ตอนที่ 120 จู่ๆก็เปลี่ยนใจ（3）

ต๭นที่ 120 จู่ๆก็เปลี่ยนใจ（3） “เอ่อ ก็มีบ้าง แต่ฉันไม่สนใจหรอก เธอเพียงแค่ถูกคุณอาตามใจมากไปก็แค่นั้น” กชกรพูดเหมือนคนรู้ประสา ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกว่าประโยคเมื่อสักครู่ของทอตมีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ ไม่น่าจะมีแค่เรื่องของเช้าวันนี้ที่เกิดขึ้น แต่เธอคิดว่าตัวเองคงจะคิดมากไป เท่าที่เธอรู้จักจรินทร์ เธอคิดว่าจรินทร์กับทอตคงไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อนแน่นอน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนหน้า ความทรงจำที่ทอตมีต่อจรินทร์ต้องเป็นด้านลบแน่แท้ จรินทร์มองภายนอกเหมือนจะเป็นคนใจดีน่าสนิทสนม แต่ความจริงลึกเธอเป็นคนเย่อหยิ่ง ทอตไม่น่าจะสนใจเธอหรอก และเธอคงไม่คิดที่จะสนใจทอตเช่นเดียวกัน เธอเหลือบมองตาอีกครั้ง เห็นทอตยังคงมองที่หน้าบันไดที่จรินทร์เพิ่งเดินลับตาไปอยู่ช้านาน ขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย รีบเดินไปด้านหน้าเพื่อบดบังสายตานั้น พูดจาเจื้อยแจ้วอ่อนหวานว่า “พี่ทอต วันนี้พี่มามหาวิทยาลัย จะไปที่ห้องวาดภาพไหม วันนี้ฉันโดดเรียนไปนั่งวาดภาพเป็นเพื่อนพี่ได้นะ” “ฉัน.........” กำลังจะเปิดปากบอกว่าตัวเองมา เพื่อพบกับอาจารย์ท่านหนึ่ง เพิ่งพูดไปได้ประโยคเดียวกลับหยุดไว้เพียงนั้น เขาเปลี่ยนใจแล้ว …… หลังจากที่จรินทร์เดินหนีไป เธอไม่ได้รีบบึ่งไปที่ห้องเรียน กลับเดินลงไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นสอง ยืนอยู่ข้างอ่างล้างหน้า ใช้น้ำเย็นล้างหน้า มองไปที่กระจก รู้สึกอ้างว่าง เธออยากจะโทรหาพ่อเหลือเกินตอนนี้ อยากจะถามพ่อว่า ตกลงใครเป็นลูกพ่อกันแน่ หรือจะให้หลานเป็นลูกสาวตัวเองแทน อยากจะถามพ่อเหลือเกิน ว่าเธอด้อยกว่ากชกรตรงไหนหรือ ถ้าสลับร่างกันได้ พ่อจะดีกับกชกรมากกว่าเธอร้อยเท่าจริงหรือ แต่เธอกลับกลัวคำตอบที่จะได้รับ ระหว่างเธอกับพ่อ ระหว่างที่คุยสายจะมีกำแพงใจกั้น เธอกลัวว่าเธอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ แล้วพูดประโยคที่ไม่ควรพูดออกมา ถ้าเป็นแบบนั้นจะยิ่งทำให้แม่เสียใจ สงบใจอยู่ในห้องน้ำช้านาน กว่าจะเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย ปรับอารมณ์กลับมาได้ เธอตัดสินใจว่า เธอจะโทรหาพ่อไม่ได้ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าชีวิตเธอมีความสุขดี ไม่ต้องถาม ไม่ต้องซักไซร้ ไม่ต้องเปลี่ยนแปลง ชีวิตตอนนี้ของเธอมีความสุขดีอยู่แล้ว