ตอนที่ 118 จู่ๆก็เปลี่ยนใจ

ต๭นที่ 118จู่ๆก็เปลี่ยนใจ จรินทร์ยิ้มหวาน เข้ามาแนบชิดเขาอย่างว่าง่าย พร้อมกับปรึกษาเขาว่า “ชโนดม ต่อไปเราสองคนแยกห้องกันอยู่ได้ไหม” จรินทร์รู้สึกว่า ถ้าสองคนชอบรู้สึกชอบพอกันจริงๆขึ้นมาแล้ว และเลือกที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว งั้น ต่อจากนี้ไปก็ควรให้ทุกอย่างตามธรรมชาติ เหตุผลที่เธอกำลังจะเปรียบเปรยคือ ผลไม้ที่อยู่บนต้น เมื่อสุกงอมแล้วเกินกว่าที่จะปลิดลงมาชิม กับการชิมผลไม้ที่ยังมีสีเขียวสดอยู่ความรู้สึกมันแตกต่างกัน ถึงแม้ว่าเธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนั้น แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณ ความสัมพันธ์ทางใจระหว่างเขาสองคน หยั่งลึกจนเกิดเรื่องอย่างว่าขึ้นมาก็เป็นเรื่องปกติ แต่เงื่อนไขคือ ความรู้สึกของเขาสองคนต้องพัฒนาถึงขั้นที่จะยินทอดมอบกายของตัวเองให้กับอีกฝ่าย ชโนดมหันกลับมามองที่เธอพร้อมกับปฏิเสธเสียงแข็งว่า “ ไม่ได้” ขอร้องว่าอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกได้ไหม จรินทร์ขมวดคิ้วพร้อมกับยืนขึ้นพูดเสียงดังว่า “ทำไมละ” ชโนดมมองตา “ไม่ต้องแยกห้องกันอยู่ ฉันไม่แตะเนื้อต้องเธอก็ได้” จรินทร์เลิกคิ้วด้วยความสบายใจ พูดกับเขาว่า “ชโนดม วันนี้คุณช่างดีกับฉันเหลือเกิน ชโนดมยิ้มอย่างพอใจ แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในความได้ใจของเธอ “ถ้าบอกว่าผมดี ทำไมไม่รีบให้รางวัลผมหละ” จรินทร์แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจภาษาที่เขาสื่อ รีบดึงแขนเขาขึ้นไปบนตึก “จะตอบแทนคุณตอนนี้แหละ คุณเข้าไปที่ห้องทำงาน เดี๋ยวฉันวาดรูปคุณให้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว โอเคไหม รีบไปกันเถอะ” …… เช้าวันต่อมาจรินทร์ไปเรียนเหมือนเช่นเคย ตอนเช้าตารางเรียนค่อนข้างแน่น เธอก้มหน้าหอบหนังสือพะรุงพะรังเข้าอาคารเรียน เพิ่งจะเดินเข้าใต้ตึก ด้านหน้ามีเงาคนหนึ่งยืนขวางทางเธออยู่ จรินทร์แหงนมองขึ้นไปดู มองเห็นเพียงรองเท้าส้นสูงน้ำเงินอ่อนๆ เธอแค่มองเห็นแว๊บแรกก็ไม่อยากจะแหงนหน้าขึ้นไปสบตา รีบหันข้างเพื่อเดินหนีไป แต่ทะว่า ไม่ว่าเธอจะเดินเอี้ยวตัวไปทางไหน เงานั้นก็ตามเธอไปไม่ลดละ จรินทร์เริ่มทนไม่ไหว ใช้สายตาเย็นชา พร้อมกับสบถออกไปว่า “กชกร ให้เกียรติกันบ้าง” สีหน้าเจ้าเล่ห์ของกชกรจ้องมาที่จรินทร์ เหมือนจะกลืนกินเธอ “ใช้ใบสั่งใบนั้นมาเล่นงานฉัน เธอคงจะได้ใจสะใจสินะ” จรินทร์ใช้แววตาเย็นชามองมาที่เธออีกครั้ง “ ใช่ ฉันสะใจ ถ้าเธอรู้แบบนี้แล้ว ยังมีหน้าโผล่มาให้ฉันสมน้ำหน้าเธออีกทำไม” กชกรใช้แววตาอสรพิษร้ายเพ่งมาที่จรินทร์อีกครั้ง “จรินทร์ เธออย่าคิดว่าเธอแค่นี้เธอจะเหยียบย้ำฉันได้ ฉันไม่ยอมเธอง่ายๆหรอก แท่นหมึกชิ้นนั้น มันต้องเป็นของฉัน” ไม่ใช่เพียงแค่แท่นหมึกชิ้นนั้นอย่างเดียว แต่ทุกอย่างที่เป็นของจรินทร์ เธอจะแย่งเอามาหมดให้ได้ จรินทร์มองดูกชกรเหมือนกำลังมองดูคนบ้า