ตอนที่117 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（4）

ต๭นที่117 อืม พอจะเข้าใจแล้ว（4） ชโนดมกรอกตากลับมามองที่เธอ มองเธออย่างเอ็นดูพูดว่า “ทำไมหรือ คุณจะป้อนผมเองด้วยปากคุณหรือ” จรินทร์เขินหนัก “ไม่เอา ชโนดมนี่คุณอย่าคิดอกุศลแบบนั้นได้ไหม” พวกเขาเพิ่งลองเริ่มคบกันวันแรก เธออยากให้ค่อยเป็นค่อยไป อยากให้มีช่องว่างเพื่อให้หัวใจได้โหยหาอยู่ตลอดเวลา แต่ชโนดม มักจะทำลายความวาดฝันแบบนั้นของเธอเสมอ เขาพูดมาแบบขัดบรรยากาศว่า “ถ้าอยากจะรักนวลสงวนตัว ต้องเริ่มตั้งแต่รู้จักกัน อย่าลืมว่ามันสายไปแล้ว อีกอย่าง คืนก่อนผมจูบตรงนั้นของคุณแล้วด้วย” พูดจบเขาก็ใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองไปที่ใต้คอเสื้อของเธอ บ่งบอกว่าเขากำลังสื่ออะไรกับเธอด้วย จรินทร์รีบกอดหน้าอกตัวเองบดบังสายตาของเขาไว้ พูดว่า “ชโนดม คนลามก ตั้งสติบ้างได้ไหม” “ผมก็ปกติของผมแบบนี้ คนที่ไม่ปกติคือคุณมากกว่า” ชโนดมกรอกสายตา ลอบมองตำแหน่งที่จรินทร์เคยนั่งอยู่ เวลาจรินทร์นั่ง เหมือนคนอยู่ไม่สุข ตัวนั่งบิดเอียงอยู่บนโซฟา เหมือนว่าก้นโดนทิ้มแทง พรมที่อยู่ปลายเท้าก็บิดเบี้ยวไปมา ตรงกันข้ามกับชโนดม น้อยนักที่เขาจะเปลี่ยนอิริยาบถ ไม่เคยดูหนังไปพูดไปหัวเราะไป ขนาดใบหน้ายังดูเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ขนาดดูรายการตลก สีหน้าท่าทางเขายังดูเรียบเฉยเหมือนเดิม พอเขาเตือนเธอดังนั้น มองตัวเองแว๊บหนึ่ง มองชโนดมแว๊บหนึ่ง ดูขาที่เรียวยาวตรงของเขา วางมาดดูท่าทางสุภาพ แต่เธอเป็นผู้หญิง กลับนั่งขัดสมาธิบนโซฟา เอียงตัวพิงโซฟาบิดไปมา ขนาดพรมใต้เท้ายังถูกทำให้บิดเบี้ยวไม่เป็นระเบียบ....... แก้มเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย รีบกุลีกุจอไปจัดระเบียบพรมรองโซฟา แต่อดไม่ได้ที่ซอกแซกเขา “นี่คุณ คุณนั่งท่าเดียวมาเป็นชั่วโมงไม่เมื่อยบ้างหรือ ไม่คิดอยากจะยืดแข้งยืดขาบ้างเลยหรือ” แววตาของชโนดมเต็มไปด้วยความอารีมองมาที่เธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “จรินทร์ ปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว” จรินทร์เบ้ปาก อยู่กับเขานานขึ้น ทำให้จรินทร์เริ่มเข้าใจชโนดมมากขึ้น ที่เขาพูดมาแบบนี้ กำลังจะบอกว่าคำถามเธอไร้เดียงสามาก น่าเบื่อ ไม่อยากตอบคำถามของเธอ แต่เธออยากจะรู้จริงๆนี่หน่า จริงซิ เธอนึกขึ้นได้ ว่าชโนดมคนนี้ ชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง จำได้ว่าตอนที่รู้จักกันใหม่ๆ เธอร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่บนรถของเขา สักพักเขาก็สงบศึกกับเธอแล้ว จู่ๆเธอก็มองตาก้มต่ำ หันแก้มเอียง พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนโดนรังแกว่า “ชโนดม คุณดุฉันจัง เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังทำท่าดุดันกับฉันอยู่” เธอจุปาก แก้มสองข้างนูนขึ้น เหมือนกระรอกอมผลไม้ในปากยังไงยังงั้น ชโนดมแอบตกใจเล็กน้อยตามมาด้วยสายตาชื่นมื่นเอ็นดูเธอ แววตาบ่งบอกว่าถึงความอารีต่อเธอ อดไม่ได้ที่จะโอบบั้นท้ายของเธอเข้าหาตัวเอง พร้อมกับเริ่มบทรักจุมพิตเธอฉากหนึ่ง ใครบอกว่าผู้ชายไม่ชอบไม้อ่อน ในที่สุดชโนดมก็ติดกับดักเธอ จรินทร์ยิ้มเหมือนนางพญาจิ้งจอกน้อย บิดนิ้วยาวเรียวของเขาไปมา ชโนดมอดไม่ได้ที่จะเพ่งมองมาที่เธอ “ถ้าเธอถูกเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กเหมือนฉันตอนนี้ เธอจะไม่รู้สึกว่าเหนื่อยเลย” จรินทร์เพิ่งถึงบางอ้อว่า ที่แท้ เพราะชโนดมเขาได้รับการอบรมสั่งสอนที่เข้มงวดมาตั้งแต่เด็กนี่เอง เมื่อเทียบกับพ่อแม่ของเธอที่เลี้ยงเธอแบบอิสรเสรี เธอรู้ว่าชโนดมในวัยเด็กน่าจะไม่มีความสุขเหมือนเธอ “ฉันว่า ไม่ว่าเราจะทำอะไร ขอแค่ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดระเบียบ เราน่าจะมีอิสรเสรีของเราได้นะ อย่างเช่นท่านั่งท่าไหนที่สบาย เราควรที่จะเลือกนั่งท่านั้นไม่ใช่หรือ ถ้าจะให้ฉันนั่งแบบนี้ฉันยอมที่จะออกไปวิ่งรอบสนามดีกว่า” ชโนดมยื่นมือออกมา พร้อมกับหยุดจรินทร์ไว้ ดึงเธอเข้ามาแนบชิดเขา “ถ้าจะอิง ก็อิงมาที่ผม”