ตอนที่ 116 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（3）

ต๭นที่ 116 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（3） ถึงขนาดหลายปีที่ผ่านมาเธอเอาเงินเดือนของกันต์ธีร์ไปลงทุนอะไรบ้างก็ไม่รู้ รู้เพียงว่าเธอใช้เงินสรุ่ยสร่ายมาก แต่กันต์ธีร์ก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ กันต์ธีร์ประคบประหงมเธอมากว่ายี่สิบปี จนทำให้เธอติดนิสัยกลายเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อไปแล้ว เธอหรือจะทนสามีที่เคยรักทะนุถนอมเธอมาตลอดทั้งชีวิต อยู่ดีดีเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตบตีเธอไม่เว้นวาย ครั้งที่แล้วที่โดนตบ เพราะรู้ว่าตัวเองไปก่อนเรื่องไว้ทำให้โดนฟ้องจึงไม่มีหน้าจะต่อปากต่อคำกับเขาได้แต่ร้องไห้ แต่ครั้งนี้ไม่ได้แล้ว ฉัตรฤดีทนไม่ได้อีกต่อไป ใบหน้ายังร้อนผ่าว แต่น้ำตาไม่มีไหลออกมาสักคน ค่อยดึงตัวเองขึ้น คำรามแล้วกระโจนเข้าใส่เหมือนคนบ้า กำหมัดอัดเข้าไปที่ปากของกันต์ธีร์หนึ่งหมัด “พลั๊วะ” ดังลั่น กันต์ธีร์โดนสะกดอยู่ตรงนั้น ปากของกันต์ธีร์โดยหมัดของฉัตรฤดีเข้า บวมเป่งขึ้นทันที ฉัตรฤดีใช้แรงทุ่มสุดตัวในการชกเขาครั้งนี้จนตัวเองรู้สึกมือชา แต่ในใจกลับรู้สึกได้ปลดปล่อย ทำหน้าตาขึงขังบอกกับกันต์ธีร์ไปว่า “ตบฉันซิ ตบเลย” กันต์ธีร์หรี่ตาลง เต็มไปด้วยความโมโห เดินตรงเข้าไปหาฉัตรฤดีพร้อมกับฉุดแขนเธอกระชาก ดึงออกไปนอกห้อง “ฉันทนเธอต่อไปไม่ไหวแล้ว ไป ไปที่อำเภอกัน ฉันจะหย่ากับเธอวันนี้แหละ” “หย่าก็หย่าสิ อย่าคิดว่าฉันจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ” พูดไปก็ตะลุมบอกกับกันต์ธีร์ไป ทั้งคู่ตบตีกันจากห้องนอนจนมาถึงห้องรับแขก กชกรมองภาพเบื้องหน้าอย่างเย็นชา ไม่เข้าไปห้ามศึก แต่กลับเดินกลับเข้าห้องตัวเองหลังจากที่พ่อกับแม่เริ่มทะเลาะกัน ใช้เท้าปิดประตูเสียงดังกั้นเสียงรบกวนการทะเลาะวิวาทจากห้องรับแขก สายตาดูเบื่อหน่าย จิตใจเธอตอนนี้ ไม่มีอารมณ์ไปสนใจฉากทะเลาะวิวาทของพ่อกับแม่ เพราะใจเธอกำลังเพ่งมาที่ใบสั่งใบนั้น พอปิดประตูนั่งเธอนั่งคุกเข่าลง หยิบกระดาษใบสั่งใบนั้นขึ้นมาพิจารณา อืม สามหมื่นสี่ มองดูตัวเลขที่แสนจะทิ่มแทงนั้น กชกรใบหน้าเปลี่ยนสีพร้อมกับบ่งบอกถึงความเคียดแค้น เริ่มขย่ำกระดาษนั้น จะไม่ได้เธอเคียดแค้นได้อย่างไรกัน สามหมื่นสี่ ไม่ขาด ไม่เกิน เป็นตัวเลขพอดิบพอดีกับราคาหยกสีม่วงนั้นที่เธอเห็นที่ถนนศิลปโบราณนั่น