จรินทร์ทำตัวกระปรี่กระเปร่าขึ้นอีกครั้ง หอบหนังสือขึ้นชั้นห้าเพื่อไปห้องวาดภาพ พอเดินเข้าไป เธอรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องนั้นแปลกๆ ข้อแรก ก่อนนี้ห้องนี้คนจะเข้ามาใช้บริการน้อยมาก แต่วันนี้คนนั่งอยู่เกือบเต็ม อย่างน้อยก็ถูกจับจองไว้กว่า แปดสิบเปอร์เซนต์ อีกทั้งห้องนี้ก็ไม่เงียบสงบเหมือนเช่นที่ผ่านมา มีเสียงนักศึกษาหญิงซุบซิบเรื่องใดกันไม่รู้ รู้สึกแต่เพียงสายตาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่แถวหน้า จรินทร์อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปเป็นไทมุงบ้าง ผมสีน้ำตาลอ่อนชุดไปรเวตสีขาว ท่าทางสุภาพ เห็นเพียงแค่เงาจรินทร์ก็จำได้แล้ว ว่าเขาเป็นใคร ทอต เขามาเข้าฟังวิชาวาดภาพสีน้ำมัน！ จรินทร์ไม่รู้ว่าก่อนนี้เขาเคยเข้าฟังวิชาวาดภาพสีน้ำมันหรือเปล่า แต่ว่า ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาเข้าเรียน เธอสอดส่ายสายตามองหาเงาของกชกร ไม่ผิดคาด มองเห็นเธออยู่ข้างๆทอต จรินทร์เบ้ปาก ยิ้มแบบประชดประชันแวบนึง ไม่ผิดเพี้ยนจากที่เธอตั้งสมมุติฐาน ถ้าไม่ใช่เพราะแอบหลงชอบทอต เหตุใดกชกรถึงได้คิดหาวิธีเพื่อให้ชิดใกล้เขา ปกติจรินทร์จะนั่งแถวหน้าสุดเสมอ นักศึกษาคนอื่นปกติจะนั่งตรงกลางห้องไปต้นมา เพื่อให้ง่ายต่อการงีบหลับไม่งั้นก็ส่งกระจก จรินทร์ได้รับคำยกย่องจากอาจารย์เสมอมา วิชาเรียนทุกวิชา มีแค่สองทางคือ ไม่มา หรือถ้ามาร้อยทั้งร้อยเธอจะนั่งแถวหน้าเสมอ อาจารย์หลายคนของสตาร์โมเดลลิ่ง จะจดจำจรินทร์ได้ดีเสมอ “จรินทร์” กำลังคิด ลีลี่กับดลพรรณกวักมือเรียกเธอ จรินทร์รีบเดินไปหา พร้อมกับนั่งลงที่ว่างข้างลีลี่ เพิ่งนั่งลง ดลพรรณก็รีบชี้นิ้วด้วยความตื่นเต้นว่า “จรินทร์เธอรีบดูนั่นซิ นั่งอยู่แถวที่สามด้านซ้าย เขาคือ ทอต “ “เห็นแล้ว” จรินทร์ดูไม่ตื่นเต้น เธอรู้สึกว่า ถ้าเธอเล่าเรื่องที่เธอว่ารูปอีกาลงบนรถทอตให้ดลพรรณฟัง เธอคงบีบคอตัวเองเป็นแน่แท้ ดลพรรณรู้สึกไม่เชื่อหูตัวเอง “ไม่จริงมั้ง เธอเห็นไอดอลของฉัน เธอเธอเธอ.........ทำไมถึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นนี้” จรินทร์กับลีลี่ถลนตาขาวใส่ดลพรรณแบบไม่ได้นัดหมาย ดลพรรณลุ่มหลงจนเกินที่เธอสองคนจะรับไหวแล้ว ใช่ว่าทุกคนจะชื่นชอบความสวยงามเช่นเดียวกับดลพรรณ์ อย่างน้องสเปคของลีลี่กับจรินทร์ก็ไม่ใช่หน้าตาสวยเหมือนผู้หญิงแบบทอตคนนี้ ทำให้เธอสองคนรู้สึกเฉยๆ อาจารย์เดินเข้าห้องมาแล้ว พวกเธอเริ่มใจจดจ่อกับการฟังอาจารย์และจดเลคเชอร์