ตอนที่ 115อืม พอจะเข้าใจแล้ว（2）

ต๭นที่ 115 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（2） ตอนนั้นน่าจะตอนที่เธออยู่ชั้นมัธยม มีอยู่วันหนึ่ง ระหว่างที่จะเดินเข้าเรียนเธอทำบัตรนักเรียนหาย เพิ่งเดินถึงประตูโรงเรียนถูกสารวัตรนักเรียนเรียกให้หยุด โรงเรียนมัธยมที่จรินทร์เข้าเรียน เป็นโรงเรียนค่อนข้างดัง การมาสายอาจถูกเรียกผู้ปกครองได้ เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว แต่ยังหาบัตรนักเรียนไม่เจอ เธอจึงรีบเดินกลับเพื่อหาบัตรนักเรียน แล้วก็เป็นวันนั้นที่เธอได้พบกับณภัทร เขาใส่เสื้อเชิตสีขาวสะอาดสดใส และกางเกงยีนสีน้ำเงินอ่อนๆ ค่อยๆเดินมาจากฝั่งตรงข้าม ยกบัตรนักเรียนขึ้นถามด้วยท่าทางสุภาพ ใช่เธอทำหล่นหายหรือเปล่า? ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สะดุดตาแรกพบเหมือนชโนดมก็ตาม แต่ชายหนุ่มวัยรุ่นอย่างณภัทร กลับสร้างความประทับใจแรกพบให้จรินทร์ได้ไม่น้อย วัยนั้นเป็นวัยที่เธอเพิ่งจะเป็นสาวรุ่นๆ เพิ่งเริ่มหัดรัก ถึงได้รู้สึกว่าชายหนุ่มที่ดูสะอาดสะอ้านอย่างณภัทรคือประเภทที่เธอ แต่น่าเสียดาย หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่เจอกับณภัทรอีกเลย เธอตกหลุมรักณภัทรตั้งแต่แรกพบ เมื่อความหวังใกล้จะริบรี่ สวรรค์กลับเข้าข้างเธอ ให้เธอได้พบกับณภัทรอีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นน่าจะประมาณชั้นม.ห้า เทอมสอง จรินทร์ไปสมัครเข้าเรียนพิเศษ ไม่คิดไม่ฝันว่าติวเตอร์วิชาฟิสิกส์ก็คือ ณภัทร เธอเพิ่งจะรู้ว่า คนที่มองดูคล้ายๆว่ารุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แท้จริงแล้วเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองของมหาวิทยาลัยชื่อดังแล้ว ณภัทรมีกลิ่นหอมติดตัวที่ชวนดม น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง เมื่อฟังเขาสอนหนังสือ เธอมักจะจิตใจล่องลอยเสมอ เขาก็เช่นกัน เหมือนว่าจะมีความรู้สึกเช่นเดียวกับเธอ ทุกวันหยุดมักจะไปรับเธอเสมอ ก่อนเข้าหน้าหนาวส่งถุงมือให้เธอ ก่อนสอบส่งข้อความให้กำลังใจเธอ จรินทร์สาวน้อยวัยใสขณะนั้น หัวใจเต็มไปด้วย ณภัทร เธอรู้สึกว่าความรู้สึกแบบนี้น่าจะเป็นความรู้สึกที่สองฝ่ายมีความรู้สึกดีดีต่อกัน หลังจากผ่านอุปสรรคมาหลายอย่าง ในที่สุดเขาทั้งสองก็ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งสองคบกันอย่างชื่นมื่น นิสัยใจคอก็เข้ากันได้ง่าย แต่เธอมักจะรู้สึกทุกครั้งที่อยู่กับเขามีความสุขอย่างเรียบง่าย ว่าเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ก่อนนี้เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่วันนี้เธอกลับรู้แล้ว ว่าสิ่งที่ขาดไป คือขาดความรู้สึกที่ทำให้จิตใจหวั่นไหวแบบนี้ นั่นเอง