พ่อกับแม่ของเธอไม่มีใครมองออก ว่าตัวเลขนี้หมายความว่ายังไง แต่กชกรเห็นแว๊บเดียวก็ถึงบางอ้อแล้ว ลายมืออันนี้เป็นลายมือของจรินทร์ จรินทร์แก้แค้นเธอโดยการใช้ใบสั่งใบนี้ เธอก็แค่อยากได้แท่นหมึกโบราณราคาสามหมื่นสี่ก่อนนั้น แต่จรินทร์ไม่ยอม ซื้อไม่ได้ไม่ว่า แถมยังจะให้เธอเสียเงินสามหมื่นสี่ฟรีๆงั้นหรือ เธอแน่มากจรินทร์ ความคิดล้ำลึกมาก ！ จรินทร์ใช้กระดาษใบสั่งใบนี้ เพื่อบอกเธอว่า นี่คือบทเรียนจากการแย่งชิงแท่นหมึกกับเธอ และบอกอีกว่าอย่าได้แม้แต่จะคิดแย่งของกับเธอ มองผ่านกระดาษใบสั่ง กชกรเหมือนมองเห็นใบหน้ายิ้มเยาะเย้ยของจรินทร์ผุดขึ้นมา เธอยิ่งรู้สึกโมโห โกรธแค้น ฉีกกระดาษใบนั้นออกเป็นชิ้นๆ ยังไม่สะใจพอ เดินปรี่ไปที่โต๊ะเครื่องเขียน กวาดของที่อยู่โต๊ะทิ้งลงกับพื้นแตกกระจุยกระจาย ระบายความเคียดแค้น นั่งอยู่ในห้องชั่วโมงกว่าด้วยสีหน้าคร่ำเครียด แต่ในห้องรับแขกกันต์ธีร์กับฉัตรฤดียังทะเลาะกันอยู่ เธอผุดลุกขึ้นยืน หยิบโทรศัพท์เดินไปริมหน้าต่างกดเบอร์โทรหาชนนน ชนนนได้ฟังว่าฉัตรฤดีกับกันต์ธีร์ทะเลาะจนถึงขั้นจะหย่าร้าง ก็ตกใจ กชกรยังพูดในสายต่อมาอีกว่า “พ่อตบตีแม่สองครั้งแล้ว วันนี้เกือบจะหย่าร้างแล้ว แถมยังมีเลือดออกด้วย” ชนนนได้ฟังกชกรเล่าฉากน่าเศร้า ในใจกลับรู้สึกได้ระบายอารมณ์ “คุณอา ตอนนี้พ่อกับแม่หนูน่าสงสารมาก ขอให้คุณอาเห็นแก่พ่อแม่หนูอีกสักครั้ง หนูขอโทษแทนพ่อกับแม่หนูด้วย หนูก็มีส่วนผิดที่ไปทะเลาะวิวาทที่โรงแรมกับพี่ แล้ววันนั้นก็ไม่ควรพาแม่ไปหาเรื่องที่บ้านของน้า” ชนนนนั่งฟังอย่างเงียบๆไม่พูดอะไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดจะพูดอะไร แต่เธอไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา เธอรู้สึกผิดกับกชกรเล็กน้อย กชกรไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆจากชนนน จะรู้ได้อย่างไรว่าชนนนคิดอะไรอยู่ จรินทร์กับชนนนความสัมพันธ์แน่นแฟ้นเหมือนพี่กับน้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจรินทร์ต้องใส่ความเธอไว้แล้วแน่นอน เธอยิ้มแบบเยือกเย็นแวบนึง แต่น้ำเสียงยังอ่อน พร้อมกับพูดแบบไร้เดียงสาต่อไปว่า “ คุณอา พี่จรินทร์เค้าคงเข้าใจหนูผิด หนูกับพี่เขยไม่มีอะไรจริงๆ เราก็แค่นั่งคุยกันแค่นั้น บางทีอาจเป็นเพราะหนูเพิ่งเจอพี่เขยครั้งแรกเลยตื่นเต้นไปหน่อย ดูท่าทางสนิทสนมไป ถึงทำให้พี่สาวเข้าใจผิด หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณอาให้อภัยหนูเถอะ” น้ำเสียงนั้นมีเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย ขอร้องคุณอา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขมขื่นที่สาวอายุสิบแปดไม่ควรมี ชนนนก็เป็นแม่คนแล้ว เห็นเด็กน้อยถูกรังแกแบบนี้ เธอก็ไม่อยากที่ต่อว่าอะไร จะยังไงเธอก็หลานคนนึง ขอเพียงแค่ต่อไปอย่าเดินทางสายนี้อีก ชนนนควรให้โอกาสเธออีกครั้ง รีบพูดปลอบประโลมเธอสองสามประโยค บอกให้เธออย่าคิดมาก เตรียมตัวสอบปลายภาคให้ดี เรื่องแท่นหมึกเรื่องนั้นค่อยว่ากัน พอวางสายกับกชกร ชนนนเรีบโทรหาจรินทนทร์ “ จรินทร์ เมื่อกี้กชกรโทรมา ขอโทษกับแม่แล้ว ฝากแม่บอกลูกว่าอย่าถือโทษโกรธเธอเลย จริงๆกชกรก็น่าสงสารนะ ตอนนี้อาหญิงกับอาชายของลูกทะเลาะกันจนจะอย่าร้างกันแล้ว ช่วงนี้ลูกกับกชกรก็อยู่ห่างๆกันไว้ อย่าทะเลาะกัน ได้ยินไหมลูก” ได้ยินแม่พูดมาแบบนี้ ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงได้โต้วาทีกับแม่สักยก คำพูดของกชกร เชื่อถือได้หรือ ถึงแม้จะเป็นความจริง เธอต้องหักหารหลายส่วน แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เธอออกเดตกับชโนดม ขณะที่แม่โทรมา เขาสองคนกำลังนั่งดูหนังอยู่บนโซฟาแหนะ เธอไม่อยากหยิบยกเรื่องของกชกรมาทำให้ขัดอารมณ์ความสุขของเธอ พูดกับแม่ว่า “ รู้แล้วค่ะแม่ ถ้าหนูเจอเขาที่โรงเรียน หนูจะรีบเดินหนีให้ไกล โอเคไหมคะ” ชนนนดูท่าทางลังเล ถามว่า “ แล้วเรื่องเงินค่าปรับสามหมื่นสี่ ลูกขอให้คุณชโนดม.................” ชนนนยังไม่ทันพูดจบ จรินทร์ก็ขัดขึ้นมาว่า “ ไม่ได้แม่ แม่กำลังคิดอะไรอยู่ คุณชโนดมเขางานยุ่งมากนะคะ ไม่ใช่ว่าจะมีเวลามายุ่งเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้ทุกวัน เอาละแม่ แม่อย่ายุ่งวุ่นวายเรื่องของอากันต์ธีร์บ้างได้ไหม หนูกำลังยุ่งอยู่ แค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ” ชโนดมที่เธอบอกว่ากำลังยุ่งอยู่นั้น กำลังสาระวนอยู่กับลูกวอลนัต กำลังช่วยเธอคีบวอลนัตอยู่ จรินทร์เอี้ยวตัวกลับมามองเขาแว๊บนึง ชโนดมความคิดสุดยอดจริงๆ สามารถคิดออกเรื่องใบสั่งสามหมื่นสี่นี้ขึ้นมาได้ ราคานั้นพอดิบพอดีกับราคาหยกสีม่วงชิ้นนั้นเลย เธอคิดว่าถ้ากชกรเห็นใบสั่งใบนั้นคงอกระเบิด คิดถึงตอนนี้ จรินทร์จิตใจแช่มชืนขึ้นมาพูดว่า “ชโนดม คุณหิวน้ำไหม เดี๋ยวฉันไปรินมาให้”