสายตาของจรินทร์ดูฉงน ยิ่งกลัวเธอคิดมาไปอีก รีบอธิบายต่อไปว่า “นภสร ถึงแม้ว่าจะเป็นเลขาของผม แต่ปกติผมไม่ค่อยเข้าไปยุ่มย่ามกับเธอ แต่เห็นแก่หน้าของอาจารย์ของผม ก็เลยต้องให้เนื้องานที่ให้เกียรติเธอนิดนึง” ที่แท้เป็นอย่างนี้ นี่เอง ถ้าความสัมพันธ์ระหว่างสองบ้านเป็นแบบนี้ ถ้าจะมอบภาพศิลปะบ้างก็ไม่น่าเกลียดอะไร จรินทร์พอใจกับการอธิบายของเขา เธอยังตามต่อไปอีกแล้ว “แล้ว ภัสสรหละ” พูดจบก็กระพิบตราปริบๆเพ่งมาที่ชโนดม “เขา” ชโนดมอธิบายเพียงเล็กน้อยว่า “ก็แค่เพื่อนเก่าคนนึง” “ไม่ใช่แฟน?” “ไม่ใช่” “ไม่ใช่แฟนเก่า” “ไม่ใช่” เมื่อได้ยินคำปฏิเสธยืนกรานแบบนั้น จากจิตใจที่กระวนกระวายของเธอกลับรู้สึกโล่งอก ทั้งเค้กและไอศกรีมยังทานไม่หมด เธอกลับเร่งเขาให้ลุกขึ้น กอดแขนดึงเขาเดินออกไปข้างนอก “ปะ เราไปซื้อของขวัญกันเถอะ มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายจะบอก วันหยุดสุดสัปดาห์นี้พ่อกับแม่อยากพบคุณ” แววตาของเขาบ่งบอกถึงความฉงง “แล้วพ่อกับแม่ของเธอมีความคิดเห็นยังไงกับเรื่องเรา” จรินทร์กระหยิ่มยิ้มหย่อง บอกไปว่า “ตอนแรกพ่อของฉันไม่ยอมตกลง ตอนนี้เหมือนจะเริ่มอ่อนลงแล้ว บอกว่าอยากเจอหน้าคุณสักครั้งค่อยว่ากันใหม่” ราวกับเป็นปฏิกิริยาเพื่อตอบบทสนทนาของเธอ ชโนดมพูดด้วยน้ำเสียงคนบ้าอำนาจว่า “ขอแค่ฉันชอบ ในโลกนี้ไม่มีขัดขวางฉันได้” ภายใต้แสงอาทิตย์ มองเห็นแววตาสดใส เต็มเป็นด้วยความเชื่อมั่นในตัวเองของเขา จิตใจของจรินทร์ตอนนี้เต้นระรัว ชโนดมวินาทีนี้ ออร่าสะดุดตา จนเธอไม่กล้ามองเขาตรงตรง เนิ่นนานกว่าเธอจะสงบจิตใจลงได้ ถามด้วยความกังวลว่า “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี แต่ว่า ถ้าพ่อของฉันกลับมีอคติขึ้นมา แล้วไม่เห็นด้วยกับเรา เราจะทำยังไงดี” “คุณ ไม่มั่นใจในตัวผมขนาดนั้นเลยหรือ” สายตาของชโนดม บ่งบอกฉายแววชั่วร้ายเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเกิดมาพร้อมกับความเชื่อมั่น ทั้งน้ำเสียงและท่าทาง แสดงออกมาอย่างชัดเจน จรินทร์กอดแขนเขาไว้ จิตใจชื่นมื่นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนนี้ถึงแม้พวกเขาจะจดทะเบียนกันแล้ว แต่เธอไม่เคยรู้สึกเลยว่าเธอเป็นภรรยาของเขา แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน เป็นครั้งแรกที่เขาสองคนเหมือนคู่รักคนอื่น สนิทสนมกลมเกลียวเดินเคลียคลอกันไป ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหวานชื่นขึ้นมาในหัวใจ พูดถึงเรื่องนี้ก็แอบแปลกใจ ก่อนนี้เธอคบกับณภัทร์ ทำไมไม่เคยรู้สึกหัวใจพองโตแบบนี้หนอ เธอกับณภัทรรู้จักกันมานาน