แต่ความรู้สึกนี้ เธอกลับมีให้กับชโนดม ทุกครั้งที่เข้าใกล้ชโนดม เธอมักจะมีอาการใจเต้นรัวผิดปกติ ยิ่งเวลาที่จุมพิตกับเขา ยิ่งเมื่ออยู่ในร้านกาแฟเมื่อสักครู่ เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่นั่งเอื่อยๆอยู่บนโซฟา แต่กลับมีความหล่อเหลาพุ่งออร่าออกมาแบบนั้น ทำให้เธอใจเต้นระรัว เหล่านี้คือสิ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสได้จากณภัทร หลังจากที่มาถึงห้างสรรพสินค้า จรินทร์รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแม่เล่าเรื่องของชโนดมให้แม่ฟัง ใบหน้าของชโนดมยังอยู่ดูเยือกเย็น แววตาดูนุ่มลึก มองไม่ออกว่าคิดอะไร เช่นเดิม ใบหน้าเรียบเฉยของเขา ยากที่จะคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ตรงข้ามกับจรินทร์สาวน้อยวันนี้ ไม่ว่าคิดอะไรก็แสดงออกบนสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน นึกย้อนกลับไปว่ากว่าจะให้กชกรได้รับบทเรียนบ้าง กลับต้องยกฟ้อง จะทำให้เธอทำใจได้ยังไง อดไม่ได้จะพร่ำบ่น “จริงๆฉันไม่อยากจะยกฟ้องแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่ยกฟ้องก็ไม่ได้ เพราะพวกเขาหาเงินห้าแสนไม่ได้ ถ้าหาไม่ได้เขาต้องมาหยิบยืมแม่ฉันอยู่ดี” ชโนดมมองหน้าเธอแวบนึง “เรื่องนี้ผมจัดการเอง” เธอไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าแล้วพูดอย่างเชื่อฟังว่า “โอเค” เธอเดาไม่ออกว่าชโนดมจะจัดการอย่างไร แต่เชื่อเขาอย่างหมดใจ รู้สึกว่าวิธีการจัดการของเขา ต้องทำให้เธอไม่ผิดหวังแน่นอน ออกจากห้างสรรพสินค้า หอบหิ้วของพะรุงพะรัง ชโนดมขับรถบึ่งตรงพาเธอกลับอพาร์ทเมนต์ อาศัยจังหวะที่จรินทร์เข้าไปอาบน้ำ เขาเดินมาที่ห้องรับแขกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อมีคนรับสาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หัวหน้า.......” …… ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน ขณะที่กันต์ธีร์กำลังทำงานอยู่ จู่ๆก็ถูกตำรวจนอกเครื่องแบบพาตัวออกไป พาตัวเขาเข้าห้องที่สถานที่ตำรวจ ถูกสอบสวนและตำหนิยกใหญ่ ขณะที่เขากำลังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตำรวจเหล่านั้นก็ปล่อยตัวเขาออกมาก พร้อมกับออกใบสั่งให้เขา บอกว่ากชกรทำผิดกฎหมายเรื่องความปลอดภัย ถึงแม้ว่าจะไม่ร้ายแรงถึงขนาดจำคุก แต่ต้องมีการจ่ายค่าปรับ โดยให้เขารีบจ่ายค่าปรับโดยไว กันต์ธีมองดูใบสั่ง สามหมื่นสี่ ถึงแม้จะเป็นเงินไม่เยอะแต่ก็ไม่สามารถจ่ายค่าปรับได้ในทันที พอลงรถได้รีบโทรหาชนนน “ชนนน เธอสัญญาว่าจะคุยกับจรินทร์ให้ฉันไม่ใช่หรือ ขอร้องเขาว่าอย่าทำอะไรกับเราอีกเลย แต่ทำไมวันนี้ตำรวจยังออกใบสั่งค่าปรับกับเราอีก” เมียกับลูกเพิ่งจะหาเรื่องมา กันต์ธีร์ไม่กล้าซักถามด้วยอารมณ์ ยังคงท่าสุภาพเหมือนเคย ชนนนพูดด้วยความเบื่อหน่ายว่า “จรินทร์ช่วยพูดให้แล้ว แต่ทางโรงแรมสะวิทแลนเขายังยืนกราน เขาบอกแล้วว่ายกฟ้องได้ แต่ยังไงก็แล้วแต่จะคต้องให้บทเรียนบ้าง เราก็เลยไม่กล้าพูดอะไรต่อ ยังไงก็ดีกว่าเสียห้าแสนน่า ใบสั่งใบนั้นน่าจะไม่เยอะมั้ง พวกคุณก็น่าจะเพียงพอเถอะ ยังไงเรื่องนี้กชกรก็ทำไม่ถูกต้อง เธอไม่ควรไปหาเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงแรมห้าดาวแบบนั้น มันดูไม่ดี...............” เมื่อสักครู่จรินทร์โทรมาบอกให้ชนนนพูดแบบนี้ ชนนนจึงเล่าความตามที่จรินทร์พูดมาให้กันต์ธีร์ต่อ เธอรู้สึกว่าโรงแรมทำแบบนี้ก็ถือว่าเมตตาแล้ว กชกรทะเลาะวิวาทในที่สาธารณะ ทำให้โรงแรมเสียชื่อเสียง ชื่อเสียงเป็นสิ่งที่เงินซื้หาอไม่ได้...... อีกอย่างเธอสามารถช่วยพี่ชายกับพี่สะใภ้ได้เท่านี้ก็ถือว่าดีแล้ว พี่สะใภ้ก่อเรื่องไม่พอ แล้วยังจะมาขอยืมเงินเพื่ออีก ถ้าเกิดว่าพวกเขาหน้าบางหน่อย กันต์ธีร์ก็ไม่ควรพูดแบบนี้ พูดจบไม่รอให้กันต์ธีร์พูดอะไร ชนนนรีบตัดสายทิ้งไป กันต์ธีร์ไม่กล้าโทรหาชนนนอีก ได้แต่หน้าดำคร่ำเครียดเดินกลับบ้าน ฉัตรฤดีก็ถึงรอบพักช่วงบ่ายพอดี กชกรก็เพิ่งกลับถึงบ้านไม่นาน พอหมดเรียนคาบเช้าเธอไม่สามารถรวบรัดทอตได้ เสียความรู้สึกเลยรีบกลับบ้าน พอกลับถึงบ้านก็พร่ำบ่นกับฉัตรฤดีว่าช่วงนี้เงินค่าขนมไม่พอใช้ สองแม่ลูกกำลังสนทนากัน ก็ได้ยินเสียงคนกำลังเปิดประตูจากด้านนอก ปกติเวลานี้กันต์ธีร์ไม่เคยกลับบ้าน แต่วันนี้จู่ๆก็กลับมา สองแม่ลูกกำลังเบื่อเซ็งอยู่ ใครจะไปรู้ว่ากันต์ธีร์จะใช้เท้าถีบประตูเปิดเข้ามาในห้องนอน ยืนอยู่ที่ประตูแล้วชี้หน้ามาทางสองแม่ลูก “เพราะพวกเธอสองคนหาเรื่องแท้ พวกเธอหาทางแก้เอาเองแล้วกัน” ล้วงใบสั่งออกมาจากกระเป๋า โยนทิ้งไปทางฉัตรฤดี ฉัตรฤดีก้มลงไปเก็บใบสั่งมาดู สีหน้าดูเครียดขึ้นทันใด “อะไรนะ ปรับสามหมื่นสี่ เพื่อ” ไม่ได้เงินนี้เราไม่จ่าย เราจะไม่ยอมก้มหัวให้พวกเขารังแกเราแบบนี้ ถ้าจะจ่าย ให้น้องสาวเธอคิดหาวิธี” กันต์ธีร์ได้ฟังดังนั้น ไม่พูดอะไร เดินปรี่เข้าไปตบเธอเข้าให้หนึ่งฉาด ทำเอาฉัตรฤดีล้มคว่ำลงที่เตียง พูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “ ฉัตรฤดี เธอไม่ใช้สมองคิดบ้างหรือ นี่มันเวลาไหนแล้ว เธอยังกล้าพูดประโยคแบบนี้อีก ถ้าไม่ใช่เพราะชนนนช่วยไว้ บ้านเราจะเสียค่าสามหมื่นแค่นี้หรือ” ชีวิตทั้งชีวิตของฉัตรฤดี มีชีวิตอยู่บนความสะดวกสบายอิสรเสรีมาโดยตลอด ถ้าเธอไม่อยากทำอาหาร ไม่อยากทำงานบ้าน ก็ไม่มีใครสามารถบังคับเธอได้ เมื่อตอนที่แม่สามียังมีชีวิตอยู่ เป็นผู้ป่วยนอนติดเตียง เธอรังเกียจกลิ่นเหม็นปัสสาวะของแม่สามี ไม่อยากจะหยิบยกน้ำชาไปให้ แต่กันต์ธีร์ก็ให้อภัยไม่ตำหนิถือโทษเธอ