รู้สึกว่าเธอช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย “ แท่นหมึกวางไว้ที่ร้านก็เพื่อให้คนมาซื้อ ถ้าเธอมีตังค์ยังไงก็ซื้อมาได้ เธอซื้อหรือไม่ซื้อมันก็เรื่องของเธอ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน วิ่งมาบอกฉันทำไม” “เธอ” ประโยคนี้เล่นเอากชกรถึงกับอึ้งกิมกี่ไปชั่วขณะ แต่สิ่งที่ตามมาก็คือ ไม่รู้เธอคิดอะไรออก เห็นเพียงมุมปากที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ พร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่เพียงแต่จะได้แท่นหมึกนั้นมาครอบครอง แต่ฉันจะให้พ่อแม่ของเธอเป็นคนซื้อให้ฉันเอง” เล่นเอาจรินทร์หน้าเปลี่ยนสีเช่นกัน ขอบตาล่างของเธอบ่งบอกว่าเธอเริ่มมีโมโห เดินเข้ามาใกล้กชกรอีกก้าว “กชกร ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย อย่าคิดมิดีมิร้ายกับครอบครัวของฉัน และอย่ามาข้องแวะกับคนรอบตัวฉัน ถอยห่างๆไปไกลๆ เห็นแก่หน้าลุงครั้งที่แล้วฉันจะไม่ถือสาเธอ” ศึกระหว่างสายเลือด ครั้งนี้เธอจะยอมถอยเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ากชกรไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เธอจะตอบโต้ขั้นรุนแรงไม่เหลือพื้นที่ให้โต้กลับ กชกรมองเห็นแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยรังสีอำมหิตย์ รู้สึกตกใจไปชั่วครู่ ถ้าเป็นเช่นนี้ แค่เธอเอ่ยชื่อปรพลขึ้น จรินทร์ก็คงรับไม่ไหว การค้นพบครั้งนี้ทำให้เธอตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย เธอไม่กลัวที่จรินทร์จะมีน้ำโห ถ้ากลัวก็แค่กลัวเธอไร้ความรู้สึก กชกรยิ่งทำทีได้ใจ “เธอจำได้ไหม ตอนม.สามปีนั้น คุณอาโชคดีได้ภาพวาดภาพหนึ่งมาจากตลาดของเล่นเก่า หลังจากที่ได้ภาพนั้นมา เขาดีใจแค่ไหน ยังบอกจะแชร์ความรู้สึกปลาบปลื้มให้ฉันกับเธอด้วย” สีหน้าของจรินทร์เริ่มเคร่งขรึมลง กชกรพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจำได้ว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ต่อมาภาพวาดนั้นพ่อของเธอเก็บรักษาไว้แทนเธอ จนถึงวันนี้เธอก็ไม่เคยเห็นพ่อหยิบภาพวาดนั้นขึ้นมาอีกเลย ถ้ากชกรไม่เอ่ยขึ้น เธอเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ กชกรตอกย้ำอีกครั้งว่า “เธอรู้ไหม ตอนนี้ภาพนั้นอยู่ไหน” ไม่รั้งรอให้จรินทร์ได้ตอบ เธอพูดต่อไปว่า “ ฮ่าๆ คุณอา มอบมันให้ฉันแล้ว” จรินทร์ตัวสั่นสะท้าน ถอยหลังก้าวออกมาครึ่งก้าว พร้อมส่ายหย้า “ ไม่ เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้ยังไง ภาพวาดที่มีค่าเหล่านั้น พ่อจะมอบให้เธอได้ยังไง เธอเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง” “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้”กชกรยิ้มด้วยความซะใจ พร้อมกับกระแซะต่อไปว่า “ฉันแค่บอกคุณอาเป็นการส่วนตัวอยู่ครั้งหนึ่ง ว่าฉันชอบภาพวาดนั้น อยากจะสะสม คุณอาก็มอบภาพวาดนั้นให้ฉันแบบไม่ลังเลเลยทีเดียว”